αγάπη για τη μουσική

Ωραία, τα έγραψα όλα αυτά, σας θρόνιασα κάμποσες λεπτομέρειες που κλωθογυρίζουν στην πυξίδα του Broken, αλλά στην τελική σούμα, τί είπα; Ένα απόλυτο μεγάλο κι όμορφο τίποτα. Υπάρχουν βλέπεις δίσκοι που σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις, υπάρχουν δίσκοι που σε βιδώνουν να θέλεις να αναλύσεις τα εγκεφαλικά τερτίπια που ξεφουρνίζουν οι ήχοι τους, υπάρχουν δίσκοι εγκυκλοπαιδικού ενδιαφέροντος, υπάρχουν δίσκοι που έχουν ιστορική αξία, υπάρχουν δίσκοι για να υπάρχουν άνθρωποι που θα τους «πουλήσουν» μετά από χρόνια, υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν γι’ αυτούς τους δίσκους και υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τους δίσκους, υπάρχουν χιλιάδες δίσκοι και ακόμοι περισσότεροι άνθρωποι, υπάρχουν δίσκοι για άντρες, δίσκοι για γυναίκες, δίσκοι για παιδιά, δίσκοι που κατεβάζουν κουρτίνες, που ρίχνουν σκιές, που μιλάνε στην ψυχή κι ας μην είναι soul, δίσκοι αντρίκειοι για ανθρώπους που τους τσάκισε κάποτε κάτι και ύστερα το τσάκισαν με τη σειρά τους, ένας τέτοιος δίσκος είναι και τούτος εδώ κι όσο υπάρχει ο Lanegan και το ουίσκι δεν δίνω δυάρα για τα υπόλοιπα…

Back To Mono