Albums of August (Weeks 31-35)

David Lynch presents:
Fox Bat Strategy
(Tribute to Dave Jaurequi)
Blues, Fifties Rock n' Roll
Fox Bat Strategy
2009












A musical pet project of film director David Lynch, Fox Bat features a cast of musicians who began collectively collaborating with Lynch surrounding the production of Twin Peaks: Fire Walk With Me, appearing on the film's two roadhouse instrumentals: "The Pink Room" and "Blue Frank" (as well as making cameos in the film itself). Of these players: Stephen Hodges (Drums), Don Falzone (Bass), Andy Armer (Keyboards) and Dave Jaurequi (Guitar), it was Jaurequi who was brought on last to contribute to the October, 1991 "Pink Room" session...unknowingly branding the word "group" on what was until then just another experiment. Lynch was floored by the chemistry of the session and, in 1994, invited the same musicians (with the addition of guitarist Smokey Hormel) to re-enter the studio and chase that same palpable magic... This time, the music seemed to spontaneously pour forth lyrics as well. Dave Jaurequi took vocal duties as Lynch scrawled out pages of text with directives of which would be spoken and which would be sung. What finally emerged were these seven tracks...tinted with 50's overtones, sinister undertones, and an ever-present abstract etherial quality. Discussions about additional work and more recording dates for the album came up intermittently after 1994's burst of activity, but ultimately the project remained inexplicably dormant. In 2006, word was received that Dave Jaurequi had passed away suddenly. These seven tracks are presented now in tribute to Dave Jaurequi as a celebration of his life and his music. [Fox Bat Strategy] Αν σας αρέσει η ατμόσφαιρα των ταινιών του μέγιστου σκηνοθέτη του καιρού μας και είστε εξοικειωμένοι με τη μουσική τους, τότε μάλλον δεν χρειάζεται μεγαλύτερη επεξήγηση αυτό εδώ το δυσεύρετο δισκάκι που περιέχει 7 κομμάτια, γεμάτα παλιομοδίτικα '50s rock n' roll, μεταμεσονύκτια blues και ονειρικά διαστήματα αιθέριων φωνητικών, γνώριμα χαρακτηριστικά των soundtracks του Twin Peaks, του Blue Velvet κ.α. Δεν είναι μουσική για το facebook αυτή, δεν θα την εκτιμήσει το pitchfork, δεν θα μπει σε κανένα top20, είναι δική μας.
youtube-review

4/5

Αγαπημένο: I Dream Of You




David Lynch presents:
Danger Mouse and Sparklehorse
Dark Night Of The Soul
Rock, Indie, Folk κ.α.
self-released
2009












Δεύτερο χτύπημα από τον Lynch και την εκλεκτή παρέα του, από τους Flaming Lips ως τον Iggy Pop, με 13 μυστήρια κομμάτια που θυμίζουν πιο αισθησιακούς Radiohead. Εκατοντασέλιδο βιβλιαράκι με φωτογραφίες του σκηνοθέτη, παιχνιδάκια με λευκά cd, ένα ποίημα που μιλούσε για ανθρώπους που δεν μπορούν να επανασυνδεθούν με το θεό και ένας ξεχασμένος δίσκος από τα μέσα της δεκαετίας του '90 που έρχεται στο κλείσιμο των zeros να διεκδικήσει βραβείο πειραματισμού. Τώρα αν τον βάλω υποψήφιο για δίσκο της χρονιάς θα με πείτε προκατειλημμένο -αλλά βέβαια, μόνο η Lily Allen και οι Animal Collective έχουν πια αυτό το δικαίωμα. Τέλος πάντων, το Dark Night Of The Soul είναι ένα μελαγχολικό ταξίδι μέσα από διάφορα είδη μουσικής, ένας δίσκος ζεστός και δυνατός, σίγουρος για τις δυνατότητές του και εφοδιασμένος με την ικανότητα να μιλήσει σε διαφορετικούς ανθρώπους με συναίσθημα και ακρίβεια-χαρακτήρας που δεν συναντάται πια συχνά σε έργα τέχνης.

4,5/5

Αγαπημένα: Revenge, Dark Night Of The Soul




The xx
xx
Indie Pop
Young Turks
2009













Οι νέοι Arcade Fire? Ω, θα γραφτούν πάρα πολλά για αυτούς τους πιτσιρικάδες από το Λονδίνο που μόλις τελειώσαν το σχολείο έβγαλαν το καλύτερο ντεμπούτο που έχουμε δει εδώ και καιρό (ίσως και χρόνια). Οι κριτικοί σε όλο τον κόσμο έχουν αρχίσει να γράφουν διθυράμβους και δύσκολα θα μπορούσε να τους κατηγορήσει κανείς. Το καλύτερο που διάβασα ήταν η παρατήρηση της Guardian ότι η μπάντα αυτή, παρά το νεαρό της ηλικίας της, understand the importance of space. Και έτσι είναι, πράγματι: Ήρεμη δύναμη. Οι μελωδίες, η ενορχήστρωση, οι ερμηνείες, όλα είναι ποτισμένα με μία αδιανόητη αυτοπεποίθηση. Σκέφτεσαι πόσο χρονών είναι οι δημιουργοί του δίσκοι και τρελαίνεσαι! Το xx είναι περισσότερο φρέσκο, ποπ και σέξι απ' ό,τι μπορείς να φανταστείς. Γιατί τα νιάτα είναι πανέμορφα και χωρίς φρενήρη ηλεκτρικά ξεσπάσματα...

4,5/5

Αγαπημένα: Intro, VCR, Crystalized, Infinity...




Arctic Monkeys
Humbug
Indie Rock
Domino
2009













Μου κάνει τεράστια εντύπωση που το λέω, αλλά το Humbug είναι ο καλύτερος δίσκος των Arctic Monkeys, τους οποίους μεν ποτέ δεν συμπάθησα, αλλά από τα σπλάχνα τους (έστω και κατά το ήμισυ) βγήκε εκείνο το περσινό διαμαντάκι των Last Shadow Puppets. Με τον τρίτο τους δίσκο φαίνεται να απομακρύνονται σιγά-σιγά από την ταμπέλα που ήθελε να τους κολλήσει ο αγγλικός τύπος και χαμηλώνουν τα φώτα ακόμη περισσότερο. Δεν υπάρχουν hits εδώ γεμάτα κιθαριστικά riffs για το άτιμο το dancefloor, οι συνθέσεις αναπτύσσονται, οι στίχοι είναι βελτιωμένοι, η ερμηνεία δεν υπερβάλει... ή τους συνάντησε η ωριμότητα ή τους είχαμε αδικήσει από την αρχή. Ας προσέξουν όμως, γιατί συχνά κρύβει τις ίδιες απάτες (αν όχι χειρότερες) με τον νεανικό ενθουσιασμό.

3,5/5

Αγαπημένα: Secret Door, Potion Approaching

Shortnotes of August (Weeks 32-35)

Wild Poppies
Claude Oscar Monet
(click to enlarge)

Ένα από τα νέα wallepapers του ταχύτατου Snow Leopard που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ώρες.... Γιατί στην Apple οι λεπτομέρειες έχουν μεγάλη σημασία.

• κέντρο κράτησης αλλοδαπών στη Παγανή, Μυτιλήνης. [αφημένες κάποιες σκέψεις]
• Έλληνες [προκόπης δούκας]
• κι άλλοι [τάσος τέλλογλου]
• Ξέρουμε βέβαια ότι «πας μη Έλλην βάρβαρος». Το μάθαμε στο σχολείο. Ανάλογα με τις εποχές, άλλοι δάσκαλοι έσπευδαν να διευκρινίσουν ότι η λέξη ‘βάρβαρος’ δεν έχει μειωτική χροιά αλλά απλώς περιγράφει τον αλλόγλωσσο ή τον αλλοδαπό, ενώ άλλοι δεν θεωρούσαν αναγκαία καμιά διευκρίνιση. Ποιος πρωτοείπε όμως το ρητό αυτό; Δεν ξέρουμε. Ξέρουμε ποιος δεν το είπε. Τι εννοώ; Απλούστατα, σε όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία, μαζί και τη βυζαντινή, όπως διασώζεται στο Thesaurus Linguae Graecae, το περίφημο TLG, δεν υπάρχει πουθενά τέτοιο ρητό. Ούτε αυτούσιο, ούτε παρόμοιο, ούτε περίπου. Προκαλεί εντύπωση, αλλά είναι απολύτως βεβαιωμένο –τέτοιο αρχαίο ρητό δεν υπάρχει. Δεν αποκλείεται να είναι πολύ μεταγενέστερη κατασκευή, ίσως και του 19ου αιώνα. [σαραντάκος]
• για έναν μοντέρνο πατριωτισμό [βλέμμα] επίσης αυτό
• Ένας (αριθμός 1) κάτοικος σε ολόκληρη την ΒΑ Αττική έχει τρία (3) νεφρά, μια παραξενιά προφανώς της φύσης, αποκρύπτουμε το όνομά του για ευνόητους λόγους, και παραπέμψαμε το γεγονός στο Κέντρο Ερευνών της χώρας για τα περαιτέρω. Δεν είμαι φαν της αναρμοδιότητας. (...) Οι κακοπιστίες που λέγονται δεν τις λαμβάνω υπόψη μου, δεν είμαι φαν της συσκότισης, της ηλεκτροδότησης είμαι. [ροΐδη εμμονές]
• "Ένας άνθρωπος", γράφει ο Μπόρχες στον Επίλογο του "Ποιητή", "βάζει σκοπό της ζωής του να ζωγραφίσει τον κόσμο. Χρόνια ολόκληρα γεμίζει μια επιφάνεια με εικόνες από επαρχίες, βασίλεια, άστρα, άλογα κι ανθρώπους. Λίγο πριν πεθάνει, ανακαλύπτει ότι αυτός ο υπομονετικός λαβύρινθος των γραμμών σχηματίζει την εικόνα του προσώπου του". ΥΓ. Καμιά φορά σκέπτομαι το πόσα του χρωστώ. Στον Μπόρχες και στον Αχιλλέα Κυριακίδη. [golem]
• Πράγματα που μου έμαθε ο Χριστιανισμός [Αθεΐα]
• Η Αριστερά έπαψε να αποτελεί το ηθικό έρεισμα του συστήματος [antinews]
• 10 ταινίες για μία σεζόν: zamuc | mftm | το άλλο δωμάτιο | 7filmgalery [μανία με τον κάουφμαν!]
• Coppola vs Scorsese [25th Frame]
• Aronofsky & Nolan [Ο Αναχωρητής]
• Τα πιτσιρίκια που αισθάνονταν μεγαλύτερη ενοχή στο πείραμα με το παιχνίδι είχαν μικρότερα προβλήματα συμπεριφοράς την επόμενη πενταετία. Η μικρή ενοχή, πάλι, εξισορροπείται με τον μεγαλύτερο αυτοέλεγχο. Το ιδανικό θα ήταν η ζημιά να εξαφανιστεί, όπως με το παιχνίδι. Αλλά η ζωή δεν είναι δυστυχώς τόσο απλή. [διαστάσεις]
• Φοβάσαι τώρα πια τη χώρα που τη λένε Ελλάδα; [Ε]
• Κοιτανε στα κομπιουτερ οι υπαλληλοι, πως λενε την μανα και τον αντρα της, ε αυτο το ονομα θα εχει το παιδί. Σοκ και για τους 2 " συγγνωμη κυριε Θ αλλα το παιδί σας δεν θα έχει το όνομα σας". Ο μοναδικός τρόπος να παντρευτούν είναι με εισαγγελική απόφαση. Τρέχουν στην δικηγόρο όπου τους συντάσσει ένα χαρτί με το τι έχει συμβεί και τρέχουν στο δικαστήριο.
• Για καλή τους τύχη, η αναπληρωματική εισαγγελέας κατανοεί το πρόβλημα τους, διότι και η ίδια είχε παντρευτεί κάπως έτσι και τους βγάζει απόφαση. Τρέχουν στο ληξιαρχείο, τους βγάζουν τα χαρτιά του γάμου αλλά υπάρχει ένα μικρό κόλλημα. Οι γάμοι στην Πάτρα γίνονται μόνο παρασκευή! [pop babylon]
• τύπος με τον Τσε στον κώλο του: Όπα ρε μάγκα μου! Επειδή έχεις δει δυο ταινίες στην ερτ1 και ακούς κάτι αξύριστους σε μέρη που είστε εσύ και η λάμπα, νομίζεις ότι είσαι ανώτερος; Μου την λες;
• φαντασμένιος: Δίκιο έχεις ρε φίλε. Έχω βέβαια μια ιδεολογία και κάποιες αρχές, αλλά γιατί να στις επιβάλω; Στην τελική εσύ και οι φίλοι σου είστε περισσότεροι. [fantasmenios]
• άνθρωπος αγράμματος... ξύλο απελέκητο [εξομολογήσεις κανιβάλων]
• Όλα αυτά τα παιδιά που (καθοδηγημένα συνήθως από τους γονείς) στρέφονται σε ό,τι “πουλάει” τις μέρες που επιλέγουν σπουδές, θυμίζει έντονα τους επενδυτές του θέρους του ‘99. Όταν θα έρθει η ώρα να εισπράξουν τα κέρδη, θα διαπιστώσουν το συνωστισμό από τους χιλιάδες άλλους που έτρεξαν να αρπάξουν την ίδια ευκαιρία. Το κυριώτερο είναι ότι μπαίνουν κάπου χωρίς να αναρωτούνται αν αυτό είναι κάτι που τους γεμίζει τη ζωή (όχι ότι δεν υπάρχουν ανάμεσα τους και τέτοιοι). Γονείς που στρέφουν τα παιδιά τους να αποφασίζουν την καριέρα τους με όρους Χρηματιστηρίου, εγκληματούν. [nylon]
• "σταμάτα να προσπαθείς ν' αλλάξεις το παρελθόν" [μαύρος γάτος]
• Λένα Παπαδοπούλου: A Retrospective [gsus]
• Πόσοι αγαπούν τον Μάικλ Τζάκσον;
• κενη διαθηκη [πιτσιρίκος]
• Και ο μεταγλωττιστής (ή κάποιος άλλος συντελεστής της εκπομπής) φρόντισε να δώσει την εθνικώς συμφέρουσα εκδοχή, προσθέτοντας την λεβέντικη και ακαδημαϊκή αρλούμπα για τα 6 εκατ. λέξεις της ελληνικής. [σαραντάκος]
• [όπως και άλλες που δεν θέλω να παραθέσω γιατί αρκετά παρεκτράπηκα, ήθελα να γράψω ένα ποστ για την anchoress και θυμήθηκα όλα αυτά που θέλω να ξεχάσω...] [mhulot]
• μας άφησε κι ο πατέρας του Ferri Bueller [από τις πιο ανάλαφρες ταινίες ever-με την σωστή έννοια του όρου]
• Χρήστου Βακαλόπουλου «Έντεκα συνειρμοί και τα ανάλογα Τραπεζάκια»
• Timelines... [V for Valis]
• Χωρίς πλάκα." [NIEMANDSROSE]
• οι πυρκαγιές σε περιόδους εκλογών πολλαπλασιάζονται [cynical]
• Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου [in love with life]
• Los malakitos [memoryland]
• (φαλοκρατικό) μανιφέστο
• Αυτο που δεν εχω καταλαβει ειναι τι στο διαολο κανουμε γιαυτο εμεις στην Αριστερα τριαντα χρονια τωρα. Γιατι χρειαστηκε να με πιασει η βαρεμαρα να παρακολουθησω τις προ δεκαετιας εκπομπες ενος μισοαγνωστου αριστερου βρετανου κωμικου για να μαθω οτι το Ελληνικο ΥΕΘΑ διοργανωνει συστηματικα μια τετοια διεθνη μαζωξη καθαρματων? [plagal]
• μοντέλο Μπερλουσκόνι
• Το ίδιο συνέβηκε και για πολλούς άλλους αγωνιστές, όταν επεκράτησε το χριστιανικό κράτος. Όχι ο Όθωνας και η βασιλεία ή η Διοίκηση με τους “ετερόχθονες”· ο “χριστιανισμός” ετιμώρησε πολλούς αγωνιστές του ‘21… [Θεαμαπάτες & Δικτυώματα]
• .
• ,
• που τελικά σιγά σιγά συνηθίζουμε, κονταίνει η οργή μας και κοιτάμε το πολύ ως την αυλή μας, να έχει μετρό να πηγαίνουμε πιο γρήγορα στη δουλειά, να ξεπερνάμε τα όποια επαγγελματικά εμπόδια, να πάμε μπροστά, ή κάνα σινεμά, να πιούμε καμιά μπίρα, να κουτσομπολεύουμε τι έδειξε η τηλεόραση, τι έγραψε το περιοδικό, να γαμάμε, να βρίζουμε, να βγάζουμε λεφτά, όχι όμως, δεν υπάρχει ντροπή, η ζωή είναι μικρή, και μετά τα τελευταία φοβάμαι ακόμα μικρότερη [ποίηση στη σκάλα]

η ελληνική οικονομία

Στο επτάμηνο, τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού ήταν μειωμένα κατά 3,8% σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο. Ο στόχος που είχε τεθεί με το αναθεωρημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης ήταν να αυξηθούν τα έσοδα κατά 14,7%. Με άλλα λόγια στο τέλος Ιουλίου σε σχέση με τον στόχο εμφανίζουν ήδη μια υστέρηση μεγαλύτερη των 5 δισ. ευρώ, η οποία θα πρέπει να καλυφθεί στους τελευταίους πέντε μήνες του χρόνου. Στο εξάμηνο ήταν μειωμένα κατά 3,3%, γεγονός που σημαίνει ότι η κατάσταση αντί να βελτιώνεται, επιδεινώνεται.

Ανάλογη ήταν η εικόνα και στο σκέλος των δαπανών, οι οποίες στο 7μηνο σημείωναν αύξηση κατά 22%, ενώ στο ΠΣΑ προβλέπεται ετήσιος στόχος αύξησης 9,7%.

[via]

Παράλογο;

Γύρισα χθες από τις διακοπές τσέπης των δύο εβδομάδων και ήρθα από την ακόμη μαυρισμένη γενέτειρα του 2007 στην κατακα(η)μένη πρωτεύουσα του 2009. Μία απ' τα ίδια, άλλη μία φορά. Πόσες ακόμα; Έλα τώρα, αφού όλοι το ξέρουμε: χιλιάδες φορές ακόμα τα ίδια ακριβώς θα γίνουν σε τούτο το έκτρωμα που έχει το χιούμορ να αυτοαποκαλείται ελληνικό κράτος. Γιατί θα μου πεις; Έλα που δεν ξέρουμε κι από πάνω, εμείς οι ίδιοι που αγανακτούμε, βρίζουμε, διαδηλώνουμε, γράφουμε ποστ, στέλνουμε sms, σβήνουμε τα φώτα στα μπαλκόνια κτλ. πάμε τσουκ κάθε 3-4-2,5 χρόνια (με κάθε ευκαιρία τέλος πάντων) και τους ξαναψηφίζουμε, αυτούς ακριβώς τους ίδιους, που έχουν το απύθμενο θράσος και περιφέρονται 60+τόσα χρόνια τώρα και μας κάνουν μαθήματα και υποδείξεις. Γιατί έτσι μας συμφέρει, για να βάλουνε την ανιψούλα μας στο δημόσιο, για να δώσουμε μετάθεση στο γιόκα μας, για να πάρουμε την άδεια νομιμοποίησης του αυθαιρέτου μας, για να μειώσουμε τα χρέη στην εφορία, να σβήσουμε καμιά κλήση στην τροχαία, να πάμε εκδρομή στη Μύκονο με τη ΔΑΠ/ΠΑΣΠ/WTF μπας και βγάλουμε καμιά γκόμενα κ.ο.κ.

Μην ανησυχείτε λοιπόν (όπως έλεγε πολύ σωστά και τον Δεκέμβρη ο φαντασμένιος σ' εκείνο το εκπληκτικό κείμενο), δεν θα γίνει επανάσταση. Πάλι οι ίδιοι θα βγουν, πάλι τριχίλιαρα θα δώσουνε, θα ξανακάψουν ό,τι βρουν, θα ξαναβάλουν 5 μύρια σπίτια εντός σχεδίου πόλεως και τα λοιπά. Αυτή η πατέντα είναι το μόνο επιτυχημένο σύστημα που δούλεψε στην Ελλάδα μετά το '40, αυτό είναι το ελληνικό θαύμα, το greek dream, το πατροπαράδοτο μοντέλο ανάπτυξης: τσιμέντο, φωτιά, αντιπαροχή, διορισμός. Βάλτε και λίγη κόκα κόλα με ιδιωτική τηλεόραση και είστε μέσα.

Μην ανησυχείτε για τον δικομματισμό που δήθεν τάχα μου "περνάει κρίση" ο καημένος τόσα χρόνια πια και ζορίζεται να πιάσει το 99,99% που είναι η πραγματική του απήχηση στο λαό μας, μια χαρά θα τα πάει, περίφημα. Γιατί όταν έρχεται η θεσούλα, όταν κουμπώνει ο διορισμούλης όλα αλλάζουν σ' αυτό τον κόσμο.

Καλά να πάθουνε λοιπόν όσοι κλαίνε τώρα τα σπίτια τους στην ΒΑ Αττική και τους έχουν υποστηρίξει ένα σκασμό φορές, καλά να πάθω και 'γώ στην Ηλεία που κάψανε τη μισή οικογενειακή μου περιουσία και χάθηκαν μεταξύ των 80 νεκρών και 2 συμμαθητές μου, καλά να πάθουμε όλοι με αυτά τα σκατά που έχουμε φτιάξει για κράτος και τα τρώμε στα μούτρα κάθε μέρα, καλά να πάθουμε όλοι μας. Έχουμε την χώρα που μας αξίζει στον απόλυτο βαθμό.


Υ.Γ. Κι επειδή πάντα στο τέλος ψάχνει κανείς να βρει μία διέξοδο, ένα θετικό μήνυμα, ε, αυτό είναι το εξής: μόνο όταν τελειώσουν τα λεφτά πλήρως και δεν υπάρχει ψιλό ούτε για μισθούς ούτε για συντάξεις ούτε για το ρεύμα στα φανάρια θα καταρρεύσει αυτό το κράτος και θα μπορέσουμε να ονειρευτούμε κάτι το διαφορετικό (Θα σας έλεγα κάτι βαθυστόχαστα για προσωπικές ευθύνες που έχουμε όλοι μας και πρέπει επιτέλους να τις αναλάβουμε και άλλα τέτοια ωραία, αλλά ο Έλληνας δεν καταλαβαίνει από τέτοιες φλωριές-μόνο από φράγκα καταλαβαίνει. Όταν στερέψουν όλα κάτι μπορεί να γίνει λοιπόν, αν και μεταξύ μας, ακόμη και τότε ξέρω ότι δεν θα κρατήσει για πολύ).

the temptations | my girl

"the temptations' my girl contained all the proper ingredients: the instrumental innovations of the funk brothers, motown's studio band; the clever and playful lyrics of smokey robinson; and a distinctive vocal lead, in this case, david ruffin, rounded out by the elegant harmonizing and call and response refrains of otis williams, eddie kendricks, paul williams, and melvin franklin. hitsville's sound was also an image, created by the matching outfits and dazzling choreography shown in live concerts."

susanne e smith, dancing in the street

shafiq husayn | shafiq en a-free-ka (rapster records)

θυμάστε τι λέγαμε για τους sa ra creative partners; έχω την αίσθηση ότι ο solo δίσκος του shafiq husayn είναι ακόμα καλύτερος. από το πρωί δεν έχω σταματήσει να τον ακούω! αριστουργηματικός! περισσότερα εδώ.

summer tracks

αυτά είναι τα τρία τραγούδια που έπαιζε το ραδιόφωνο στο πήγαινε/έλα στην/από την παραλία. το χαζοsoundtrack των διακοπών. νομίζω ότι θα τα σιχαθούμε το φθινόπωρο.

• paparazzi, lady gaga. κοίτα να δεις που εκτός από σπαστικοκολλητικά τραγούδια, έχει και ωραία pop. θύμιζει αρκετά την gwen.
• parla con me, eros. γιατί έχω την αίσθηση ότι ο eros είναι ο σάκης της ιταλίας; μεγάλωσε πια και πλέον τραγουδάει ώριμα!
• manos al aire, nelly furtado. sexxeeee...

ποιά ξεχνάω;

καλές διακοπές!

Πότε άλλαξε τόσο δραστικά η ζωή μας και 2 ψωροβδομάδες διακοπές μας φαίνονται σωτηρία, μα τον, θεό δεν το κατάλαβα. Ε, ρε και δεν γίνομαι κι εγώ καθηγητής (τεμπέλης δηλαδή) να κάνω διακοπές 4 μήνες όπως παλιά (επί πληρωμή όμως); Τέλος πάντων, θα προσπαθήσω να χαλαρώσω όσο μπορώ και μην ασχοληθώ ιδιαίτερα με διάβασμα/μουσική/κινηματογράφο/ίντερνετ κτλ. Κι επειδή ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν τα καταφέρω έτσι εύκολα, τα παρακάτω απολύτως απαραίτητα θα τα κουβαλήσω μαζί μου. Όλα γνωστά, revisited, χωρίς σειρά:

Xaxakes - Το valse των ελαφιών // Για μια νότα ομορφιάς, για μια γκλαμουράτη μελαγχολία Doves - Kingdom of rust // Για να μπω στ' αυτοκίνητο και το ακούω ώρες jj n° 2 // Για να μεθύσω στην παραλία κάτω απ' τον ήλιο Συνήθεις Ύποπτοι - Είμαι αυτό που κυνηγάω // Για να γυρίσω πίσω 9 χρόνια Vladimir Ashkenazy, André Previn, London Symphony Orchestra - Rachmaninov: Complete Piano Concertos // Για να θυμηθώ τι σημαίνει μουσική Wagner: Karajan - Tristan und Isolde, Parsifal (Berlin Philharmonic Orchestra) // Για να απολαύσω το μπαλκόνι μου Michelangelo Antonioni - L' avventura // Για να θαυμάσω το θάρρος του σύγχρονου κινηματογράφου που γεννήθηκε από αυτήν ακριβώς την ταινία Alfred Hitchcock - Vertigo, Rear Window // Για να σταματήσει ο Πολίτης Κέιν να έχει την πρωτιά Hiroshi Teshigahara - Suna no onna // Για να βυθιστώ στην άμμο Alex Ross - The rest is noise // Για να αναφωνήσω πως η μουσική είναι μία(;)

Με περιμένει επίσης για διάβασμα το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν, ενώ κάθε καλοκαίρι λέω να τελειώσω τον Προυστ, αλλά φυσικά δεν τα καταφέρνω (αφού δεν τον διάβασα στο στρατό δεν θα τον διαβάσω ποτέ).

[inverted_a]

ααααααχ, καλοκαίρι! ήρθε η ώρα να αναχωρήσουμε σιγά σιγά και εμείς για τις διακοπές μας. δύο εβδομάδες γεμάτες μουσική και διάβασμα..

στις φετινές μου διακοπές θα βρώ το χρόνο να ασχοληθώ με τη σκηνή του los angeles. την αρχή έκανε πέρσι ο flying lotus και φέτος gaslamp killer, nosaj thing και gonja sufi με περιμένουν να ασχοληθώ επιτέλους σοβαρά με την τρέλα και την ψυχεδέλειά τους!

από κοντά το νέο ιδίωμα, το wonky. με αφορμή το καταπληκτικό νέο ΕΡ του zomby, θα ακούσω προσεκτικά hudson mohawke,10-20, rustie και θα ανακαλύψω τα νέα hip ονόματα στην συλλογή rinse 08 που επιμελήθηκε ο alexander nut.

τα 100 καλύτερα τραγούδια της εταιρίας motown σύμφωνα με το περιοδικό mojo θα μου κρατάνε παρέα κατά την ανάγνωση του φοβερού βιβλίου dancing in the street που μου ήρθε από την αμερική και περιγράφει την ιστορία της motown σε συνάρτηση με τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στο detroit στα 60s.

δύο ακόμα βιβλία θα πάρω μαζί μου, το rewind της φίλης μας μαρίας ξυλούρη (σχόλια όταν το διαβάσω) και το logicomix γιατί οι τρελοί είναι ευφυείς. όχι, όχι οι ευφυείς είναι τρελοί.. την ανάγνωση θα συνοδεύει η καταπληκτική, νωχελική free jazz των φίλων μας julie driscoll και nostalgia 77.

στα διαλείμματα από την ανάγνωση των βιβλίων θα διαβάζω περιοδικά! να τελειώσω επιτέλους αυτό το τεύχος του wire που έχω τρεις εβδομάδες να πιάσω, το φρέσκο τεύχος με το φίλο μου madlib στο εξώφυλλο, το νέο muzine αλλά όχι και το καινούριο wax poetics μια και εξαντλήθηκε στο rnr circus και δεν έχει φτάσει στα πρακτορεία ξένου τύπου ακόμα. αυτά θα τα συνοδεύω με κάτι χαλαρό, το be yourself των new mastersounds που έχει και τον καλοκαιρινό ύμνο!

ταινίες λέω να μη δώ, θα αρχίσω όμως τον τέταρτο κύκλο της σειράς shield που ώρες ώρες με κάνει να αναπολώ το six feet under!

τέλος, όσα ξημερώματα με βρουν στην παραλία (ναι καλά) θα ακούω biosphere.

(το 1/5 των παραπάνω να κάνω και θα είμαι ευτυχής!)

[oksikemia]

Βασίλης Νικολαΐδης - Η ιστορία της Μαρίας

Ένα τραγούδι - Forrest Gump για τον (ευρύτερο) Ελληνικό εμφύλιο, μια άλλη Παναγία των Πατησίων, σε τοπία διαφορετικά από εκείνα του Χατζιδάκι. Τα συμπεράσματα πάντως, συμπίπτουν...

Why?

[via]

New track from Radiohead

Harry Patch (In Memory Of)

zomby | one foot ahead of the other EP (ramp)

μετά το burial ο zomby λοιπόν. σχετίζεται με την κουλτούρα του dubstep, δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά του και πολύ συχνά δεν εμφανίζεται ούτε στα "live" του, θυμάστε ότι δεν είχε έρθει για τη βραδιά της lifo. ο zomby έχει κυκλοφορήσει έως τώρα τα θρυλικά where were u in '92 και ένα ΕΡ στη hyperdub (ίσως και κάτι ακόμα που δεν έχω ακούσει). θρυλικά γιατί πέρα από τη μουσική και το θόρυβο που προκάλεσε, ιστορικό είναι το κομμάτι που έγραψε ο simon reynolds στον guardian και συνδέει τη μουσική wonky, της οποίας ο zomby θεωρείται εκπρόσωπος, με το ναρκωτικό κεταμίνη aka special K. μόλις κυκλοφόρησε (χμ διέρρευσε, δεν ξέρω αν βγήκε και επίσημα) η νέα του δουλειά, ένα ΕΡ που αποτελείται από εννέα κομμάτια και διαρκεί περίπου 25 λεπτά. υποθέτω ότι είναι wonky (!), μπορώ σίγουρα να πώ ότι είναι άκρως ενδιαφέρουσα, σούπερ χορευτική και μαζί με το ep του hudson mohawke αποτελούν τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που άκουσα φέτος. μέχρι στιγμής, ο δίσκος της χρονιάς!

ps. λές τώρα στα γεράματα να το γυρίσω στα party και τα rave; :)

A book, a movie and an old record (31/52)

Φίλιπ Ροθ
Αμερικανικό Ειδύλλιο
Μυθιστόρημα
ΠΟΛΙΣ
1999

Θα το διατυπώσω λιτά και με την ανάλογη έμφαση που ταιριάζει στο πως αισθανόμουν διαβάζοντας την οργισμένη αφήγηση του Ροθ: το Αμερικανικό Ειδύλλιο είναι από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα. Απορώ με τον εαυτό μου κάτι φορές, πως είναι δυνατόν να το απέφευγα τόσο καιρό; Απαράδεκτος (εντελώς όμως).




F.W. Murnau
Sunrise
Melodrama
1927














Μελόδραμα του βωβού από τον μάστορα Μουρνάου, στα 1927 - κάτσε να μετρήσω... η ταινία είναι 82 ετών! Τα μαθηματικά είναι απαραίτητα, γιατί μετά τα πρώτα λεπτά, τίποτα δεν δείχνει παλιομοδίτικο ή ξεπερασμένο. Η Αυγή θα πει την ιστορία ενός άντρα που βγαίνει από το φυσικό του περιβάλλον και γνωρίζει μία γυναίκα της πόλης: ένα λαϊκό-αστικό παραμύθι για τις μεγάλες αλλαγές που προμήνυε η επόμενη φάση της βιομηχανικής επανάστασης. Υπάρχουν σαφέστατες αλληγορίες, αλλά η ταινία διασώζεται τόσες δεκαετιές χάρη στην εκφραστική της δεινότητα, την ανεπανάληπτη φωτογραφία και την απλά κρυμμένη σοφία της. trivia: Κέρδισε το πρώτο βραβείο Όσκαρ που αποδόθηκε ποτέ, στην πρώτη απονομή του θεσμού.




Bjork
Medulla
Experimental, Art Pop, A cappella, Beatboxing, Progressive Pop, Inuit Throat Singing, Electronica...
One Little Indian
2004













Η έκπληξη ήταν τόσο μεγάλη ακόμα κι αν μιλούσαμε πάντα για την Bjork. Με το Medulla αποφασίζει να πάει το ταξίδι ακόμα παραπέρα, βασισμένη ολοκληρωτικά στη φωνή της, κάνοντας σχεδόν ό,τι είναι δυνατόν να μην την ακολουθήσει κανείς. Ένας πάντως όχι μόνο την ακολούθησε, αλλά την έβαλε να τραγουδήσει την Oceania μπροστά σε 4 δις ανθρώπους σ' εκείνη την τελετή έναρξης. "Τα τραγούδια μου ταιριάζουν σε σπηλιές, όχι σε στάδια" θα δηλώσει αργότερα το ξωτικό... αλλά έτσι ήταν πάντα: ακροβατούσε όχι στο μέσον, αλλά στα άκρα της μόδας και του πειραματισμού. Τέλος (κι αυτό συγκρατήστε το), ήταν ένας από τους 3 μόνον δίσκους των zeros που διάλεξε ο Μάκης Μηλάτος για τους 101 πιο χαρακτηριστικούς δίσκους της ποπ κουλτούρας.

Welcome to our music review show...

[credits @ one will burn for this one]:

ζήλος και μηλάτος

Ποια είναι η πρώτη σου μουσική μνήμη;

«Κάποιοι δίσκοι που είχαν έρθει σπίτι μας από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Ήταν η 9η του Μπετόβεν, το Πρώτο κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Τσαικόφσκι, το Ναμπούκο του Βέρντι σε 45 στροφές… Την εποχή εκείνη έτυχε να έχουμε στο σπίτι ένα πικάπ και κάποιους δίσκους. Οι περισσότεροι δεν είχαν. Μιλάμε τώρα για τέλη δεκαετίας του 1950-αρχές του 1960. Ο πατέρας μου δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, αλλά αγόραζε ένα-δυο πραγματάκια, έτσι για να υπάρχουν, όπως για παράδειγμα το single της “Συννεφιασμένης Κυριακής”. Από την πίσω πλευρά είχε ένα οργανικό θεσσαλικό, το οποίο μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Θυμάμαι επίσης το “Νιάου Νιάου Βρε Γατούλα” της Αλίκης Βουγιουκλάκη και κάτι ιταλικά της Caterina Valente και της Katerina Ranieri... Τα άκουγα όλα αυτά με την ίδια ευχαρίστηση. Οκτώ-δέκα χρονών ήμουν».

Στην εφηβεία ήρθε το ροκ;

«Το επόμενο σκίρτημα ήρθε το 1963-1964. Ήταν η εποχή που ξεκινούσαν οι Beatles. Στην Ελλάδα υπήρχε μια πολύ αρνητική δημοσιογραφία γι’ αυτούς. Δηλαδή λέγανε «τα κωλόπαιδα, οι αλήτες με τα μακριά μαλλιά» κ.λ.π. Εγώ 10-13 χρονών ήμουνα, δεν είχα λόγο να διαφωνήσω. Κάποια στιγμή όμως άρχισαν να μου αρέσουν τα τραγούδια αυτά. Άκουσα το “Road Runner” των Animals, ένα μυστήριο κομμάτι που είχε ένα riff πολύ γρατζουνιστό και αυτό ήταν η έναρξη της σχέσης μου με το ροκ, το 1964. Με τους Beatles είχα μια σχέση αγάπη-μίσους. Υπήρχαν και οι Stones που πουλούσαν επανάσταση. Οι Beatles δεν πουλούσαν επανάσταση, ή έτσι νόμιζα. Κάποια στιγμή τα πράγματα ήρθαν στη θέση τους. Πότε; Τέλη δεκαετίας του 1960».

Πότε ξεκινάς να γράφεις για μουσική;

«Φθινόπωρο του 1974, στο περιοδικό Ήχος. Υπήρχε μια συσσωρευμένη μουσική γνώση, εμπειρία και αγάπη, αλλά και μια δισκογραφία που ήταν στο τσακ να κάνει το άνοιγμά της στη διεθνή μουσική. Ως τότε, μόνο αν ένας δίσκος πήγαινε πάρα πολύ καλά στο εξωτερικό, οι εταιρίες παίρνανε το ρίσκο και τον έφερναν κι εδώ. Από το 1974 και μετά υπήρχε μια μεγαλύτερη διάχυση, δοκιμάζανε περισσότερα πράγματα».

Ας πάμε στις δισκοκριτικές. Αντικειμενική δισκοκριτική υπάρχει;

«Όχι. Και δεν πρέπει να υπάρχει. Να το εξηγήσω. Η κριτική είναι μια σύνθετη υπόθεση, πολύ πιο σύνθετη από άλλες μορφές γραφής. Γιατί; Διότι εν αντιθέσει με το μυθιστόρημα, που προϋποθέτει τη δυνατότητα του συγγραφέα να συλλαμβάνει εικόνες και να τις διαμορφώνει σε μια επίφαση εν δυνάμει υπαρκτή, και σε αντίθεση με το δοκίμιο – το οποίο είναι δεσμευμένο στο να ερευνά δεδομένα και να τα συνδυάζει για να εξάγει μια εικόνα – η δισκοκριτική πρέπει να τα συνδυάζει και τα δύο. Να εμπεριέχει το ταμπεραμέντο της γραφής, που είναι απαραίτητο για να υπάρχει μια επικοινωνία με τον αναγνώστη, αλλά και τη δοκιμιακής καταγωγής εμπεριστατωμένη άποψη. Δεν μπορείς να γράφεις ό,τι θες. Έχεις μπροστά σου ένα καλλιτεχνικό έργο, το οποίο έχει μια ιστορία: αν μιλάς π.χ. για ένα γκρουπ όπως οι Jethro Tull. Κι αν γράφεις για έναν νέο καλλιτέχνη, μπορεί να μην έχει ιστορία, έχει όμως μια συγκεκριμένη θέση στο σήμερα, η οποία συνυπολογίζεται σε σχέση με ό,τι άλλο συμβαίνει τη συγκεκριμένη αυτή περίοδο. Αυτά ανάγονται σε μία δοκιμιακή εκτίμηση του πράγματος».

Και πού μπαίνει η υποκειμενικότητα;

«Υπάρχει και μια τρίτη παράμετρος, πέρα από το ταμπεραμέντο της γραφής και τη δοκιμιακή αποτύπωση: Tο αν αυτό που είδες ή αυτό που άκουσες σου άρεσε. Και εδώ πάμε σε ένα πολύ ευαίσθητο σημείο. Φεύγουμε από το αντικειμενικό και βουλιάζουμε μέχρι το λαιμό στο υποκειμενικό. Το «μου άρεσε-δεν μου άρεσε» είναι τελείως κτηνώδες. Αποκτά όμως ουσία από τη στιγμή που έχεις πείσει τον αναγνώστη σου ότι η άποψή σου διαμορφώνεται επειδή συνηγορούν κάποιες συνθήκες. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί συχνά μαζί σου. Αλλά συνεχίζει να σε διαβάζει επειδή τον έχεις πείσει με τον τρόπο που γράφεις. Βέβαια για να συνεχίσει πρέπει να έχει ακολουθήσει κάποιες υποδείξεις σου και να μην τον έχεις κρεμάσει. Ειδάλλως κάποια στιγμή θα σου πει «παράτα με ρε φίλε, έχω χαλάσει τόσα λεφτά και δεν έχω δει φως». Και εκεί τελειώνει και η καριέρα σου, τουλάχιστον ως προς το συγκεκριμένο αναγνώστη».

Έχω ακούσει για εσάς να λένε «γράφει εξαιρετικά, αλλά δεν καταλαβαίνω αν είναι καλός ο δίσκος ή όχι». Το έχω ακούσει και από συναδέλφους και από καλλιτέχνες…

«Επίτρεψέ μου να διαφωνήσω καθέτως ως προς αυτό. Πρωτ’ απ’ όλα έχω βαθμολογία. Δεύτερον, υποθέτω πως απευθύνομαι σε ανθρώπους που γνωρίζουν ανάγνωση. Ας σκεφτούν όλοι όσοι στο είπανε λοιπόν, κατά πόσο θα ήθελαν να έρθει κάποιος να τους πει: «Πάρτο, είναι καλό ρε μαλάκα». Ή «μην το πάρεις, είναι σκάρτο». Αυτό θέλουνε; Εγώ λέω πέντε πράγματα, θεωρούνται δεδομένα άλλα δεκαπέντε, υπονοούνται άλλα τριάντα και η φαντασία δουλεύει. Ιδίως στις μικρές κριτικές, οι οποίες είναι δεσμευμένες να μην πουν πολλά. Για μένα η μουσικοκριτική είναι μία βάση επικοινωνίας η οποία αν πείσει ότι βασίζεται σε μια γνώση και κυρίως σε ένα γούστο εμπεδωμένο και όχι αυτάρεσκο, οφείλει να προαγάγει την ιδέα ότι η μουσική δεν είναι καταναλωτικό προϊόν».

Εσύ από πού ενημερώνεσαι για μουσική σήμερα;

«Αγοράζω και ακούω. Δεν πολυδιαβάζω πλέον. Όχι ότι σνομπάρω, αλλά διαβάζω άλλα πράγματα, γιατί θέλω να καλλιεργήσω εκ παραλλήλου ένα άλλο επίπεδο σκέψης. Δε θα πω φιλοσοφικό, είναι βαριά λέξη, μου ξεφεύγει το βάρος της. Αλλά θέλω να αναπτύξω μια σχέση με τον πολιτισμό η οποία να πηγαίνει πέρα από τη μουσική και να βοηθήσω έτσι την έκφραση και το λεξιλόγιό μου, τη διατύπωση. Ό,τι να ‘’ναι διαβάζω, αρκεί να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Σίγουρα πάντως δεν έχω διαβάσει Πάολο Κοέλο. Και ούτε πρόκειται».

Δεν έχεις αναπτύξει κάποιο ένστικτο που σε βοηθάει να καταλάβεις αν ένας δίσκος είναι καλός πριν καν τον ακούσεις;

«Δεν ποντάρω στο ένστικτο. Μία βάση για να καταλάβεις αν ένα cd σε ενδιαφέρει ή όχι είναι το εξώφυλλο. Ε λοιπόν σε διαβεβαιώνω ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι παγίδα. Βλέπεις και λες «τι μαλάκας είναι ετούτος;», το βάζεις να το ακούσεις και παθαίνεις πλάκα. Κι έπειτα η ECM ήταν μια εταιρία που επέβαλε την αφαίρεση όσον αφορά την απεικόνιση στα εξώφυλλα. Εκεί παραλύεις εντελώς, έχεις μια περιγραφή έμμεση του περιεχομένου που μπορεί να είναι οτιδήποτε. Η γραφιστική τέχνη, είτε εμπνευσμένη είτε ανέμπνευστη, έχει χίλιους δυο τρόπους να σε παραπλανήσει».

Γιατί δεν άνθισε ποτέ η μουσική αρθρογραφία στην Ελλάδα;

«Ο κόσμος στην Ελλάδα δεν θεωρεί τη μουσική μια σοβαρή ιστορία. Οι περισσότεροι τη βλέπουν σαν έναν τρόπο να γεμίσεις τις ελεύθερες ώρες σου. Να χορέψεις, να γλεντήσεις στον γάμο κάποιου φίλου, ή να πας σε ένα κλαμπ να γίνεις ντέφι και στην καλύτερη περίπτωση να βγάλεις καμιά γκόμενα. Η μουσική έρχεται σαν τσόντα σε όλα αυτά, σαν βοήθημα, ποτέ δεν είναι στο επίκεντρο, ποτέ δεν είναι αυταξία. Πόσο μάλλον η κριτική προς τη μουσική. Αυτό ανάγεται σε μία γενικότερη πολιτισμική επιλογή ή μάλλον μη επιλογή, η οποία είναι και υπεύθυνη για την καθυστέρηση της χώρας αυτής όσον αφορά τη μουσική παραγωγή. Τοποθετείται στα μέσα του 19ου αιώνα και συνεχίζει απτόητη μέχρι σήμερα».

Αλήθεια πότε ξεκίνησαν να γράφονται μουσικοκριτικές;

«Όταν η Δύση αποφάσισε ότι πρέπει να δημιουργηθούν νέοι τρόποι επικοινωνίας των κοινοτήτων έξω από τις εκκλησίες. Τότε αξιοποιήθηκαν οι συναυλιακές αίθουσες και τα θέατρα. Αυτά τα θεάματα βέβαια ήταν προνόμιο της αριστοκρατίας γιατί μπορούσε και τα πλήρωνε. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789 η μουσική εμπειρία πέρασε και στο λαό σαν μία κοινοτική εμπειρία κι έτσι δημιουργήθηκαν οι μουσικοκριτικές. Γιατί πια τα θεάματα απευθυνόταν σε απλούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν ήταν δεδομένα γνώστες. Οι κριτικές λοιπόν ήταν για αυτούς μια μορφή ενημέρωσης και προστασίας. Στην Ελλάδα αυτές οι προτάσεις θεωρήθηκαν ξενόφερτες. Ας είναι καλά διάφοροι διανοούμενοι και διάφοροι Ελληναράδες, που έπεισαν τον κόσμο πως οτιδήποτε ήρθε από τους Βαυαρούς και έπειτα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είμαστε εμείς. Βέβαια το τι ακριβώς είμαστε εμείς έχει μείνει αδιευκρίνιστο».

Γνωρίζω πως έχεις σταματήσει να πηγαίνεις σε συναυλίες. Γιατί αυτό; Είναι θέμα ηλικίας;

«Για πολλούς λόγους. Μπορεί ένας από αυτούς να είναι η ηλικία. Αλλά ο βασικός είναι ότι ελάχιστοι πια πάνε σε μια συναυλία για να ακούσουν μουσική... Σκας λεφτά. Γιατί τα σκας; Για να ακούς τους άλλους να μιλάνε; Οι περισσότεροι πάνε για να τους δούνε οι άλλοι. Είχα πάει στο Bios μια φορά και σηκώθηκα κι έφυγα στη μέση της συναυλίας. Γινόταν χαμός από κάτω, δεν άκουγε κανένας».

Αυτό που λένε ότι όποιος ακούει όλη μέρα μουσική μπορεί να έχει προβλήματα ακοής ισχύει;

«Ξαναπές το γιατί δεν σε άκουσα (γέλια!). Εξαρτάται από την ένταση. Μία ώρα τη μέρα να ακούς, αν ακούς στην τσίτα μπορεί να την πάθεις τη ζημιά. Θα αντιδράσει ο οργανισμός σου. Εγώ δεν έχω πρόβλημα, το ελέγχω».

Ένας άνθρωπος που ακούει δεκαπέντε ώρες την ημέρα μουσική όπως εσύ, δεν είναι επικίνδυνο να χάσει την απόλαυσή της και την ουσία της;

«Θα σου πω. Εγώ τη μουσική δεν τη χρησιμοποιώ για απόλαυση. Τη χρησιμοποιώ για να ζήσω. Η μουσική είναι το περιβάλλον μου. Δεν κάνω ταξίδια… Δεν έχω αυτοκίνητο... Έχω όμως συνέχεια μπροστά μου ένα τοπίο το οποίο αλλάζει κάθε στιγμή. Έχω έναν ορίζοντα μέσα στον οποίο ζω και είναι ο ορίζοντας της μουσικής. Δεν είναι θέμα απόλαυσης, είναι θέμα αναπνοής».

Ποιο τραγούδι θα ήθελες να παιχτεί στην κηδεία σου;

«Καταρχάς δεν σκοπεύω να πεθάνω (γέλια!). Δεύτερον, σίγουρα δεν θα κάνω κηδεία. Αλλά αν με ρωτάς πιο είναι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι, θα σου πω το “Strawberry Fields Forever” των Beatles. Χωρίς συζήτηση, δεν το σκέφτομαι καν».

[via]



και εδώ μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του μάκη μηλάτου.

Το σκάκι

Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου .
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω ;
(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)
Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.
5κ

Shortnotes of the week (31/52)

Far and Close
Uriy Lavrentev, 1999
(click to enlarge)

• Οι Έλληνες φτιάχνουν τα κυκλωματα αλλά την ιστορία τη γράφουν οι παρέες. (δείτε το βίντεο στο οποίο αναφέρεται)
  
• Υπάρχει αυτό που αποκαλούμε «ιστορική συνείδηση»; Όχι. Απόδειξη αυτό το «κάθε πέρυσι και καλύτερα» που μουρμουρίζουν διαρκώς διάφοροι κλαψομούνηδες. Όποιος έχει ζήσει όχι την Κατοχή, που πέθαινε ο κόσμος στους δρόμους, αλλά την ένδεια της ελληνικής υπαίθρου και τη φτώχια σε αθηναϊκές συνοικίες όπως το Αιγάλεω και τα Λιόσια μέχρι τη δεκαετία του '80 έχει συνείδηση της προόδου που έχει συντέλεστει. Χάρη στις επιλογές του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα απέκτησε μια τεράστια, ανθούσα μεσαία τάξη. Μία μεσαία τάξη, η οποία, στο κατώφλι του 2000, είχε δύο αυτοκίνητα σε κάθε σπίτι, πήγαινε διακοπές και εκδρομές στο εξωτερικό αγόραζε σινιέ ρούχα αλλά και βιβλία. Και που τώρα βλέπει την ευημερία της να απειλείται σοβαρότατα... Ο κ. Χωμενίδης δίνει καταπληκτικές συνεντεύξεις, χθες αγόρασα το τελευταίο του βιβλίο, Λόγια Φτερά, κι ελπίζω να είναι όσο όμορφο αναμένεται.
• Για την Οργουελική αφαίρεση ενός ebook από τους σκληρούς δίσκους οι απόψεις διίστανται. Εγώ είμαι πάντοτε της άποψης που λέει Never loan a book. Ή το χαρίζεις ή τίποτα.
• Η αισθητική της σιωπής 1 /// 2
• Ίσως και να είχαν πετύχει το στόχο τους αν δεν έπαιζαν καθοριστικό ρόλο αστάθμητοι παράγοντες. Ένα όχημα που μετέφερε το βαρύ οπλισμό, μπλόκαρε ανάμεσα στο συγκεντρωμένο για το καρναβάλι πλήθος, και δεν έφτασε στην ώρα του. Κάποιοι άλλοι χάσανε το δρόμο, ενώ ένα αυτοκίνητο έμεινε στο δρόμο από λάστιχο!
• Ο ορισμός που δίνω στον ανδρισμό δεν έχει να κάνει με την ύπαρξη ή μη ανδρικών γεννητικών οργάνων σε ένα ανθρώπινο σώμα, ούτε με τη λειτουργικότητά τους.
• Φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τραγούδι...
• Η Νορβηγία με απόφαση της Επιτροπής Προσφύγων της Υπηρεσίας Μετανάστευσης απαγόρευσε στους πρόσφυγες που πρέπει να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα να επιστρέψουν στη χώρα μας, διότι όπως επισημαίνεται «δεν υπάρχει καμία εγγύηση για τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους»! «Με βάση τις τελευταίες πληροφορίες για πιθανή παραβίαση των δικαιωμάτων των προσφύγων που αιτούνται άσυλο στην Ελλάδα, η Επιτροπή απαγορεύει στους πρόσφυγες που θέλουν να υποβάλουν αίτηση ασύλου να πάνε στην Ελλάδα», καταγράφει στην έκθεσή της η νορβηγική υπηρεσία, που περιέχει και τις μαρτυρίες προσφύγων οι οποίοι καταγγέλλουν βασανισμούς ακόμη και με ηλεκτροσόκ από Έλληνες αστυνομικούς!
• Firefox to hit 1 billion downloads
• Τέρμα το διάλειμμα!
• Η ποίησή μου είναι μια συνεχής αυτοβιογραφία. Μοιάζει και πρέπει να διαβάζεται σαν ένα είδος υποσυνείδητου ημερολογίου της ζωής μου ως σήμερα. Τα ποιήματά μου δεν είναι σκληρά – απαισιόδοξα. Απεναντίας είναι σαν τα ξόρκια. Ξορκίζουν το κακό…

>Καλή ξεκούραση σε όσους έφυγαν, θα ακολουθήσουμε την επόμενη εβδομάδα (αν όλα πάνε καλά δηλαδή...)

γι' αυτά πολεμήσαμε...

Απλοί πολίτες και ομάδες συναντιούνται την Κυριακή 2 Αυγούστου, στις 10:30, έξω από το μετρό στο Μουσείο Ακρόπολης για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά για τη λογοκρισία που διέπραξε το υπουργείο Πολιτισμού σε βίντεο του σκηνοθέτη Κ. Γαβρά, μετά από απαίτηση της Ιεράς Συνόδου.

[via]

Το ότι οι υψηλόβαθμοι κρατικοί λειτουργοί (αλλά κι εμείς ως πολίτες-ψηφοφόροι που τους εκλέγουμε) ξεφτιλίζουμε αυτή τη χώρα καθημερινά και με κάθε ευκαιρία, δεν σημαίνει ότι πρέπει και να ξεπουληθούμε ομαδικώς. Θα διαμαρτυρηθούμε, ναι, αυτό γίνεται στη δημοκρατία. Ούτε θα καταστραφούμε μόνοι μας, ούτε θα μοιράσουμε τη χώρα κομματάκια στους Άγγλους, τους Μογγόλους και τους κατοίκους της Νέας Γουϊνέας.

Μην τρελαινόμαστε. Έχουμε πιάσει πάτο, αυτό το ξέρουμε, είναι πασιφανές -και πιθανότατα, με τους πολιτικούς που έχουμε μπλέξει, η γενιά μας δεν θα δει εύκολα προκοπή. Είμαι κάτω απ' τα 30 και ξέρω ότι, ακόμα κι αν ξεκινήσουμε σήμερα, θα μας πάρει πάνω από μισό αιώνα να ξεφορτωθούμε τη σαπίλα των κυβερνήσεων (και της περίφημης "γενιάς" ολόκληρης φυσικά) της μεταπολίτευσης.

Μόνο που πρέπει να ξεκινήσουμε κάποια στιγμή, σωστά; (μεταξύ μας, αυτή η στιγμή απέχει ακόμα δρόμο μακρύ...)