αστεράκια

Παρακολουθώ πολλές φορές την "διαμάχη" σχετικά με την αντιμετώπιση της κριτικής, δηλ. το πόσο αυστηρά ή όχι αντιμετωπίζεται ένας δίσκος ή μία ταινία (ή οτιδήποτε) -πρόσφατη αφορμή το τελευταίο άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη (στη LiFO)- και σκέφτομαι 2 πράγματα:
Καταρχήν, ότι, καλώς ή κακώς, η μουσική πια βρίσκεται παντού, και κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί καν την παλαιολιθική εποχή όπου άκουγες ένα δίσκο τον μήνα και τον ξεψάχνιζες ως την τελευταία του λεπτομέρια. Με τις ταινίες ή τα βιβλία τα πράγματα θα παραμείνουν λίγο ως έχουν, γιατί απαιτούν περισσότερο χρόνο και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο όταν ασχολείσαι μαζί τους (αν και τα audio books είναι η νέα μόδα...) -απαιτούν από σένα το μέγιστο (λέμε τώρα) της προσοχής σου. Και, στο κάτω-κάτω, δύσκολα θα ξαναδείς μία ταινία ή θα ξαναδιαβάσεις ένα βιβλίο. Η μουσική λοιπόν, εκ των πραγμάτων, κρίνεται επιεικέστερα. (το σκότωσα;) Από την άλλη, όλοι πια κάνουν μουσική! Πολλοί έχουν τις μουσικές γνώσεις και τον χρόνο να τις χρησιμοποιήσουν, με τον Η/Υ μπορούν να ηχογραφήσουν σπίτι τους και με το ίντερνετ να την στείλουν σε όλο τον κόσμο. Βάλε και ότι έχουν την ευκαιρία να ακούσουν πολύ περισσότερα πράγματα απ' ό,τι οι προηγούμενοι, οπότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως δημιουργήθηκε αυτό το "καλόγουστο background" που λέει ο Πολιτάκης. Ένα ωραίο χαλί δηλαδή... όμορφο, γλυκό, καλλιεργημένο, έντεχνο... άτολμο, άψυχο και πλαστικό (θα πουν κάποιοι).
Θυμάμαι ακόμη με όλα αυτά κάτι καθηγητές στο σχολείο που έλεγαν στην αρχή της χρονίας το περιβόητο "20 παίρνει ο θεός, 19 ο καθηγητής, οι άριστοι μαθητές από 18 και κάτω". Γιατί ρε φίλε;;; Οι βαθμοί (τα αστεράκια στην περιπτωσή μας) είναι για να δίνονται. Και όχι για να περιμένουμε την δευτέρα (μουσική) παρουσία. Άσε που και νάρθει, χλωμό το κόβω να την καταλάβουμε. Γιατί να γινόμαστε γραφικοί και να απαγορεύουμε σε έναν καινούργιο δίσκο μία καλύτερη αντιμετώπιση; Ο κόσμος βλέπει, ακούει, συγκρίνει και καταλαβαίνει. Εξάλλου, άλλο να κατεβάζεις τραγούδια, άλλο να αγοράζεις δίσκους, άλλο να πηγαίνεις σε συναυλίες και άλλο να κρατάς τραγούδια σαν οξυγόνο στο μυαλό σου.