"Μα καλά" έλεγα, "τι μπορεί να έχει μία ταινία που λέγεται Λαβύρινθος του Πάνα και έχει πάρει 98/100 από 36 κριτικές του metacritic;" Πότε βρέθηκε ο διάδοχος του Τιμ Μπάρτον και δεν το πήραμε χαμπάρι; Είναι αυτή η καλύτερη ταινία φαντασίας της τελευταίας δεκαετίας, ή μία κακή αντιγραφή toυ Arturo Ripstein όπως έγραψε ο Κώστας Καρδερίνης στο MiC; (η μοναδική αρνητική κριτική που βρήκα!) Όταν ακούμε τόσα πολλά, κρατάμε μικρό καλάθι, και ελπίζουμε να διαψευστούμε...
Προσωπικά δεν ένιωσα εξαπατημένος. Καταρχήν η μικρή πρωταγωνίστρια παίζει καταπληκτικά. Συνολικά, η ταινία είχε ατμόσφαιρα, κυλούσε όμορφα και με μία υπόγεια αγωνία για το τέλος, ακροβατώντας συνεχώς ανάμεσα στους δύο κόσμους, τον πραγματικό και τον φανταστικό (θα τα καταφέρει η Οφηλία να εκπληρώσει τις δοκιμασίες του Φαύνου; θα νικήσουν οι αντάρτες τον στρατηγό του Φράνκο;)
Που χαλάει το στοίχημα του Del Toro; Στο ότι το φανταστικό μέρος τα πηγαίνει υπέροχα -το ρεαλιστικό όχι. Η ιστορία δεν δίνει αρκετά στοιχεία για να πατήσουν καλά στα πόδια τους οι υπόλοιποι χαρακτήρες (+ ότι οι ερμηνείες τους δεν είναι και οι άριστες). Ακολουθούμε συνεχώς την Οφηλία στην διπλή δοκιμασία της, αλλά όταν η κάμερα φεύγει λίγο μακριά της, δεν υπάρχουν τα απαραίτητα στηρίγματα για να μην μειωθεί το ενδιαφέρον του θεατή. Φαίνεται πως δόθηκε μεγαλύτερη σπουδή στην δημιουργία των περίεργων πλασμάτων του κάτω κόσμου και όχι στους δεύτερους ρόλους.
Παρόλα αυτά, η ταινία αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω. Το φινάλε είναι -σχεδόν- εξαίσιο και η αγάπη μας για τα παραμύθια δεδομένη! Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, η Οφηλία ανοίγει μία τρύπα στην γη και πέφτει μέσα σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Ή, όπως πιο... σοφά το έθεσε ο Μπραντ Πιτ στο Fight Club, "People do that every day"! Ανάμεσα στους δύο κόσμους, μην βιαστείτε να επιλέξετε.
4/5
Υ.Γ. 1 - Αν πόσταρα αμέσως μετά την προβολή της ταινίας, ο βαθμός μου θα ήταν κατά τι μεγαλύτερος.
Υ.Γ. 2 - Ελπίζω ο σκηνοθέτης να παραμείνει παραγωγικός σε ταινίες τέτοιας αισθητικής και όχι στα χολυγουντιανά του κατορθώματα...
Υ.Γ. 2 - Ελπίζω ο σκηνοθέτης να παραμείνει παραγωγικός σε ταινίες τέτοιας αισθητικής και όχι στα χολυγουντιανά του κατορθώματα...
κραταω 2 πραγματα απο την κριτική σου:
ΑπάντησηΔιαγραφή1."όταν ακούμε τόσα πολλά.."
όπως έχω ξαναγράψει κάπου, το είδα στο φεστιβάλ, και το βρηκα ενα ωραιο παραμυθακι, τιποτε περισσοτερο, τιποτε λιγοτερο..ΧΩΡΙΣ ομως να εχω ακουσει ή διαβάσει τίποτε! με τα οσκαρ και τους διθυραμβους που ακολουθησαν εμεινα αφωνος! εχει ΠΟΛΥ μεγαλη σημασια τελικα το τι περιμενεις απο μια ταινια, και ειναι πολυ σπανιο [και πολυ ωραιο] να μην περιμενεις απολυτως τιποτε, και να τη δεις αμεροληπτα
2. "αν ποσταρα αμεσως μετα.."
πόσες και πόσες και πόσες φορές δεν έχω αλλάξει [ή αποκρυσταλλώσει] άποψη για μια ταινία με το πέρασμα του χρόνου.. αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλους και είναι λογικό.. εγώ όμως μπορώ να φτάσω εντελώς στο άλλο άκρο.. έχω πχ βγει έξαλλος από προβολή, και με το πέρασμα του χρόνου τα αρνητικά συναισθήματα προς την ταινία, μετατράπηκαν σε [υπερ]θετικά [χωρίς καν να την ξαναδω..άβυσσος η ψυχή του winter..]. πολλές φορές μετανιώνω για το αν πρέπει να 'δεσμεύομαι' γράφοντας την άποψή μου για την ταινία που είδα, την ίδια ή την επόμενη μέρα [δε μου αρέσει ούτε να συζητάω για την ταινία βγαίνοντας, φρικάρω με την ερώτηση "πως σου φάνηκε?" αμέσως μετά την προβολή..]
anyway, μάλλον την αδίκησα με τα ** που της εβαλα, τωρα θα της εβαζα μισο, αντε ένα ακόμη.. αλλά μέχρι εκεί!
http://pages.citebite.com/u1k4g7l9e2rkq
1. φυσικά έχεις δίκιο, στην περίπτωση των ταινιών, όλες αυτές οι κριτικές κάνουν μεγαλύτερο κακό απ' ό,τι στους δίσκους, γιατί την ταινία συνήθως θα την δεις μία φορά, οπότε καλύτερα να αφεθείς στην όποια μαγεία της από το να ψάχνεις να βρεις αυτό που είπε ο κάθε κριτικός. τον δίσκο τον ακούς πολλές φορές και έπειτα βγάζεις τα συμπεράσματά σου. μήπως να σταματήσουμε να γράφουμε για ταινίες; [xxx]
ΑπάντησηΔιαγραφή2. ok, αλλά με 2* νομίζω το παράκανες! για πες ταινίες που μετά άλλαξες τελείως γνώμη γι' αυτές... [ωραίο θέμα για κουβέντα αυτό]
ας πουμε η ταινια στην οποια αναφερομουν, την οποια βρηκα αθλια, αλλα μετα απο άπειρες συζητησεις κι αναφορες τους επομενους μηνες τη θεωρω πλεον cult, είναι το trouble every day της κλερ ντενί, με την υπεροχη μουσικη των tindersticks.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ειχα δει στο φεστιβαλ, λογω της μουσικης, χωρις να ξερω τι θα δω, και φρικαρα τελείως.τώρα έχω αλλάξει γνώμη, και τη θυμάμαι με πολλή συμπάθεια [αν και για τη συγκεκριμένη ταινία είναι μάλλον ατυχής ο χαρακτηρισμός συμπαθητική, όποιος την είδε γνωρίζει..]
βέβαια.. δεν την έχω ξαναδεί έκτοτε, οπότε ίσως είναι απλά ο χρόνος που αμβλύνει τις άσχημες αναμνήσεις lol
επίσης, το brown bunny ίσως να μην είναι και η χειρότερη ταινία ever όπως την είχα ανακηρύξει πρόπερσι, αλλά τον τίτλο τον αξίζει νομίζω, γιατί είναι πολύ τιμητικός τελικά, δεν μπορεί να τον διεκδικεί όποια κι όποια..
αυτή τη στιγμή δε μου'ρχεται κάποιο άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα, αλλά, προσοχή, δεν εννοώ να ξαναδώ μια ταινία και ν'αλλάξω γνώμη, αυτό είναι συνηθισμένο.. εννοώ ν'αλλάξω γνώμη χωρίς να την ξαναδω.
εσείς τι λέτε?