Ακαδημία Πλάτωνος

Για τους μετανάστες στην Ελλάδα συνήθως ακούγονται δύο αντίθετες φωνές: Η πρώτη, η χρυσαυγήτικη, λέει ότι φταίνε για όλα, τους κυνηγάνε με δοκάρια, "πέφτουν" εντελώς τυχαία στο ρέμα της Πέτρου Ράλλη, κάνουν ηλεκτροσόκ μόνοι τους στα κρατητήρια κτλ. Η δεύτερη άποψη, της αριστεράς και της "προόδου" κινείται στην μελό γραμμή του "οι μετανάστες είναι αδέρφια μας" και οι ίδιοι δεν φταίνε σε τίποτα, οπότε ας διαλλέξουμε και μια μετανάστρια να έρθει μαζί μας στην δεξίωση του προέδρου της δημοκρατίας, να δείξουμε και πόσο προχωρημένοι είμαστε. (κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να την λέω στον Τσίπρα, γιατί, ok, είναι εύκολος στόχος και χάνω credits). Η Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου δεν υιοθετεί καμία από αυτές τις απόψεις. Και γι' αυτό πετυχαίνει. Επιστρατεύει το χιούμορ και τις συνήθειες της καθημερινότητας για να προσεγγίσει το πρόβλημα της διαφορετικότητας από κάτω, όχι από τα έδρανα της βουλής. Επιστρατεύει και μία όμορφη ερμηνεία από τον Αντώνη Καφετζόπουλο φυσικά, που κέρδισε και το πρώτο βραβείο στο Λοκάρνο. Κατά τ' άλλα, η ταινία είναι μέτρια, γιατί οι ρυθμοί της κουράζουν, οι περισσότεροι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται καθόλου και παραμένουν σχηματικοί, όπως εξάλλου και η κεντρική ιστορία. Περί της σκηνοθεσίας, όλα θυμίζουν έναν *μικρό* Έλληνα Καουρισμάκι, όπως πολύ σωστά επισήμανε και (ποιος άλλος;) το Αθηνόραμα (πόσο σπουδαίο είναι αυτό το περιοδικό πια; δεν το πιάνει κανένας). Αν έπρεπε να της βάλεις αστεράκια, δύσκολα θα έπαιρνε πάνω από δυόμιση-άντε τρία, ωστόσο παραμένει μία όμορφη ταινία, με "ήρωες" της καθημερινότητας στους "πρόποδες" της Αθήνας (στα στενά που περνάει το αστικό λεωφορείο για να πας στα ΚΤΕΛ του Κηφισσού) και πάνω απ' όλα μία ταινία που έρχεται στην ώρα της. Εξού και η γεμάτη κόσμο Έλλη χθες το βράδυ στην Ακαδημίας.

ΥΓ: Φθινόπωρο με βροχή στο κέντρο. Δεν υπάρχει καλύτερη εποχή για κινηματογράφο. Και μετά για ποτό στα εξάρχεια. Αρχίζει να σ' αρέσει και πάλι η Αθήνα μετά την ταλαιπωρία της ζέστης τόσους μήνες.