11 Μαρτίου 2010

Η αμοιβαία αμφισβήτηση της κριτικής στον κόσμο του internet

Σταμάτησα να αγοράζω Sonik το προηγούμενο καλοκαίρι. Ήταν το τελευταίο (από πολλά) περιοδικά και εφημερίδες παντός τύπου που σταμάτησα να αγοράζω και, κυρίως, να διαβάζω. Παλιότερα διάβαζα μία εφημερίδα σχεδόν καθημερινά, 4 κάθε Κυριακή και πολλά μηνιαία περιοδικά, ελληνικά και ξένα (κυρίως μουσικά και κινηματογραφικά, αλλά όχι μόνο τέτοια). Σταμάτησα τα πάντα σταδιακά, ενώ από την άλλη ξανάρχισα να αγοράζω όλο και περισσότερα βιβλία (κάθε μήνα θα ξοδέψω στην Πολιτεία 70-100 ευρώ αποκλειστικά για αγορά βιβλίων) και σιγά-σιγά θα φτιάξω επιτέλους και την πολυπόθητη συλλογή ταινιών μου από blue-ray discs.

Γιατί;

Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, που συνοψίζονται σε έναν, ή καλύτερα σε 1+1: ο πρώτος είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των έντυπων μέσων δεν σου προσφέρουν πια τίποτα που να μην μπορείς να το βρεις στο ίντερνετ, και πιο έγκυρα, και πιο ανεπτυγμένα, και πιο εμπεριστατωμένα, και πιο απολαυστικά, και πιο γρήγορα, και πιο εύκολα (και με άμεση δυνατότητα διαλόγου πάνω σ' αυτά), και δωρεάν. Οι δημοσιογράφοι συχνά υπερτονίζουν αυτή την τελευταία ιδιότητα, αλλή στην δική μου πραγματικότητα, δεν ήταν σημαντική: τώρα ξοδεύω ακόμα περισσότερα(!), απλά όχι στον Τύπο. Και κάπου εδώ ερχόμαστε στον δεύτερο λόγο που ανέφερα προηγουμένως: η γκρίνια της νέας κατάστασης, μαζί με μνήμες από περασμένα μεγαλεία, έφερε στους περισσότερους δημοσιογράφους μία αμηχανία στην διαχείριση του όλου θέματος, που οδήγησε εντελώς αναμενόμενα κάποιους να πάρουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά και τους υπόλοιπους, να κάνουν εντελώς το αντίθετο.

Θα περάσουν αρκετά χρόνια για να "πέσει" η σκόνη από την πυρηνική έκρηξη του ευρυζωνικού ίντερνετ και να αντιληφθούν όλοι πως για να πουλήσεις, πρέπει να προσφέρεις κάτι που δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Για την ώρα, (καλά διαλεγμένες πηγές από το) Ίντερνετ - ΜΜΕ, σημειώσατε 3-0.

Πάνω απ' όλα όμως, πάνω από οτιδήποτε άλλο, τα ΜΜΕ πρέπει να σταματήσουν άμεσα να ειρωνεύονται το ίντερνετ και τις κοινότητες του ίντερνετ. Έχω πει αρκετές φορές ότι το ίντερνετ είναι ένα μέσο που κρύβει και ταυτόχρονα αυξάνει τη μοναξιά μας, αλλά αυτή τη στιγμή είμαστε στο επίπεδο όπου ακόμη και επαγγελματίες που δουλεύουν στο ίντερνετ και βγάζουν τη δουλειά τους σ' αυτό κοροϊδεύουν τους χρήστες του, δηλαδή και τους ίδιους τους αποδέκτες τους, για να πετάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά της μη-αυθεντικότητας.

Θα χρησιμοποιήσω 3-4 τυχαία παραδείγματα που έπεσαν στην αντίληψή μου αυτή την εβδομάδα, χωρίς να θέλω να σχολιάσω αρνητικά τα ίδια και τους συγκεκριμένους αρθρογράφους, αλλά για να δείξω περισσότερο μία γενικότερη στάση που δυστυχώς φαίνεται να κυριαρχεί αυτή την μεταβατική εποχή (είναι κάτι σαν το δεύτερο στάδιο από τα πέντε, υποθέτω: άρνηση, οργή, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή). Ίσα-ίσα που συμπαθώ ιδιαίτερα τις πηγές που θα αναφέρω σ' αυτό το ποστ. Τις παρακολουθώ χρόνια και, έμεσα ή άμεσα, τις έχω υποστηρίξει πολύ και θα συνεχίζω να το κάνω. No bad feelings, απλά καταθέτω την απορία μου.

Disco Urbana, Sonik (Παναγιώτης Μένεγος)
Όταν διαβάζεις κριτικές σε ελληνικούς δίσκους, κοίτα ποιος τις υπογράφει. Αν είναι πάνω από 3 (στα 5) αστεράκια και δεν εμπιστεύεσαι το όνομα του συντάκτη, γύρνα σελίδα. Αν πάλι τον εκτιμάς, αφαίρεσε μισό με ένα αστεράκι. Δυστυχώς, στο μικρό χωριό που προαναφέρθηκε, όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Και από τη μία οι μπάντες δεν ανέχονται αρνητική κριτική γιατί προφανώς από το ντεμπούτο τους γράφουν classics, ενώ "εσύ που γράφεις δεν ξέρεις να διαβάζεις νότες". Και από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα πιο αηδιαστικό από ετερόφωτους μουσικογραφιάδες που βαφτίζουν τα πάντα αριστουργήματα προκειμένου να καρπώνονται το ότι "τους ανακάλυψαν πρώτοι".

*Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Δηλαδή λέμε στους αναγνώστες να αφαιρούν αστεράκια από κριτικές άλλων εντύπων ή sites του ίντερνετ; Γιατί;
*Πώς γνωριζόμαστε; Ειδικά στο ίντερνετ. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω κανέναν. 2-3 mails έχουμε ανταλλάξει στην καλύτερη. Και καλά εγώ, που δεν είναι η δουλειά μου αυτή, ούτε λογίζομαι σαν ανταγωνιστής (έχω ωστόσο μεγάλη αγάπη για την κριτική της τέχνης σε όλα τα επίπεδα), γιατί όμως αποδομούμε τόσο εύκολα την άλλη άποψη;
*Όλοι ετερόφωτοι δεν είμαστε;
*Χαμογέλασα μια στιγμή, γιατί τα ελάχιστα πράγματα που θεώρησα αριστουργήματα όσα χρόνια υπάρχει αυτό το blog δεν συζητήθηκαν σχεδόν καθόλου ως επί το πλείστον (με επηρέασε αυτό που διάβασα δηλαδή).
*Λίγες σελίδες πιο κάτω, το περιοδικό παρουσιάζει τους δίσκους των Μίκρο και από τους εφτά δίσκους τους, οι τρεις έχουν βαθμολογία 9/10 (ναι, εννιά στα δέκα, καλά διαβάσατε), δύο έχουν 8/10 και οι άλλοι δύο 7/10. Παράνοια;

Τα μουσικά περιοδικά στην Ελλάδα, Sonik (Άρης Καραμπεάζης)
Τα τελευταία χρόνια, για κάθε επίδοξο Γιάννη Αγγελάκα υπάρχουν δέκα -ακόμη πιο επίδοξοι- Αργύροι Ζήλοι. Υπεραφθονία μουσικών portals, sites και e-περιοδικών (τα blogs τα αφήνω απέξω), κατέστησε σχεδόν απλοϊκό το να πιάσεις θέση στο ολοένα και πιο ευρύχωρο στασίδι της εγχώριας μουσικοκριτικής ιντελιγκέντσιας (προηχογραφημένο γέλιο) και τελικά ευτέλισε ακόμη περισσότερο το κάποτε ρητορικό ερώτημα περί του αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την καλλιέργεια σοβαρής και με επαγγελματικούς κανόνες μουσικοκριτικής στην Ελλάδα (προηχογραφημένο γέλιο, δις).
[...]
Διαβάστε συνεντεύξεις ελληνικών συγκροτημάτων. Οι εφτά στους δέκα θεωρούν ότι τους "κρίνουν" ανεύθυνα άτομα που προκαλούν για να προκαλέσουν την προσοπική τους προβολή. Οι πέντε στους δέκα πιστεύουν στο σενάριο συνωμοσίας που θέλει όλους τους εγχώριους μουσικογραφιάδες να πλασάρουν μόνο τα συγκροτήματα των φίλων τους και των γνωστών τους.

*Πότε και σε τι έγινε σοβαρή κριτική στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;
*Μακάρι να θέλουν να μοιάζουν στον Ζήλο. Μακάρι, μακάρι, μακάρι.
*Το σχόλιο περί ιντερνετικής κριτικής δίνει το γενικότερο στίγμα-το δεύτερο στάδιο που έλεγα νωρίτερα.
*Ξανά το σενάριο ότι όλοι είναι γνωστοί. Ε, δεν είναι, πώς να το κάνουμε. Όπως ειρωνικά φυσικά σχολιάζει το άρθρο, αυτό που λένε τα ελληνικά συγκροτήματα είναι μια μπούρδα και μισή. Ας βγάλουν αυτοί καλή μουσική και θα τους ανακαλύψει όλος ο πλανήτης, είναι πιο εύκολο από ποτέ.

Κριτική του Have One On Me της Joanna Newsom, Mic (Γιάννης Πλόχωρας)
Τι σημαίνει τώρα αυτό;
Τίποτα, απλά γουστάρω να θάβω τη Νιούσομ με κάθε ευκαιρία, επίσης δεν μου αρέσουν τα μάτια της κι ο κώλος της. Τα επιδεικνύει, σεμνά πάντα, σαν τη φωνή της, ενώ είναι εντελώς ασήμαντα, όχι, εκεί, να τα προσέξουμε, μη χάσουμε την ψωνάρα!
Μα γιατί είσαι τόσο εμπαθής; Και δίκιο νά χες, το χάνεις έτσι!
Πας καλά, παιδάκι μου; Μιλάμε για το δίσκο της χρονιάς, τα μπλογκ άρχισαν ήδη τα οργασμικά τσουνάμια, θα πνιγεί το διαδίκτυο στη μαλακία, καταλαβαίνεις τι έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε; Μιλάω έτσι γιατί δεν έχω κανένα δίκιο να το χάσω, σιγά μην προσέξουνε τι γράφω, αυτό το κείμενο απλά λέει πόσο μ' εκνευρίζει το Πίτσφορκ κι οι μπλογκοπαραφυάδες του, που αφού ξεκατίνιασαν το κάποτε underground, έκαναν ονόματα μαλακιστήρια σαν τους Άνιμαλ Κολέκτιβ, ή μουρόχαβλα σαν την Νιούσομ.

* Κρατάω μία επιφύλαξη πως όλο το άρθρο είναι ειρωνικό, όπως και το προβοκατόρικο 5/10 στον καινούργιο δίσκο των Autechre. 

Κριτική του Have One On Me της Joanna Newsom, Popmatters (Matthew Fiander)
Newsom doesn’t seem to fall prey to any of these vices. So what makes it so hard to chalk this one up as charmingly uneven, or to even approach the word “ambitious” when talking about the album, is that everything we’ve seen from her before this points to one fact: she should know better. The album artwork says it all. In all that high-brow clutter, it’s hard to even make Newsom out in the picture, and the same is true when you listen to the music.
It’s not ambition when you’re not making any choices, and it’s not daring when there’s not much at stake. In the digital world, a triple album is just a few more ones and zeroes to fit on the hard drive. It’s too bad really, that Have One on Me is so overdone because there’s a decent album hidden somewhere in there. It’s an album the Newsom we saw in 2006 would have found, formed, and made shine.
Rating: 4/10

*Αυτό θα πει πράγματι προβοκατόρικη κριτική -"θέλω να γίνω P4K στην θέση του P4K και θα θάψω όσους προβάλλουν οι υπόλοιποι". 
*Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο να θεωρούμε την Newsom συνηθισμένη και μη-πειραματική; Τόσο πολύ έχει προοδεύσει ο πλανήτης ή μόνο το συγκεκριμένο site;
*Και 'μένα δεν μου αρέσουν οι Animal Collective, αλλά δεν θα έβαζα 4/10 στο MPP όσο μάγκας κι αν ήθελα να το παίξω διαδικτυακά και ανώνυμα και τζάμπα. Ούτε π.χ. στον Ταραντίνο που μου σπάει τα νεύρα γιατί, πώς να το κάνουμε, το να προκαλείς χωρίς λόγο  θυμίζει εκείνους τους -ανίδεους συνήθως- καθηγητές στο πανεπιστήμιο που σε κόβουν συνεχώς για να αποκτήσουν "όνομα" και κάνουν το χειρότερο μάθημα που μπορεί να παρακολουθήσει άνθρωπος.

///////////////////////////////////////

Αυτά τα λίγα είχα να πω ως απλός ακροατής/θεατής/αναγνώστης. Επαναλαμβάνω πως δεν με ενδιαφέρει να "κοντράρω" κανέναν, ίσα-ίσα χρησιμοποίησα παραδείγματα από πηγές που παρακολουθώ με θαυμασμό ή και αφοσίωση κάποιες φορές. Διαισθάνομαι όμως μία άτυπη "γκρίνια" που εμποδίζει τα πράγματα να βελτιωθούν στο ομιχλώδες τοπίο της κριτικής της σύγχρονης τέχνης, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Όσο γρηγορότερα ξεπεραστεί αυτή η αμοιβαία αμφισβήτηση, τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Μόνο που φοβάμαι ότι απέχουμε αρκετά από αυτό το σημείο.


υ.γ.: Στο ερώτημα περί του μέλλοντος της ελληνικής σκηνής, να μην έχετε καμία αμφιβολία ότι το τοπίο θα ξεκαθαρίσει όταν θα βρεθεί κάποιος να μιλήσει για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και εντός μας με στίχο ελληνικό...

28 σχόλια:

  1. το προβλημα των νεων ελληνων μουσικων δημοσιογραφων δεν ειναι το ιντερνετ, ειναι το ΕΓΩ τους.

    προσωπικα, αντι να ψηθω να ακουσω το δισκο οταν διαβασω μια κριτικη, τοσο περισσοτερο μου δημιουργειται η αισθηση "ποσα ξερουν πια οι τυποι".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τώρα ανοιγετε μια κουβέντα χωρίς πάτο... :-)

    Anyway στεναχωριέμαι πραγματικά που ακόμα και το Mic (εκ των σοβαρότερων ως τώρα) ξέπεσε σε τέτοιου είδους "πρόκληση για την πρόκληση" κριτικές όπως αυτή για την JN.

    Αντί μια εμπεριστατωμενη κριτική (θετική ή αρνητική, αδιάφορο) ξεπεσε σε εκφράσεις χαβαλέ γυμνασίου τύπου "μαλακιστήρια σαν τους Άνιμαλ Κολέκτιβ, ή μουρόχαβλα σαν την Νιούσομ." ή "Ναι, η πουτ...". (το αν αρέσουν σε κάποιον οι AC ή η JN επίσης αδιάφορο με το θέμα μας).

    Θα μου πείτε τώρα βεβαια ποιος διαβαζει κριτικές και ποιος ΑΚΟΥΕΙ αλμπουμς... Και με το δικιο σας! Το θεμα μας έχει γίνει ποιος θα πρωτοκατεβάσει ένα άλμπουμ όταν διαρρεύσει για να γράψει μια μλκ στο twitter τύπου "Πόσο γ....ει το καινούργιο των Χ ή του Ψ" και βουρ για το επομενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μωρέ και το mic και οι υπόλοιπου που αναφέρω πραγματικά τυχαία, ως πιο πρόσφατες περιπτώσεις που βρήκα, ακούνε μουσική και διαβάζουν κριτικές και ξέρουν πράγματα. Δεν ξέρω τι τους πιάνει όμως και παραδίδονται σε μία προσπάθεια να μειώσουν τους bloggers, τα forums, τα μουσικά sites κ.ο.κ.

    Τώρα θα μου πεις βέβαια κι οι τελευταίοι συνήθως χρησιμοποιούν (-ούμε) οπαδιλίκι και εκφράσεις καφενείου και δεν θα 'χεις άδικο, ωστόσο κάποιος πρέπει να κρατήσει μία αυστηρότερη τάξη και να σηκώσει το επίπεδο για τους υπόλοιπους.

    Είμαι σίγουρος ότι μπορούν και θα γίνει κάποια στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. συμφωνώ απόλυτα με τον Lkrory21. Το θέμα δεν είναι η μουσική αυτή καθεαυτή αλλά το πως εγώ, εσύ, όλοι (ή κάποιοι) θα προλάβουμε να ακούσουμε πρώτοι κάτι και να το ποστάρουμε είτε σε blog είτε οπουδήποτε αλλού για να το δουν όλοι οι φίλοι και να πουν "πόσο γαμάτος/η είσαι που το άκουσες αυτό;;;" Εγώ μια ερώτηση θέλω να κάνω μόνο: υπάρχει ακόμα αυτό που λέγεται δισκοκριτική;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πρώτα από όλα συγχαρητήρια για το ιστολόγιο!

    Στο θέμα:

    Αυτό που γράφεις στην πρώτη παράγραφο σου είναι ακριβώς αυτό που συνέβει και σε εμένα.

    Ωστόσο δεν το αποδίδω στο ίντερνετ τόσο, όσο στην χαμηλότερης ποιότητας δημοσιογραφία.

    Το σόνικ είχε κάποιο ενδιαφέρον σαν περιοδικό, το διάβαζα και εγώ, αλλά δεν είχε βάθος.

    Διάβαζεις γνώμη, όχι όμως κριτική.

    Παλιότερα πιστεύω δεν ήταν έτσι, πχ στο καλό ποπ+ροκ διάβαζες ενίοτε κείμενα από άτομα που έβλεπαν την big picture και μπορούσαν να εντάξουν το θέμα τους σε ένα γενικότερο context.

    (σε αυτό ακριβώς βασιζόταν και το μεγάλο ατού της ελληνικής δισκοκριτικής: το χιούμορ και η ειρωνεία. Παλιότερα είχαν σαν αφετηρία μια σε βαθός γνώση καλλιτεχνών και ρευμάτων, ήταν σχόλια σκεπτόμενων ανθρώπων.
    Σήμερα, τα χιουμοριστικά/ειρωνικά σχόλια είναι άνευρα και προτηγανισμένα συνήθως, λείπει η σπιρτάδα (πχ το κείμενο που παραθέτεις για την newsom).
    Η παρακμή του μουσικού τύπου στην ελλάδα (δεν μιλώ διεθνώς γιατί δεν γνωσρίζω) συμβαδίζει με την παρακμή του χιούμορ και του πνεύματος τους.)

    Τώρα, σχεδόν ό,τι διαβάζω είναι σε στυλ μου αρέσει/δεν μου αρέσει - ένα στυλ που ταιριάζει πολύ περισσότερρο σε ιστολόγιο, παρά σε περιοδικό.

    ΥΓ. Πολύ σωστό και το υστερόγραφο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαχ,μουσικά περιοδικά/κριτική στην Ελλάδα.Πιο πίσω και από τις λάσπες που λένε στο χωριό μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 1) παιδια, παιζοντας και στα 2 ταμπλο, η μεγαλη διαφορα ειναι η υπογραφη...στο ΣΟΝΙΚ γραφω ως Μενεγος στο laternative ως τερεζος (ασχετα αν ξερουν ποιος ειμαι)...αυτο δινει αλλη βαρυτητα σε αυτο που γραφεις, δεν το λέω ως υπεράσπιση του ενός ή του άλλου μέσου, αλλά δεν αντέχω και κριτικές τύπου vice που πέφτει χοντρό κράξιμο και υπογραφουν ως "νυχτολουλουδα" ή "πεφταστερια"...
    2)συμφωνω οτι τα περιοδικα εχουν χασει το παιχνιδι απο το ιντερνετ που εκδημοκρατικοποιησε τη μουσικογραφια (sic)...παντοτε υποστηριζα οτι δεν ξερουμε περισσοτερα απο αυτους που μας διαβαζουν για τον απλουστατο λογο ότι κι εγω ειμαι καμενος αναγνωστης (που σημαινει οτι π.χ. δεν εχω διαβασει πουθενα καλυτερη κριτικη για τον Γκονζα Σουφι από αυτο εδω το μπλογκ)...
    3) τι σε πειραζει που σου λεω να αφαιρεις αστερακια; την αληθεια δε θες; εστω τη γνωμη μου; η κριτικη στις ελληνικες μπαντες ειναι παραπολυ δυσκολη, πιστεψτε με, για τους 2 λογους που αναφερω...δηλαδη τον καλλιτεχνη που λεει "αν ειναι κατω απο 3 αστερακια στα 5 μη δημοσιευεις την κριτικη" (εχει συμβει) και τον μουσικογραφιά που κυκλοφορει με ντεμο στην τσεπη και τα μοιραζει στην αβραμιωτου και την καρυτση κανοντας τον μανατζερ...και ρε παιδια, γνωριζομαστε μεταξυ μας, τι να κανουμε; 200-300 ατομα αφορα η φαση...
    4) επισης συμφωνω και με οσα λεει ο αρης στο αποσπασμα που παραθετεις παρακατω...να ξερεις οτι οι περισσοτεροι μουσικογραφιαδες τους "συναδελφους" τους κραζουν πρωτιστως...
    5) τελος, ο διαχωρισμος παραδοσιακων μουσικογραφιαδων - μπλογκερς δε μου προκυπτει στην Ελλαδα...συνηθως ολοι παιζουν και στα 2 ...απλα στα μπλογκ βγαινουν απωθημενα παντος τυπου...

    ειναι μεγαλη κουβεντα παντως (και οντως)

    π.μενεγος (σας ψαχναμε στα τηλεφωνα για τα οσκαρ, αλλα πουθενα εσεις...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. * Μπορεί να μην με πιστέψει κανείς που δεν με γνωρίζει έστω και μέσα από τα πραγματάκια που γράφω σ' αυτό το blog, αλλά πραγματικά δεν σκοπεύα να γράψω ένα "κατηγορώ" για τον μουσικό τύπο, και ειδικά τον ελληνικό, που με έμαθε τόσα πολλά παλιότερα και όχι μόνο.

    @Π.Μ.:
    Ελπίζω να είμαι σαφής, καταθέτω την απορία μου και την προσδοκία μου περισσότερο. Δεν είμαι "από μέσα" και δεν γνωρίζω ιστορίες σαν αυτά τα θλιβερά που περιγράφεις (αλλά σήμερα που έχω ραντεβού στην αβραμιώτου θα έχω τα μάτια μου 14!!!) :)

    Αν είναι έτσι τα πράγματα, είναι πραγματικά πολύ άσχημα και αυτή η φιλολογία περί "μικρόκοσμου" (που την σιχαίνομαι) φαίνεται να ισχύει. Και φυσικά δεν με νοιάζει για τους καλλιτέχνες, με νοιάζει για τον κόσμο, όλους εμάς δηλαδή, που δεν μας τιμά κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι μόνο 500-1000 άτομα που ενδιαφέρονται, αλλά πολλά περισσότερα, και μακάρι να γίνουν εκατομμύρια. Θα το θεωρούσα υγιές να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά φαίνεται πως υπάρχουν δομικά προβλήματα.

    Αν τελικά είναι έτσι (και όπως περιγράφει και ο Α. Καραμπεάζης πολύ γλαφυρά), δεν πρέπει κάποτε να οριστεί μία νοητή γραμμή και να πουν αυτοί που έχουν τις γνώσεις ότι "ξέρεις κάτι, εγώ δεν θα το κάνω αυτό", για να ξεχωρίσουν οι μεν απ' τους δεν; Θέλω να πω ότι όλη αυτή η ιστορία (και με τα "παρασκήνια" και με τους πολλούς άσχετους που είδαν φως και μπήκαν) συμπαρασύρει τους πάντες πιο χαμηλά και στο τέλος ο αναγνώστης απομακρύνεται...

    Δεν μπορώ να φανταστώ βέβαια πόσο δύσκολο είναι αυτό από επιχειρηματικής σκοπιάς, αλλά νιώθω ότι πρέπει να γίνει ένα, πως να το πω... άλμα σοβαρότητας και εγκυρότητας.

    Είναι θέμα στόχου θα έλεγα, που θέλεις να μοιάσεις; στον Alex Ross και τον Roger Ebert, τον Χάρολντ Μπλουμ και τον Χρήστο Μήτση, ή στις κριτικές του twitter, τα αστεράκια του Rotten Tomatoes και τις περιγραφές βιβλίων του Άλτερ;

    Ας βγαίνουν τα απωθημένα στα blogs ή και στα περιοδικά ακόμα (γιατί όχι;), αλλά ας δοθεί πρώτα μεγαλύτερη προσοχή στην μουσική (και τα υπόλοιπα).

    Έτσι τα βλέπω τα πράγματα εγώ τουλάχιστον, μπορεί να γινόμουν κάκιστος επιχειρηματίας, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος...

    // δεν είμαι καλός με τα τηλέφωνα, πέραν του ότι τις τελευταίες εβδομάδες τρέχω απίστευτα με τη δουλειά και δεν προλαβαίνω τίποτα δυστυχώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Οι μουσικοκριτικοί παγκοσμίως έχουν χάσει τη μπάλα, όχι μόνο στην Ελλάδα.
    Το να γράφουν οι κριτικοί μονο παιάνες για τους δίσκους των φίλων τους, το βλέπω εδώ στο Λονδίνο που σκέψου τι γίνεται απο έντυπα και μπάντες, δεν θα υπήρχε στην Ελλάδα και δη στην αθήνα?

    Εγώ δεν θεωρώ κακό το ότι όντως λίγο πολύ όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μ'αρέσει. Μ'αρέσει και γιατί μπορώ να κράζω αυτούς που λένε μαλακίες στα μούτρα τους, και να συγχαίρω όσους τους αξίζει.

    Η μεγάλη έλλειψη στη δισκοκριτική πάντως στην ελλάδα, που συχνά δεν τη βλέπω στο εξωτερικό, είναι η παντελής έλλειψη σωστής επιχειρηματολογίας.
    Το μ'αρέσει/δε μ'αρέσει γιατί έτσι γουστάρω, είναι τουλάχιστον πιθηκίσιο. Το να το καλύπτεις με βρισιές, όπως στο Vice, είναι χαζό. Το να μπαίνεις σε μουσικολογικά χωράφια (όταν αρχίζει κάποιος να μιλάει για συγχρδίες και τεχνικές παραγωγής και ηχογράφησης, χωρίς να ξέρει περι τίνος πρόκειται) αυτόματα σε χρήζει, ως κριτικό, ημιμαθή και πόζερο.

    Μεγάλο το θέμα, τι να πρωτοπείς εδώ...

    Πάντως απο περιοδικά, διαβάζω σταθερά (είμαι συνδρομητής δηλαδή) τα αγγλικά Wired και Esquire. Ειδικά το wired, παίζει σε άλλο επίπεδο δημοσιογραφίας, και όσο υλικό και άν έχει το site τους, το περιοδικό είναι έτη φωτός μπροστά, χαίρεσαι να το διαβάζεις και σου δίνει τροφή για σκέψη για μήνες. Απο ελληνικά το jazz and τζαζ λέει πολλά σαν έντυπο και εννίοτε το Σινεμά, κατ'εμέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. "σοβαρή και με επαγγελματικούς κανόνες μουσικοκριτική"... Άκου τι λέει το άτομο. Κάντε κανα ΙΙΕΚ ρε, να βγαίνουμε και με χαρτί, να τη λέμε στους αυτοδίδακτους.
    Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχει τόση πια σημασία η μουσικοκριτική... Δεν έχει καμία. Το σύνολο της μουσικής παραγωγής αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμο ανα πάσα στιγμή στο διαδίκτυο, τσαμπέ ολέ, και το τι κάνουν οι διάφοροι γραφιάδες σε περιοδικά, blogs, portals οπουδήποτε, δεν έχει καμία μα καμία ουσία. Δεν προστατεύεται κανείς από μια βιαστική αγορά γιατί, πολύ απλά, κανείς δεν αγοράζει. Τουλάχιστον όχι πριν τσεκάρει. Δεν υπάρχει λόγος, λοιπόν, να υπεραναλύεται ένα πεθαμένο "επάγγελμα". Όλοι γράφουν για όλα, κάποιοι ξεχωρίζουν, κάποιοι όχι, ούτως ή άλλως ελάχιστοι διαβάζουν, σιγά πια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. indiefuck μάλλον δεν συνειδητοποιείς πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΑ είναι η μουσική παραγωγή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κάποιοι μάλλον είχαν συνηθίσει να απολαμβάνουν τον υπερβολικό ''σεβασμό'' και την υπερβολική ''εκτίμηση'' επειδή είχαν μια στήλη σε ένα random περιοδικό πριν από την έκρηξη του Internet και τώρα τους κακοφαίνεται που δέχονται κριτική(αρνητική!μα γιατί?!) από ΠΑΝΤΟΥ.

    Εδώ οι περισσότεροι δεν ξέρουν τη στοιχειώδη γραμματική και σύνταξη και αραδιάζουν με 98300 μπουρδοαγγλικές λέξεις τα κείμενά τους,τις αραδιάζουν και λάθος, και εσείς παραπονιέστε για το περιεχόμενο.Για σκεφτείτε το λίγο.

    Όχι μόνο για τα μουσικά περιοδικά ε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Indiefuck: Συμφωνώ σε ένα σημείο μαζί σου, η δισκοκριτική είναι σχεδόν (εντελώς) ανούσια πλέον.
    Ειδικά όταν μπαίνεις σε πιο εξεζητημένες μουσικές, ποιό το νοήμα να μιλήσεις για ένα δίσκο και να κάνεις την και καλά κριτική σου, τη στιγμή που όσοι θα τον ακούσουν ξέρουν ούτως ή άλλως τα ίδια ή και περισσότερα απ'αυτά που ξέρεις εσύ.

    Το όλο πρόβλημα μεγενθύνεται στα features... Εκεί η κακή γραφή μερικές φορές βγάζει μάτια, αλλά όμως εκεί φαίνεται και οτι κάποιοι όντως το 'χουν και δεν ανήκουν στα παιδαρέλια που γράφουν δύο παπαριές για ένα δίσκο και τέλος.

    Τέσπα. Θα μπούμε στα χωράφια του τί είναι καλή δημοσιογραφία τώρα, και δεν είναι απ'τις συζητήσεις που εύκολα βγάζεις άκρη.

    Άστα λα βίστα απο μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όμως ρε συ laviebohemie (btw thumbs up για τις φωτογραφίες σου) στις πιο εξεζητημένες μουσικές(ποιες είναι οι εξεζητημένες μουσικές;) αυτοί που κάνουν ''κριτική'' δε θα έπρεπε με τη γραφή τους να μεταφέρουν οσό το δυνατόν περισσότερες εντυπώσεις και να κάνουν όσο πιο ''κατανοητό'' τον δίσκο σε 'μενα τον φτωχό ακροατή που δεν έχει πτυχίο μουσικής από το Berkley;Εκτός αν γράφουν τους δίσκους τους για τους 10 συναδέλφους τους που βρίσκονται στο ίδιο μουσικό επίπεδο μ'αυτούς οπότε πάσο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εγώ διαφωνώ βασικά: ένας καλός κριτικός μπορεί να φωτίσει πράγματα που δεν βλέπεις, όσες γνώσεις κι αν έχεις, όπως επίσης μπορεί να μιλήσει για ομοιότητες και διαφορές - γενικό σχήμα και τρελή λεπτομέρεια από το πιο καθημερινό πράγμα έως το πιο εξειδικευμένο.

    Πάω να δω την Αλίκη του Μπάρτον τώρα και επανέρχομαι αύριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπητοί συνασκούμενοι ιατροδικαστές... Αναλύοντας το πτώμα του θύματος που καλείται "δισκοκριτική", έχω να προσθέσω το εξής: ενδεχομένως κάποτε αυτό το πτώμα να είχε κάτι να πει σε κάποιον για κάτι, αλλά πλέον μας άφησε... Βλεπει τα χόρτα ανάποδα... Το αν βρούμε εμείς ούλοι κάδμιο στον οισοφάγο του, δεν πάει να πει ότι θα βρούμε και το φονιά... Ας το αφήσουμε να αναπαυθεί. Χεστήκαμε στην τελική, δε μας (με, τουλάχιστον) πλερώνει και κανένας για να κάνουμε αυτό που, τέλος πάντων, χωρίς λόγο και αιτία συνεχίζουμε να τιμούμε με περισσή μαεστρία...
    Και κάτι για τους μουσικούς που έχουν την τάση να προσβάλλονται... Αγαπητοί μου, ξεκολλάτε... Αν δεν ήσασταν, δε θα ήμασταν, εσείς είστε, με σας ασχολούμαστε, μην ασχολείστε με μας, είτε σας κράζουμε, είτε σας εκθειάζουμε, εσείς έχετε σημασία, έλεος πια...
    Λήξη συνεδρίας, αύριο πάλι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. 1. κανείς δεν έχει πτυχίο κριτικού, όλα είναι υποκειμενικά, απλά όπως και με τους φίλους σου, επιλέγεις αυτούς που σου κάνουν
    2. είναι λίγο χαζό να αφορίζουν οι μεν τους δε, για τον ίδιο λόγο που είπαμε και πριν, η πένα είναι αυτή που μετράει και στις 2 περιπτώσεις, ο τρόπος γραφής, η περιγραφή, το πως κάποιος μπορεί να σου μεταφέρει τα συναισθήματα που του "πέρασε" ένας δίσκος ή μια ταινία
    3. νομίζω πως αυτό το παιχνίδι του ποιος ανακάλυψε 1ος ένα τραγούδι ή ένα γκρουπ, έχει και την πλάκα του, αρκεί να μη φτάνουμε σε "ψωνίστικες" καταστάσεις, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι αυτός που 1ος ανακαλύπτει ένα τραγούδι είναι ο μουσικός (χιχιχι)
    4. δεν είμαστε όλοι φίλοι, γνωστοί μπορεί να γίναμε μερικοί, αλλά αυτό δεν είναι κι ο κανόνας, θυμάμαι όταν άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτες κριτικές για τη μουσική μας, στα σχόλια σε διάφορα sites, μόνο ότι δε δώσαμε το κορμί μας δεν κατηγορηθήκαμε, ή ότι κερνούσαμε ποτά και γκόμενες στους δισκοκριτικούς (αυτό γράφτηκε)
    5. έχω κι άλλα αλλά δε μου 'ρχονται τώρα...ίσως αργότερα

    pop eye

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @pop eye: Και όμως υπάρχουν άνθρωποι με πτυχίο κριτικού, και μουσικής ειδικότερα. Σχολές που δίνουν τέτοια πτυχία είναι μεταξύ άλλων το St.Martins Και το Camberwell. Και αν θυμάμαι καλά, ξέρω δύο κοπέλες δημοσιογράφους στην Αθήνα, που έχουν τέτοια πτυχία. Άλλο αυτό, πόσοι άραγε να έχουν πτυχίο σχετικό με την κριτική και τη δημοσιγραφία?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. νομίζω οτι ο ινβ_α μιλάει για εκείνο το είδος κριτικής που σε κάνει να καταλάβεις καλύτερα ένα έργο τέχνης τοποθετόντας το στο κατάλληλo context, και δεν περιορίζεται απλά στο να παραθέτει τη γνώμη αυτού που τη γράφει. το οτι στην ελλάδα έχουμε ξεχάσει οτι υπάρχει και τέτοια κριτική (σε αντιπαράθεση με το δίπολο σαλιάρα/φτυάρι), είναι μάλλον ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει περισσότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. lavie den to gnoriza ayto pou mou les...spiral exeis dikio...pop eye

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ο spiral το είπε καλύτερα από μένα. Νομίζω πως υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι στο χώρο, όπως π.χ. ο Αργύρης Ζήλος, ο οποίος φωνάζει όπου βρει κι όπου σταθεί πως το μ'αρέσει/δε μ'αρέσει δεν σημαίνει τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Προσπαθώντας να συνδέσω τα όσα γράφτηκαν στην ανάρτηση και τα σχόλια, αρχικά να συμφωνήσω με τον Dementia, ότι η καχυποψία ως και επιθετικότητα των έντυπων μουσικογραφιάδων απέναντι στους διαδικτυακούς τους συνάδελφους πηγάζει από την ανεπάρκεια των πρώτων ή και την λήξη του μονοπωλίου τους επί της μουσικής γνωμοδότησης. Αλλά κυρίως τους υπενθυμίζει ότι το λειτούργημά τους μπορεί να εξασκηθεί, αντί για χόμπυ από τον οποιοδήποτε, πιθανώς και με καλύτερα αποτελέσματα.

    Έτσι ίσως να εξηγείται η έκληση του inverted για περισσότερη εγκυρότητα και σοβαρότητα.
    Άποψη μου λοιπόν, ότι ναι, το να γράψει κανείς για αυτά που τον συγκινούν - είτε είναι μουσική, είτε βιβλία κλπ - μπορεί να γίνει από τον καθένα και σε αυτό βοηθά το ιστολόγιο και το internet,το οποίο όμως όπως γράφτηκε από τον snaporaz, αποτελεί γνώμη (έκφραση, εκτόνωση,...) και όχι κριτική. Οι οπαδισμοί και οτιδήποτε άλλο είναι αναπόφευκτες συνέπειες.

    Η κριτική από την άλλη έχει άλλο ρόλο, αυτό της ενημέρωσης, της αξιολόγησης, της οικειοποίησης,
    της ένταξης του έργου τέχνης σ'ένα ευρύτερο πολιτισμικό πλαίσιο. Άρα λοιπόν η έννοια αντικειμενικότητα που κάνει τζιζ μοιάζει να ταιριάζει εδώ πέρα. Το λειτούργημα του κριτικού
    λοιπόν έχει συγκεκριμένο ρόλο να επιτελέσει
    ενώ την ίδια στιγμή οφείλει να αποτελεί και ένα ελκυστικό ανάγνωσμα, ανεξαρτήτως έκτασης.
    Απαιτεί υπευθυνότητα, έχει εξουσία, δέχεται πιέσεις.

    Για να είμαστε όμως ρεαλιστές, δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τη μια μετριασμό του αυθορμητισμού και του συναισθήματος χάριν της αντικειμενικότητας στην πρώτη περίπτωση και από
    την άλλη έναν άσπιλο, επιστημονικό λόγο, δίχως ίχνος προσωπικής εντύπωσης και άποψης από τον
    κριτικό. Απλά ο τελευταίος έχει ένα σκοπό και τελικά εκεί πρέπει να στρέψει την εστίασή
    του.Χρειάζεται αμεροληψία, ακρίβεια, γνώση,καλή πρόθεση και, last but not least, αποδοχή του
    ρόλου του ως υποδοχέα και όχι θα-μπορούσα-να-είμαι-αλλά-δεν-μπορώ μουσικού, γλύπτη, ποιητή κλπ.

    Περί κριτικής, υπάρχουν και άλλα να ειπωθούν, για την αναγκαιότητά της και τελικά για την ύπαρξή της. Ας είναι καλά και ένα μάθημα που με διαφώτισε στη σχολή! Θα ξανατσεκάρω τις σημειώσεις!


    Όσον αφορά το έντυπο, για να γυρίσω στα μουσικά, παραμένει ιδεώδες για την ανάγνωση ενός εκτενούς άρθρου ή αφιερώματος. Η οριζόντια ροή των σελίδων και η ρυθμική αποκάλυψη είναι
    καταλληλότερη από το παλινδρομικό scroll down.
    Επίσης, ως αισθητικό αντικείμενο το ίδιο έχει ένα προβάδισμα γιατί (ενώ και το web design έχει άπειρες δημιουργικές δυνατότητες), αποτελεί και ένα χειροπιαστό αντικείμενο, ένα διαρκές αγαθό, περισσότερο από τους δυνητικούς χώρους του internet.
    Σίγουρα, το μουσικό έντυπο ως υλοποίηση ή ενσάρκωση (too much, αλλά πώς να το πω;) του λόγου περί μουσικής μέσα στην κοινωνία μας δε θα έπρεπε να εξαλειφθεί, αλλά εάν, όπως περιγράφεται, παραμείνει στις αντιδραστικές φωνασκίες δεν του μένουν και έτη πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. http://seagazing.blogspot.com/2009/08/blog-post_03.html

    Ας πάμε στις δισκοκριτικές. Αντικειμενική δισκοκριτική υπάρχει;

    «Όχι. Και δεν πρέπει να υπάρχει. Να το εξηγήσω. Η κριτική είναι μια σύνθετη υπόθεση, πολύ πιο σύνθετη από άλλες μορφές γραφής. Γιατί; Διότι εν αντιθέσει με το μυθιστόρημα, που προϋποθέτει τη δυνατότητα του συγγραφέα να συλλαμβάνει εικόνες και να τις διαμορφώνει σε μια επίφαση εν δυνάμει υπαρκτή, και σε αντίθεση με το δοκίμιο – το οποίο είναι δεσμευμένο στο να ερευνά δεδομένα και να τα συνδυάζει για να εξάγει μια εικόνα – η δισκοκριτική πρέπει να τα συνδυάζει και τα δύο. Να εμπεριέχει το ταμπεραμέντο της γραφής, που είναι απαραίτητο για να υπάρχει μια επικοινωνία με τον αναγνώστη, αλλά και τη δοκιμιακής καταγωγής εμπεριστατωμένη άποψη. Δεν μπορείς να γράφεις ό,τι θες. Έχεις μπροστά σου ένα καλλιτεχνικό έργο, το οποίο έχει μια ιστορία: αν μιλάς π.χ. για ένα γκρουπ όπως οι Jethro Tull. Κι αν γράφεις για έναν νέο καλλιτέχνη, μπορεί να μην έχει ιστορία, έχει όμως μια συγκεκριμένη θέση στο σήμερα, η οποία συνυπολογίζεται σε σχέση με ό,τι άλλο συμβαίνει τη συγκεκριμένη αυτή περίοδο. Αυτά ανάγονται σε μία δοκιμιακή εκτίμηση του πράγματος».

    Και πού μπαίνει η υποκειμενικότητα;

    «Υπάρχει και μια τρίτη παράμετρος, πέρα από το ταμπεραμέντο της γραφής και τη δοκιμιακή αποτύπωση: Tο αν αυτό που είδες ή αυτό που άκουσες σου άρεσε. Και εδώ πάμε σε ένα πολύ ευαίσθητο σημείο. Φεύγουμε από το αντικειμενικό και βουλιάζουμε μέχρι το λαιμό στο υποκειμενικό. Το «μου άρεσε-δεν μου άρεσε» είναι τελείως κτηνώδες. Αποκτά όμως ουσία από τη στιγμή που έχεις πείσει τον αναγνώστη σου ότι η άποψή σου διαμορφώνεται επειδή συνηγορούν κάποιες συνθήκες. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί συχνά μαζί σου. Αλλά συνεχίζει να σε διαβάζει επειδή τον έχεις πείσει με τον τρόπο που γράφεις. Βέβαια για να συνεχίσει πρέπει να έχει ακολουθήσει κάποιες υποδείξεις σου και να μην τον έχεις κρεμάσει. Ειδάλλως κάποια στιγμή θα σου πει «παράτα με ρε φίλε, έχω χαλάσει τόσα λεφτά και δεν έχω δει φως». Και εκεί τελειώνει και η καριέρα σου, τουλάχιστον ως προς το συγκεκριμένο αναγνώστη».

    Έχω ακούσει για εσάς να λένε «γράφει εξαιρετικά, αλλά δεν καταλαβαίνω αν είναι καλός ο δίσκος ή όχι». Το έχω ακούσει και από συναδέλφους και από καλλιτέχνες…

    «Επίτρεψέ μου να διαφωνήσω καθέτως ως προς αυτό. Πρωτ’ απ’ όλα έχω βαθμολογία. Δεύτερον, υποθέτω πως απευθύνομαι σε ανθρώπους που γνωρίζουν ανάγνωση. Ας σκεφτούν όλοι όσοι στο είπανε λοιπόν, κατά πόσο θα ήθελαν να έρθει κάποιος να τους πει: «Πάρτο, είναι καλό ρε μαλάκα». Ή «μην το πάρεις, είναι σκάρτο». Αυτό θέλουνε; Εγώ λέω πέντε πράγματα, θεωρούνται δεδομένα άλλα δεκαπέντε, υπονοούνται άλλα τριάντα και η φαντασία δουλεύει. Ιδίως στις μικρές κριτικές, οι οποίες είναι δεσμευμένες να μην πουν πολλά. Για μένα η μουσικοκριτική είναι μία βάση επικοινωνίας η οποία αν πείσει ότι βασίζεται σε μια γνώση και κυρίως σε ένα γούστο εμπεδωμένο και όχι αυτάρεσκο, οφείλει να προαγάγει την ιδέα ότι η μουσική δεν είναι καταναλωτικό προϊόν».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Καλημέρα σας! Πολύ ενδιαφέρον το ποστ και η όλη συζήτηση. Εγώ ήθελα απλά να πω ότι είμαι αισιόδοξος ότι με τον καιρό η συνέπεια ή μη και των εντύπων και των ηλεκτρονικών περιοδικών θα οδηγήσει σε ένα ξεσκαρτάρισμα - πόσο μπορεί να "επιβιώσει" κάποιος σε έναν χώρο που δεν αγαπά πραγματικά; Και επίσης, διαφωνώ οριζόντια και κάθετα με το ότι η δισκοκριτική πέθανε ή έστω ότι είναι στα τελευταία της. Άλλωστε, θεωρώ ότι μία από τις πρωτεύουσες λειτουργίες της είναι και να προκαλεί τη συζήτηση γύρω από τη μουσική - και αυτή θα είναι απαραίτητη πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. θα συμφωνήσω ότι η δισκοκριτική δεν πέθανε, ίσα ίσα που με την προσφορά μουσικής χρειάζεται περισσότερο από ποτέ αυτός που θα ξεχωρίσει τα καλά πράγματα. και μάλλον αυτό θα έρθει από το ιντερνετ, από επαγγελματίες ή μη (μου είναι αδιάφορο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Διάβασα με προσοχή το post, συγνώμη αλλα με τα σχόλια δεν τα κατάφερα, έχω να πώ πάντως οτι μου τη δίνει στα νεύρα η "επαγγελματική" κριτική.

    Δε θα σταθώ στο κλισέ που θέλει τους κριτικούς κινηματογράφου, αποτυχημένους σκηνοθέτες και τους μουσικοκριτηκούς, αποτυχημένους μουσικούς.
    Απλά θέλω να πώ οτι η μουσική και γενικά οποιαδήποτε μορφή τέχνης/έκφρασης είναι κάτι πολύ προσωπικό τόσο για τον δημιουργό, όσο και για τον θεατή/ακροατή.
    Άλλα πχ θα μου βγάλει εμένα η ταδε ταινία/δίσκος/βιβλίο και άλλα θα σου βγάλει εσένα. Το ευτύχημα του Ιντερνετ είναι οτι μπορούμε να μοιραστούμε τις απόψεις μας, και να ασκήσουμε αντίλογο επιχειρηματολογόντας.

    Όπως και να'χει πάντως εξακολουθώ να σιχαίνομαι τους Animal Collective και τον David Lynch και αυτό χωρίς να μου έχει πιπιλήσει τα μυαλά κανένας "επαγγελματίας" κριτηκός ή blogger. Είδα, άκουσα και έκρινα για μένα, μόνος μου.

    Και αυτό είναι που τελικά τους πειράζει, οτι πλεον λόγω του Internet και της πληθώρας υλικού που μας είναι διαθέσιμο (χωρίς να πληρώσουμε, και έχει σημασία αυτό) δεν έχουμε ανάγκη τον καθένα να μας λεεί τί αξίζει τα λεφτά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Εμένα πάντως μου λείπει ο John Peel..Θα σχολιάσετε την απόφαση της της βρετανικής κυβέρνησης να κλείσει το BBC 6?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον ένα forum "critic for the critics generation", όπου για κάθε "το πούλο" θα μπορούσαμε να αντιπροτείνουμε τα 3 στο γραφιά. H κριτιτή του popmatters, δε μου φάνηκε ιδιαίτερα εμπαθής, αν και ο δίσκος βαθμολογήθηκε 2,25 φορές λιγότερο απο όσο του έπρεπε. Άσε που με τα πάμπολλα replies, καταλάμε καλύτερα γιατί δεν άρεσε στο κριτικό.
    Επίσης,αν και αντιAC μέχρι αήδιας, μόνο με συμπάθεια τους βλέπω πια, τη στιγμή που δε ξέρω και γω πόσους μήνες αργότερα, κάθε πικραμένος που γράφει, θεωρεί υποχρέωση του να τους κατακεραυνώνει.
    Γένίκα, η αρνητική κριτική είναι άχαρη ώρες ώρες, ποιος είναι εκείνος που θ'αφιερώσει χρόνο για να γράψει μια κριτική, που σαν αυτή του mic, θα μπορούσε να αναγνωριστέί μονάχα ως το "all about steve" των κριτικών..

    Δ.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή