ακρόαση::θανάσης παπακωνσταντίνου/διάφανος

Θα πω εξαρχής ότι μετά από συνεχείς ακροάσεις, ο Διάφανος επιβεβαίωσε τους αρχικούς μου... φόβους: είναι ένας καλός δίσκος, εξωστρεφής, είναι μία γιορτή, όπως οι συναυλίες που παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα [εξάλλου όλα σχεδόν τα κομμάτια του δίσκου δοκιμάστηκαν ουσιαστικά στη σκηνή], αλλά δεν είναι ένα βήμα "μπροστά", όπως θα ήθελαν πολλοί [μεταξύ αυτών και ο ταπεινός blogger]. Όπως διάβασα χαρακτηριστικά και σε ένα ποστ στην Κοιλάδα των Τεμπών, "δεν είναι αγρύπνια. δεν είναι βροχή. περίμενα καλύτερα." Στην πραγματικότητα, ο δίσκος αυτός φαντάζει σαν να έχει βγει πριν από τους δύο τελευταίους, και όχι έπειτα...

Το πρώτο κομμάτι του δίσκου [ Διάφανος ] κάνει και την πρώτη έκπληξη, αφού το ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας και όχι η Μάρθα Φριvτζήλα όπως στα live. Στην αρχή παραξενεύτηκα που δεν άκουγα εκείνο το "άιντε καλή μου μάνα" που πρόσθετε η Φριvτζήλα, αλλά ευτυχώς, ο Μάλαμας στέκεται πολύ καλά στο κομμάτι και δεν χάνει κάτι από την δυναμική του. Οι -σουρεαλιστικοί- στίχοι γράφτηκαν όπως σημειώνεται "μετά από την ανάγνωση ποιημάτων του Cesar Vallejo". Το θεωρώ ήδη κλασσικό.

Ακολουθεί η [ Περσεφόνη; ] με την Φριντζήλα, για την οποία σημειώνεται πως "we keep forgetting that in death we are all alone and money doesn't matter", μόνο που θα πρέπει να διαβάσει κανείς τις τελευταίες σελίδες για να το δει αυτό, αφού τα αγγλικά σχόλια δεν υπάρχουν στους ελληνικούς στίχους (αντί ολόκληρης μετάφρασης προφανώς, σωστά κατά την γνώμη μου). Έπεται το κομμάτι [ Στην Αμερική ] με τον Μάλαμα , με προσθήκες από το America America του Καζάν, για όποιον δεν κατάλαβε. Τα θεωρώ μέτρια τραγούδια και τα δύο, οπότε πάμε παρακάτω.

Το [ Πες μου κάτι ] μου θύμισε έντονα τις Παροιμίες απ' τον Κρόνο από το Απο δώ και Πάνω του Αγγελάκα, κι αυτό καθόλου τυχαία. Σημειώνω ότι ο Αλέξης Αποστολάκης παίζει κρουστά (σκυλόσπιτο, βαλίτσα, σχάρα ψηστιέρας, κουδούνα, block) και τον στίχο: Πες μου κάτι αφόρητο. Σαν τη φράση "ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για σένα;"

Τα λόγια περιττεύουν για το [ Οι μύγες βαλσαμώνονται με βαλς ]... Ακούγεται η θρυλική ατάκα όχι άλλο κάρβουνο!!!, ενώ συμμετέχουν "η χορωδία Τσιούξανης χωρίς μαέστρο και αρκετές σκατόμυγες από την περιοχή Αμυγδαλή Λάρισας". Και εκεί που αρχίζει και ανεβαίνει ο δίσκος, έρχεται [ Το Κομμωτριάκι ] και τα χαλάει όλα. Δεν είναι απλά το χειρότερο τραγούδι του δίσκου, είναι απαράδεκτο! Αρνούμαι να βρω κάποιο χιούμορ ή ειρωνεία ή σχόλιο στο τραγούδι. Μου χαλάει πλήρως την ατμόσφαιρα σαν ακροατή, ειδικά στα μέσα του δίσκου. Πατήστε next αμέσως για να ακούσουμε [ Τα παξιμάδια ]. Κλασικός Μάλαμας, σε ένα ωραίο τραγούδι, που διακωμωδεί τον Βαρκάρη του Αχέροντα.

Ακολουθεί μία νέα εκτέλεση στο [ Αερικό ], που στοιχηματίζει χαλαρά στο να σας κάνει να ξεχάσετε πως υπήρξε και παλαιότερη. Μοναδικό τραγούδι που ερμηνεύει ο Φώτης Τσιώτας στο δίσκο, ένα πραγματικό διαμάντι. Εδώ θα πατήσετε repeat πολλές φορές. Στα [ 360 ΧΛΜ ] -η απόσταση Λάρισας-Αθήνας, και όχι μόνο- η Φριντζήλα επανακάμπτει δυναμικά στα δικά της επίπεδα, τραγουδώντας Δεν ξέρω που γεννήθηκα, θυμίστε μου που πάω. Ξέχασα αυτούς που έψαχνα κι αυτούς που αγαπάω...

Το επόμενο κομμάτι [ You, The_Universe ] ίσως να το έχετε ακουστά. Είναι το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε για την ελληνική blogόσφαιρα (να προσθέσουμε και το τραγούδι-αφιέρωση σε blogger που υπάρχει στο forbidden poetry του Μιχάλη Δέλτα, όπως "μαρτύρησε" ο m.hulot). Υπεράνω βαθμολογίας. _keep blogging
Και το επόμενο τραγούδι έχει σχέση με το internet, αφού ο τίτλος του μας στέλνει κατευθείαν [ Στην Κοιλάδα των Τεμπών ]. Πολύ καλοί στίχοι και άλλη μία καλή ερμηνεία από τον Μάλαμα.

Ο [ Βασιλιάς ] έρχεται σαν ένα απαλό νανούρισμα. Το τραγούδι είχε ακουστεί για πρώτη φορά στην ομότιτλη ταινία του Νίκου Γραμματικού σε άλλη εκτέλεση, η οποία και κατά την γνώμη μου ήταν καλύτερη. btw, η ταινία είναι εξαιρετική, δείτε την! και ακούστε αυτό το πανέμορφο κομμάτι.

Ευτυχώς που [ Η Μοσχαροκεφαλή ] μπήκε στο τέλος του δίσκου! Τραγούδι για πατσατζίδικο είναι στο κάτω-κάτω. Εξαίσιο! Τραγουδά ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου σε διονυσιακό ρυθμό. Στο τέλος του δίσκου υπάρχει κι ένα "κρυφό" κομμάτι με πλάκες με τον Μάλαμα αν ακούω καλά... κάπως περιττό, αλλά στο καλό κλίμα που κλείνει ο δίσκος δεν υπάρχει πρόβλημα (εξάλλου ο Μάλαμας τα συνηθίζει αυτά στα live).

Το artwork είναι λιτό, σε άσπρο χαρτόνι (aka διάφανος), αξίζει να δώσετε προσοχή στα ψιλά γράμματα.

με λίγα λόγια: Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ακολουθεί την δική του πορεία, δεν επηρεάζεται ούτε από τα ήθη της εποχής, ούτε από όσους θέλουν να τον χρίσουν σωτήρα της ελληνικής μουσικής. Κάνει την μουσική που του αρέσει. Και πολύ καλά κάνει φυσικά.

γενική βαθμολογία: 3.5/5
key tracks: αερικό, διάφανος
δεύτερη ακρόαση: βασιλιάς, στην κοιλάδα των τεμπών