χάζευα σήμερα κάποια παλιά περιοδικά και έπεσα πάνω στο Ε της 1,10,2006.
γράφει λοιπόν ο Γιώργος Χριστοδουλόπουλος:
"Το modern times (Sony) κυκλοφόρησε στις 29/8 και παίχτηκε στο ραδιόφωνο από τον Sattelite XM, όπου ο Ντίλαν έχει από τον Μάιο τη δική του ραδιοφωνική εκπομπή. Γρήγορα έγινε Νο 1, κάτι που 30 χρόνια, απο το desire , ζητούσε στις ΗΠΑ ο Ντίλαν. Αλλά αυτή τη φορά η πολυπόθητη "επιστροφή" ή "αναγέννηση" που υπόσχεται κάθε νέα του κυκλοφορία είναι στην παραμικρή λεπτομέρειά της άψογα σχεδιασμένη. Με μια γερή δόση ντιλανολογίας (ταινία από τον Σκορσέζε, αυτοβιογραφία, λεύκωμα, bootlegs ξανά, ώς και digital συλλογή στο διαδίκτυο..) να έχει προηγηθεί, 65χρονος πια, ο κ.Ζιμερμαν τραγουδά από το θρόνο του για τους "Μοντέρνους Καιρούς", με στίχους βουτηγμένους στις αιώνιες εμμονές του στη Βίβλο και μουσική αυτούσια τη φολκ παράδοση του 19ου αιώνα, την κάντρι και το μπλουζ. "Όλα τα τραγούδια είναι γραμμένα από τον Μπόμπ Ντίλαν" μας πληροφορεί το εσσώφυλο. Αλήθεια; Και ο Μάντι Γουότερς που είπε το "Rollin' and tumblin" το 1950ένα μπλουζ που οι ρίζες του χάνονται στο χρόνο και είχε πει παλιότερα, το 1929, κάποιος Χάμποουν Γουίλι Νιούμπερν; Και το "Someday baby" που είναι ίδιο με το "Trouble no more", πάλι του Μάντι Γουότερς; Και η Μέμφις Μίνι που ξεπηδά ολοζώντανη μέσα από το "The levee's gonna break"; Και ο Σόνι Τέρι και τόσοι άλλοι ανώνυμοι μπλουζίστες; Ο Ντίλαν τούς έχει ενσωματώσει. "Είναι το μπλουζ", όπως τον αποθεώνουν όσοι βρίσκουν μία μόνο λέξη για τον τελευταίο του δίσκο: "αριστούργημα". Μοντέρνοι καιροί.. Οπου "η πειρατεία σκοτώνει", αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία όταν "πειρατής" είναι η ίδια η συνείδηση της Αμερικής, με τα πνευματικά δικαιώματα "δημόσιο κτήμα". Ακόμα και η φωτογραφία του εξωφύλλου έχει ηλικία 60 χρόνων. Και ο τίτλος. Όμως, το 1936 οι "Μοντέρνοι Καιροί" του Τσάπλιν γίνονταν καίριο σχόλιο για την άνοδο του φασισμού. Σήμερα, ο τελευταίος ίσως αμερικανός ήρωας χάνει την ευκαιρία να τοποθετηθεί επί της ουσίας, γινόμενος ο ίδιος σημείο των καιρών."
και ξαναρωτώ, γιατί τόση φασαρία με το Ντίλαν;
κακό στον ίδιο κάνει.
Συμφωνώ οτι δεν μου λέει πολλά αυτή η "επιστροφή στις ρίζες", όμως κατά τη γνώμη μου ο Dylan ποτέ δεν εξέπληττε με τον ήχο του (εκτός φυσικά απο όταν έγινε ηλεκτρικός), όσο με τη δυναμική των τραγουδιών του. Και μπορεί απο στιχουργικής άποψης να μην λένε κάτι ιδιαίτερο (πχ για τους "Modern Times") ως σχόλιο τουλάχιστον, αλλά είναι ένας folk δίσκος του 2006 με ό,τι θετικό και αρνητικό συνεπάγεται. Γι' αυτό οι φαν του Dylan τον λάτρεψαν και οι υπόλοιποι τον προσπέρασαν!
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό που μου τη δίνει στο Ντίλαν είναι που λεει μαλακίες και συμφωνούν όλοι μαζί του (βλέπε δήλωση ότι δεν υπάρχει καλό συγκρότημα τα τελευταία 20(;) χρόνια!). τεσπα, και να θέλω να ακούσω τα γαμάτα άλμπουμ του, με τόση "Ντιλανίλα" ξενερώνω... αναβάλλεται για το μέλλον..
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε oksikemia μην τα παίρνεις όλα τις μετρητοίς...Δεν νομίζω να υπάρχει μουσικόφιλος που να πιστεύει αυτό το πράγμα...ούτε καν ο ίδιος ο Zimmerman (αν και δεν είμαι και πολύ σίγουρος...λολ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά η ικανοποίηση που λαμβάνουν μερικοί από έναν καλλιτέχνη ορισμένες φορές φτάνει σε σημείο απόλυτης ταύτισης μαζί του που στην πραγματικότητα δεν υφίσταται.
Για π.χ.αν με ρώταγες αυτό την ώρα που ακουγα το Bringing It All Back Home θα σου απαντούσα το ίδιο και το αυτό.Τη δηλωση του Dylan δηλαδή που αναπαρήγαγα στο blog μου :)