η σάχλα τέλος (;)

Γράφει (μεταξύ άλλων) σήμερα ο Μάκης Μηλάτος στην Athens Voice κάτι με το οποίο γενικά συμφωνώ και πιστεύω ότι τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτο:

Όλη αυτή η ελαφρολαϊκοπόπ σάχλα που οικοδομήθηκε τα τελευταία χρόνια, με βλαχομπαρόκ αισθητική κι επώνυμους λουτροκαμπινέδες με θέα θάλασσα, αργοπεθαίνει στις αποθήκες των εταιρειών, στις μπουζουκλερί της πόλης (που δεν τις σώνουν πια ούτε τα πούλμαν, ούτε οι πρωτοχρονιάτικες πίτες, ούτε οι σχολικές εκδρομές) και στις πρωινομεσημεριανές εκπομπές. Οι ίδιες οι εταιρείες δίσκων που έστησαν αυτό το τέρας, τώρα προσπαθούν να πηδήξουν από το πλοίο που βυθίζεται, αφήνοντας τόσο εξτένσιον, τόσα βιντεοκλίπ με αισθητική βιντεοταινιών της δεκαετίας του '80, τόσα φορέματα, τόσους στιλίστες, τόσα ρομποτικά να πάνε χαμένα.

και φυσικά δεν ξεχνά να αναφέρει ότι...

Aπό κοντά και το «έντεχνο» (και το τύπου «έντεχνο») που αγκομαχάει εξουθενωμένο από την έλλειψη τόλμης και έμπνευσης, ανίκανο να κοιτάξει πέρα μακριά, απρόθυμο να μπει σε περιπέτειες και με την αγωνία να διαφυλάξει τα κεκτημένα. Kουρασμένες μπαλάντες με ροκ απόηχο, τσαχπίνικα βαλσάκια με μια γεύση ακορντεόν, λόγια που προσποιούνται πως έχουν νόημα.

για να καταλήξει,

Προκειμένου να πιαστεί το πλάνο, η μουσική έγινε ringtone, έγινε cd που μοιράζεται τσάμπα από εφημερίδες και περιοδικά. Tο μότο της μουσικής βιομηχανίας ήταν για χρόνια το ίδιο: «Δεν κάνουμε άλμπουμ, κάνουμε τραγούδια». Nα τα αποτελέσματα...
H αντίληψη "fast food" έχει προβλήματα στις μέρες μας, είτε πρόκειται για μουσική είτε για κάθε άλλο προϊόν. Δεν πουλάει πια, οι άνθρωποι παύουν να τσιμπάνε. Xρειάζονται κάτι πιο ουσιώδες, που να έχει γνώμη και άποψη, που να διαθέτει μια τρέλα, ένα (στοιχειώδες έστω) καλλιτεχνικό όραμα και γι' αυτό αργά αργά (αλλά σταθερά) στρέφονται πάλι προς τα εκεί που μπορούν να βρουν κάτι.

Και πράγματι, δεν πουλάει. Το έχει επισημάνει και ο Πετρίδης και πολλοί άλλοι φυσικά. Δείτε τα όρια του "χρυσού" και του "πλατινένιου" δίσκου στην Ελλάδα: ο "χρυσός", από τις 100 χιλιάδες πωλήσεις, έπεσε σταδιακά στις 15!!! Κρασάρει το σύστημα. Ονόματα πρώτης γραμμής που πριν από 3-4 χρόνια ακόμα πουλούσαν 100, 150 ή και παραπάνω χιλιάδες, τώρα αγκομαχούν να βγάλουν τα έξοδα των video clips τους και τρέχουν πίσω από κάθε εκπομπή μπας και πωλήσουν κανά μπουκάλι παραπάνω το βράδυ, δηλαδή μόνο τα Σ/Κ πια, κι αυτά με μυριάδες χορούς και πούλμαν από την επαρχία. Οι εξαιρέσεις μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.

.
.
.

και τώρα, τι;

Kαινούργια συγκροτήματα ξεφυτρώνουν παντού, τα demo κυκλοφορούν χέρι με χέρι, το myspace έχει γεμίσει από ελληνικά σχήματα και κάθε τόσο μαζεύονται δυο-τρία και κάνουν συναυλίες που γεμίζουν κόσμο. Oι εταιρείες, μετά από πάρα πολλά χρόνια, δείχνουν ενδιαφέρον για αγγλόφωνα σχήματα και συζητάνε με συγκροτήματα που αν τολμούσαν να διαβούν το κατώφλι τους πριν από μερικά χρόνια, θα βάζανε τα security να τα πετάξουν έξω. Oι πιτσιρικάδες βγαίνουν έξω απ' το σύστημα, γιατί δεν το γουστάρουν και δεν το 'χουν ανάγκη. Πουλάνε τα cd τους στις συναυλίες τους, στήνουν δικές τους εταιρείες, κάνουν ανεξάρτητες παραγωγές, βάζουν τραγούδια τους σε συλλογές του εξωτερικού, δίνουν συναυλίες στην Eυρώπη. Παράλληλα κυκλοφορούν καλοί δίσκοι από μουσικούς που χρόνια τώρα δρουν αξιοπρεπώς, που κάνουν αυτό που πιστεύουν. Kι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, ο σπουδαίος Ψαραντώνης καλείται να παίξει φέτος στο All Tomorrow's Parties και οι φήμες λένε πως οι Στέρεο Nόβα και οι Last Drive θα επανασυνδεθούν. Aυτά είναι όντως καλά μαντάτα. Kαι δεν είναι τα μόνα...

του μάκη μηλάτου.

...ξέρω πως η εικόνα φαντάζει μαγική -και φυσικά δεν είναι-, ωστόσο πιστεύω ότι τα πράγματα κινούνται. Για καιρό λέγαμε ότι κάποια στιγμή θα φτάσουμε τόσο χαμηλά που θα κάνουμε την ανατροπή και πάντα διαπιστώναμε ότι η ευτέλεια είναι βαρέλι δίχως πάτο. Γιατί τώρα να είναι διαφορετικά; Δεν έχω απάντηση σε αυτό, απλώς είμαι αισιόδοξος.