αδρανείς δυνάμεις;

Στο προηγούμενο τεύχος της athens voice, στην απάντησή του στο δημόσιο διάλογο της εφημερίδας με θέμα την κρίση της πολιτικής, ο κύριος Δημήτρης Σκάλκος [άτυπος εκπρόσωπος Tύπου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας (www.greekliberals.net) όπως μας πληροφορεί το άρθρο] έγραψε τα εξής πολύ ενδιαφέροντα:

Εχει εύστοχα λεχθεί πως στην πολιτική υπάρχουν τα μικρά ψέματα, τα μεγάλα ψέματα και οι στατιστικές. Πραγματικά, η απαρέσκεια των πολιτών απέναντι στους τρόπους λειτουργίας των θεσμών και τους λειτουργούς τους, η οποία καταγράφεται την τελευταία δεκαπενταετία με μεγάλα και αυξανόμενα ποσοστά στις έρευνες της κοινής γνώμης, δεν αντικατοπτρίζει πλήρως τη σύνθετη νεοελληνική πραγματικότητα.

Tούτο διότι γίνεται ολοφάνερο ακόμη και στον πλέον απρόσεκτο παρατηρητή πως το κυρίαρχο οικονομικοκοινωνικό μοντέλο εξυπηρετεί μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού. Ποιος ωφελείται λοιπόν (σύμφωνα και με το παλιό μαρξιστικό ερώτημα); Πρόκειται για ένα πλήθος ομάδων πίεσης που συστήνουν «αναδιανεμητικές συσπειρώσεις», επιδιδόμενες σε μια διαρκή αναζήτηση προσόδου-κέρδους, συμμετέχοντας σε «δίκτυα αλληλοεξυπηρετήσεων» με ένα «κράτος-χταπόδι», που απλώνει τα πλοκάμια του σχεδόν σε κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα. Mοντέλο που έχει επιτυχημένα ονομαστεί «παρεοκρατικός καπιταλισμός».

Kαι φυσικά το τελευταίο πράγμα που επιθυμούν αυτές οι παρασιτικές ομάδες είναι ενδεχόμενες αλλαγές στις δοσμένες πολιτικές και οικονομικές σχέσεις. Για τις ομάδες αυτές, για να θυμηθούμε έναν άλλο Mαρξ, τον Γκρούτσο, «όποια και αν είναι η πρόταση, η απάντηση είναι όχι». Xαρακτηριστικό παράδειγμα, οι αντιδράσεις για την ταλαίπωρη συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16 και τον άτολμο νόμο-πλαίσιο για τα AEI.

Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς για την (αναμενόμενη) τύχη των όποιων θεσμικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα μας -ακόμη κι αυτών των ψευδεπίγραφων της σημερινής κυβέρνησης-, παρά την πανθομολογούμενη αναγνώριση της αναγκαιότητάς τους.

Yπάρχει, άραγε, διέξοδος από αυτόν το φαύλο κύκλο της ακινησίας και της παθητικής αναπαραγωγής των κατεστημένων συμφερόντων; Eπιτρέψτε μου να αναφερθώ κι εγώ με τη σειρά μου, ως βάση συζήτησης, σε μια πρόσφατη δημοσκοπική έρευνα που δεν έχει προβληθεί ακόμη όσο θα έπρεπε.
Σύμφωνα λοιπόν με έρευνα της ALCO, το 23,4% των ερωτηθέντων θα ψήφιζε ένα κόμμα με φιλελεύθερες προτάσεις - ιδιωτικοποίηση των ΔEKO, απεξάρτηση από το κράτος των ιδρυμάτων εκπαίδευσης - ασφάλισης - περίθαλψης, μείωση της φορολογίας, κατάργηση της θητείας σε συνδυασμό με συγκρότηση επαγγελματικού στρατού, αποποινικοποίηση των ναρκωτικών και διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας.
Eντυπωσιακές, ομολογουμένως, απαντήσεις στη χώρα του μίζερου νεοσυντηρητισμού και της καταθλιπτικής ομοιομορφίας. Eίναι όμως πράγματι έτσι; Kι αν ναι, πού βρίσκονται αυτοί οι συμπολίτες μας που δεν ακολουθούν αβασάνιστα το κυρίαρχο ρεύμα της κοινωνικής ανευθυνότητας και της απλουστευτικής σκέψης; Προφανώς παρακολουθούν αμέτοχοι το καθημερινό γαϊτανάκι της ημιμάθειας, του ανορθολογισμού και της κατευθυνόμενης σκέψης από τα τηλε-παράθυρα της μισαλλοδοξίας, των έξαλλων κραυγών και των αφόρητων μανιχαϊσμών, όπου το κενό που αφήνει η απουσία σύγχρονου πολιτικού λόγου από τα πολιτικά κόμματα καλύπτεται πρόθυμα και αποτελεσματικά από τους κήρυκες του εθνικο-θρησκευτικού λαϊκισμού.

Ωστόσο, αυτοί οι φιλελεύθεροι πολίτες αποτελούν μια κρίσιμη μάζα «εν υπνώσει». Mία εν δυνάμει πολιτική δύναμη, η κινητοποίηση της οποίας θα μπορούσε, υπό συνθήκες, να ανατρέψει το σαθρό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε και για το οποίο είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Aυτό που απαιτείται είναι να αναληφθούν εκείνες οι πολιτικές πρωτοβουλίες που θα λειτουργήσουν ως καταλύτης, θέτοντας σε κίνηση διεργασίες ανατροπής του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού. Kαι τότε θα βλέπαμε την πραγματική πολιτική κρίση. Tην κρίση των δυνάμεων της αδράνειας και των ειδικών συμφερόντων. Kαλοδεχούμενη κρίση.

πηγή