δεν μπορώ να χωνέψω πως νυχτώνει απ' τις πεντέμιση, δεν το χωράει ο νους μου δηλαδή. νομίζω πως μόλις τελείωσαν οι καλοκαιρινές διακοπές. γερνάμε με απίστευτα γρήγορο ρυθμό. ήθελα να γράψω για τα γενέθλια του blog (4 χρόνια φίλε μου!), για τα 10 χρόνια που είμαι στην Αθήνα, για το όνειρό μου να πάω του χρόνου να ακούσω τον tom waits σ' οποια χώρα κι αν παίξει, αλλά δεν έχω προλάβει να γράψω ούτε για το νέο δίσκο του sufjan stevens. καλά, τι να λέμε, εδώ δεν σχολίασα καθόλου τα witmark demos.

έψαχνα κάτι όμορφο ν΄ ακούσω σπίτι, κοίταγα στο folder με τις νέες κυκλοφορίες, τίποτα, κατέληξα στο wish you where here των floyd. το ακούω τώρα δηλαδή. παίζει το have a cigar. δεν μπορώ τώρα να πω κάτι της προκοπής για έναν δίσκο που ακούω από το δημοτικό, αλλά ρε γαμώτο τι μεστό άλμπουμ είναι! ακόμα κι αν με έπειθα πως έχω ξεπεράσει αυτό τον ήχο και είμεθα σε πιο μοντέρνες μουσικές κατευθύνσεις, η ακρόαση σου δημιουργεί ένα πλήρες συναίσθημα. σε γεμίζει.

κάποια στιγμή στο λύκειο, σε περίοδο κατάληψης και απεργίας οι καθηγητές μας είχαν οργανώσει προβολή της ταινίας the wall σε τοπικό κινηματογράφο και πήγα ουσιαστικά για να συναντήσω μια κοπέλα η οποία τελικά έφυγε με έναν μεγαλύτερό μου μεταλά με μαύρα ρούχα, μπότες και μακριά μαλλιά. σιχάθηκα τους floyd, η ταινία μου φάνηκε η μεγαλύτερη κατάθλιψη επί οθόνης και ήθελα να γιαουρτώσω την ολμε για την πρωτοβουλία της. το ψυχιατρικό στοιχείο της ιστορίας είναι πως δεν ένιωσα τίποτα αρνητικό γι' αυτήν.

ταξιδεύουμε με την ταχύτητα του φωτός, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

κοιτάω τους δίσκους που έχω σημειώσει για την ψηφοφορία των δίσκων της χρονιάς -το αγαπημένο μας έθιμο που αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε παρά την γραφικότητά μας- και δεν μου βγαίνουν 20 που να γουστάρω πραγματικά... είναι κρίμα, πραγματικά, και είμαι ο τελευταίος που μπορεί να καταλάβει γιατί συμβαίνει αυτό. μου αρέσουν πολύ 4-5 που θα πάρουν και τις πρώτες θέσεις, είναι κι άλλοι τόσοι που θεωρώ πως έχουν μία σημασία που πρέπει να τους δώσει κανείς κι από 'κεί και πέρα παρακολουθούμε την επικαιρότητα όπως κάποιοι άλλοι τον γαπ ή τον παοκ. δεν ξέρω. κάτι δεν πάει καλά.

ήθελα να γράψω κι άλλα, πρέπει να ευχαριστήσω και τα παιδιά που μας έστειλαν το τραγούδι από τους τετ-α-τετ που ψάχναμε τόσα χρόνια, για τον μύθο του σίσυφου που με ρωτούσε ο ναρίτα και γιατί είναι το σπουδαιότερο βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς πριν ζήσει -όμως, εδώ τελείωσε και το part IX του shine on you crazy diamond.