Το δελτίο τύπου είναι κατοπιστικότατο:
-----[[ Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Καθρέφτη», βαριεστημένος απ’ το στρίμωγμα σε δωμάτια, chat rooms, συμπιεσμένες μορφές μουσικής και βιντεάκια κινητών, ο Φοίβος Δεληβοριάς αποφάσισε να βγει και πάλι «Έξω». Προς μεγάλη του έκπληξη, είδε ότι ο πραγματικός κόσμος ήταν πάντα εκεί, τρισδιάστατος, σέξι και χρωματιστός. Σε μια παρατεταμένη βόλτα που κράτησε πολλά μερόνυχτα
- είδε τα σπίτια των μαϊντανών της τηλεόρασης εγκαταλελειμένα και αποφάσισε να τα ληστέψει, μαζί με τις γυναίκες τους.
- ερωτεύτηκε -κατά την μακρά αθηναϊκή παράδοση- μια Θεσσαλονικιά.
- είδε το κτίριο μιας ερειπωμένης δισκογραφικής να διώχνει μακριά τα ρεφραίν της, για να μην την δουν να γκρεμίζεται.
- είδε ολοζώντανη σε κάποια καφετέρια την απόλυτη θεά των βιντεοταινιών του ‘80 Βίνα Ασίκη και την παρακάλεσε να επιστρέψει
- είδε μια τεράστια πορεία από νεαρά παιδιά να διαδηλώνουν για την αλλαγή των λέξεων που δεν σημαίνουν τίποτα πια
- αποφάσισε ότι το μεγαλύτερο σουξέ που έχει ακούσει, είναι η φίλη του η Έλσα
- πέρασε μιαν ολόκληρη βραδιά στην Πέρα Χώρα των απαγορευμένων απολαύσεων.
Και τέλος, χαζεύοντας και βραδυπορώντας, έφτασε στον τελικό προορισμό του. Ένα υπαίθριο στούντιο, όπου παρέα με τον Βασίλη Πιερρακέα και το γκρουπ από τις συναυλίες, ηχογράφησαν το σημειωματάριο της βόλτας. Ο Θύμιος Παπαδόπουλος ήταν εκεί και τους βοήθησε να το κάνουν όπως θέλουν.Τέλος, 12 νέοι ζωγράφοι, ήδη γνωστά ονόματα στον έξω κόσμο, εικονογράφησαν τα 12 τραγούδια και τα έκαναν και βιβλιαράκι. Ο Στέφανος Ρόκος έκανε εξώφυλλο και η Άλκηστη Σπηλιώτη έκανε την έκδοση να λάμψει.
Ξαναγυρίζοντας στο σπίτι, έκατσε στο πιάνο και ηχογράφησε πρόχειρα το τελευταίο τραγούδι. Ο τίτλος ήταν «ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ’ ΡΘΕΙ». ]]-----
Τρέμε Χατζηγιάννη,
κανένα απ' τα σουξέ σου δε με φτάνει,
ως εδώ Τσαλίκη,
για σένα ήρθε τώρα η θεία δίκη
[Το Σουξέ Της Έλσας]
Δεν ξέρω αν ο Δεληβορίας είναι "έντεχνος" ή όχι... περισσότερο ποπ μου κάνει, σε μία mellow εκδοχή της ίσως, απλά έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τέχνη ό,τι δεν έχει "ο Παρασκευάς Βας - Βας" στο ρεφρέν. Και σίγουρα είναι μέσα στο κλίμα της εποχής του [έστω με λίγα χρόνια καθυστέρηση, όπως π.χ. το κομμάτι mp3 του προηγούμενου δίσκου]. Το ερώτημα είναι αν το τελικό αποτέλεσμα φτάνει στους συνομηλίκους του ή στους μεγαλύτερούς του! Γιατί αν τον ακούν αυτοί που ακούν Σαββόπουλο π.χ. ή Αλεξίου [μόνο], τότε ο στόχος θολώνει κάπως. Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα στην "ρηχή" προσέγγιση των στίχων στα πράγματα, εξάλλου μία δεύτερη ανάγνωση τους προσθέτει, όσο στη ατολμία που κυριαρχεί στις συνθέσεις. Πιο ενδιαφέρον κομμάτι μουσικά βρήκα το "Τσιτσάνης 1983", μία παραλλαγή στο "Την αντάμωσα ένα βράδυ" με κιθάρες αλά "Paris, Texas" του Ry Cooder!... Ακόμα περιμένω κάτι αντίστοιχα δυνατό με το εφηβικό-πλην-εξαίσιο ξέσπασμα του "Εκείνη"... Με την ξηρασία πάντως που υπάρχει στην ελληνόφωνη μεριά, παίζει να έβγαλε και τον δίσκο της χρονιάς!
2.5/5
- είδε τα σπίτια των μαϊντανών της τηλεόρασης εγκαταλελειμένα και αποφάσισε να τα ληστέψει, μαζί με τις γυναίκες τους.
- ερωτεύτηκε -κατά την μακρά αθηναϊκή παράδοση- μια Θεσσαλονικιά.
- είδε το κτίριο μιας ερειπωμένης δισκογραφικής να διώχνει μακριά τα ρεφραίν της, για να μην την δουν να γκρεμίζεται.
- είδε ολοζώντανη σε κάποια καφετέρια την απόλυτη θεά των βιντεοταινιών του ‘80 Βίνα Ασίκη και την παρακάλεσε να επιστρέψει
- είδε μια τεράστια πορεία από νεαρά παιδιά να διαδηλώνουν για την αλλαγή των λέξεων που δεν σημαίνουν τίποτα πια
- αποφάσισε ότι το μεγαλύτερο σουξέ που έχει ακούσει, είναι η φίλη του η Έλσα
- πέρασε μιαν ολόκληρη βραδιά στην Πέρα Χώρα των απαγορευμένων απολαύσεων.
Και τέλος, χαζεύοντας και βραδυπορώντας, έφτασε στον τελικό προορισμό του. Ένα υπαίθριο στούντιο, όπου παρέα με τον Βασίλη Πιερρακέα και το γκρουπ από τις συναυλίες, ηχογράφησαν το σημειωματάριο της βόλτας. Ο Θύμιος Παπαδόπουλος ήταν εκεί και τους βοήθησε να το κάνουν όπως θέλουν.Τέλος, 12 νέοι ζωγράφοι, ήδη γνωστά ονόματα στον έξω κόσμο, εικονογράφησαν τα 12 τραγούδια και τα έκαναν και βιβλιαράκι. Ο Στέφανος Ρόκος έκανε εξώφυλλο και η Άλκηστη Σπηλιώτη έκανε την έκδοση να λάμψει.
Ξαναγυρίζοντας στο σπίτι, έκατσε στο πιάνο και ηχογράφησε πρόχειρα το τελευταίο τραγούδι. Ο τίτλος ήταν «ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ’ ΡΘΕΙ». ]]-----
Τρέμε Χατζηγιάννη,
κανένα απ' τα σουξέ σου δε με φτάνει,
ως εδώ Τσαλίκη,
για σένα ήρθε τώρα η θεία δίκη
[Το Σουξέ Της Έλσας]
Δεν ξέρω αν ο Δεληβορίας είναι "έντεχνος" ή όχι... περισσότερο ποπ μου κάνει, σε μία mellow εκδοχή της ίσως, απλά έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τέχνη ό,τι δεν έχει "ο Παρασκευάς Βας - Βας" στο ρεφρέν. Και σίγουρα είναι μέσα στο κλίμα της εποχής του [έστω με λίγα χρόνια καθυστέρηση, όπως π.χ. το κομμάτι mp3 του προηγούμενου δίσκου]. Το ερώτημα είναι αν το τελικό αποτέλεσμα φτάνει στους συνομηλίκους του ή στους μεγαλύτερούς του! Γιατί αν τον ακούν αυτοί που ακούν Σαββόπουλο π.χ. ή Αλεξίου [μόνο], τότε ο στόχος θολώνει κάπως. Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα στην "ρηχή" προσέγγιση των στίχων στα πράγματα, εξάλλου μία δεύτερη ανάγνωση τους προσθέτει, όσο στη ατολμία που κυριαρχεί στις συνθέσεις. Πιο ενδιαφέρον κομμάτι μουσικά βρήκα το "Τσιτσάνης 1983", μία παραλλαγή στο "Την αντάμωσα ένα βράδυ" με κιθάρες αλά "Paris, Texas" του Ry Cooder!... Ακόμα περιμένω κάτι αντίστοιχα δυνατό με το εφηβικό-πλην-εξαίσιο ξέσπασμα του "Εκείνη"... Με την ξηρασία πάντως που υπάρχει στην ελληνόφωνη μεριά, παίζει να έβγαλε και τον δίσκο της χρονιάς!
2.5/5
Ένα τραγούδι έχω ακούσει από το ραδιόφωνο και μ'εκνευρίζει γιατί λέει, υποτίθεται στους πιο μεγάλους να πάνε σπίτι τους και ν'αφήσουν το πεδίο στους νέους. Ναι, χρυσέ μου αλλά κι εσύ δεν είσαι spring chicken.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαταρχας να πω οτι δεν εχω ακουσει το συγκεκριμενο δισκο. αλλα και τους προηγουμενους, μαλλον αποσπασματικα τους ακουσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήομως εχω την αισθηση οτι θα μπορουσε ο Δεληβοριας να ειναι (ενταξει, λιγο τραβηγμενο) ο rufus της ελλαδας, οπως εγραψε ο τσιτσοπουλος στν αβ.
τελος, αν αυτο που χαρακτηριζει ο inverted_a σαν " "ρηχή" προσέγγιση των στίχων" ειναι τραγουδια σαν το αυτη που περναει, τοτε διαφωνω καθετα.
το εν λογω τραγουδι ηταν μια απιστευτη απεικονιση της ζωης στην αθηνα, ισως λιγο πιο αισιοδοξη απο οτι ειναι στην πραγματικοτητα.
"spring chicken"? πολύ καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήrufus? δύσκολο...
όσο για τους στίχους, τι να πω, υπάρχει μία απεικόνιση της ζωής στην Αθήνα όπως λές (κι όχι μόνο) σήμερα, ok, αλλά δεν είναι "ψημένοι", πως να το πω, απλά περιγράφουν, δεν ξεγυμνώνουν την πραγματικότητα. καμιά φορά ξεγυμνώνουν τον τραγουδοποιό [αδυνατώ να πω αν αυτό είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο, μάλλον όμως το πρώτο, τουλάχιστον από πλευρά ικανότητας].
Inverted_a, pragmatika lypamai giati apopsi sou einai o kyrios logos pou ta pio polla nea (kai mi eborika) sigrotimata tragoudane sta aglika kai ohi sta ellinika! Apo kei kai pera, oi apopseis diistantai...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι 'γω λυπάμαι, αλλά ο Δεληβοριάς δεν μου προκαλεί κάποια εντύπωση πια. Οι δύο πρώτοι δίσκοι του είχαν ενδιαφέρον, ο δε Καθρέφτης είχε μία εκφραστική φλέβα (ίσως ο καλύτερός του δίσκος) και οι δύο τελευταίοι του μικρές αποτυχίες. Στις κλασικές συζητήσεις στην παρέα για μουσική, πάντα υπάρχει κάποιος που λέει ότι οι Κόρε.Ύδρο. δεν είναι κάτι το σπουδαίο (μακριά από μένα) και κάποιος που λέει το ίδιο για τον Δεληβοριά (εγώ είμαι αυτός).
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθέσω μόνο ότι από τον παραπάνω δίσκο είχα αδικήσει λίγο το τραγούδι "Και του χρόνου" το οποίο ακούγεται ευχάριστα παρά τα κλισέ του.