Καίτη Ντάλη | Στα 9/8

ιέρεια

Το ρεμπέτικο είναι το πιο κακοποιημένο είδος απ' όλα στην Ελλάδα. Από κάθε λογής πίστα που βάζει στο πρόγραμμά της 10-15 τραγούδια κάθε βράδυ (συνήθως τα ίδια τα τελευταία 30 χρόνια) ανάμεσα σε πρόσφατες "επιτυχίες" των τραγουδιστών της ως τα κονσερβοποιημένα best of για τους τουρίστες στην Πλάκα και τις κυκλικές μαζώξεις στις τηλεοπτικές εκπομπές κάθε σαββατοκύριακο, το ρεμπέτικο είναι παντού. Είναι όμως; Και τι σχέση έχει η Συννεφιασμένη Κυριακή π.χ. ή το Αντιλαλούνε Οι Φυλακές με νεαρές τραγουδίστριες-θαμώνες μεσημεριανών εκπομπών και μπαρ της Μυκόνου ή νεαρούς που εκτελούν ακροβατικά -θαρρώντας πως χορεύουν- ντυμένοι με σκισμένα τζιν και πουκάμισα αρμάνι 500 ευρώ; Άσε που όλοι -ανεξαιρέτως!- από τον παρουσιαστή μέχρι τον μπούμαν και από τον τραγουδιστή ως τις λουλουδούδες χαμογελούν λες και ακούν συνεχώς το "Γειάάάσου Μαρία"... Κάποτε υπήρξε μία άλλη εποχή για το λαϊκό τραγούδι, την οποια οι νεότεροι δεν προλάβαμε, αλλά δίσκοι σαν τον πιο πρόσφατο της Καίτης Ντάλη μας επιβεβαιώνουν την ύπαρξή της. Τα φώτα χαμηλώνουν, οι εντάσεις το ίδιο, και η τραγουδίστρια ντυμένη στα μαύρα τραγουδά με ακρίβεια, ζυγίζοντας κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα της. Υπηρετεί το τραγούδι πρωτίστως και όχι την εικόνα της, αυτό είναι που δεν μάθουν ποτέ οι τραγουδιστές των τελευταίων δεκαετιών [όπως κι ο λουλουδό-κοσμος του "να περνάμε καλά"]. Στα 20 τραγούδια του cd δεν θα συναντήσετε καμία μετριότητα. Ούτε και πολλά πασίγνωστα κομμάτια, πέραν των Είμ' Αϊτός Χωρίς Φτερά (Χατζιδάκις) και Βουνό (Νταράλας). Ξεχώρισα (υποκειμενικά) τα Ξενύχτη, Μάνα Μου, Έφυγες Χωρίς Να Με Ρωτήσεις, Αγάπησα Και Μίσησα και το εκπληκτικό Κι Αν Τελείωσε Η Αγάπη Μας, ένα τραγούδι-αληθινό δηλητήριο: Άλλαξες κι άλλαξα / και καταστάλλαξα / δεν μένουν ίδιες οι καρδιές αιώνια. / Αγαπηθήκαμε / μα κουραστήκαμε / έτσι συμβαίνει σαν περνούν τα χρόνια...

4.5/5