22 Σεπτεμβρίου 2009

Manafon


Δεν νομίζω πως είναι τόσο καλό που να δικαιολογεί 8 σελίδες στο Wire, αλλά όπως έχω ξαναπεί, και το Wire και το Pitchfork και το Μέγαρο και όλοι πρέπει να υποστηρίξουν το υλικό που παρουσιάζουν (και πολύ καλά κάνουν). Ο δίσκος έχει εξαιρετικά κομμάτια, αν και φαίνεται άνισος (τουλάχιστον στις πρώτες ακροάσεις). Το σίγουρο είναι πως η αισθητική και η ηρεμία του ταιριάζουν στο σημερινό μου απόγευμα... [πολύ δουλειά τις τελευταίες εβδομάδες, πρέπει να βρω χρόνο για ξεκούραση]
Ετικέτες ,

3 σχόλια:

  1. oksikemia22 Σεπ 2009, 10:43:00 μ.μ.

    δεν το έχω ακούσει ακόμα πολύ προσεκτικά αλλά είναι ένας 100% δίσκος wire, νομίζω ότι θα τον έχει στη λίστα του στο τέλος. η μαγική λέξη είναι "αυτοσχεδιασμός".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. inverted_a23 Σεπ 2009, 12:56:00 π.μ.

    Και "καλοί μουσικοί" βέβαια.

    Έχεις δίκιο όμως, γιατί παρότι είναι λιγότερο εμβληματικός από τους προηγούμενους δίσκους του (ίσως), χαράζει μία περισσότερο μοναχική, αυτόνομη διαδρομή (προφανώς).

    Χρειάζονται κι άλλα ακούσματα, αλλά φαίνεται ότι έχει μπει για τα καλά σε ένα καλλιτεχνικό δρόμο δικό του, μακριά από τις μεγάλες εταιρείες, "επιτυχίες" κτλ.

    Το The Greatest Living Englishman και το ομώνυμο κομμάτι (Manafon) είναι εξαιρετικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. another day full of dread23 Σεπ 2009, 3:44:00 μ.μ.

    Πάντως στην κριτική στο επόμενο τεύχος το wire το έθαψε !Δε νομίζω πάντως ότι το ''πείραμα'' πέτυχε ιδιαίτερα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)