οι αιχμάλωτοι της τζένα

Η Αμερική τίμησε πριν από λίγες μέρες ένα από τα πιο χαρακτηριστικά βήματα στον αγώνα κατά του ρατσισμού.

Πριν από ακριβώς 50 χρόνια, εννέα μαύροι μαθητές έσπαζαν στο Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας το «άβατο» ενός σχολείου μόνο για λευκούς και ξεκινούσαν τα μαθήματά τους υπό την προστασία της εθνοφρουράς, την ώρα που ένα πλήθος λευκών «αγανακτισμένων πολιτών» τους έλουζε με αισχρά ρατσιστικά συνθήματα.

Την περασμένη εβδομάδα, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην Τζένα, μια μικρή πόλη της Λουιζιάνας, για να διαμαρτυρηθούν για την υπερβολική αυστηρότητα που επέδειξε η δικαιοσύνη της πολιτείας απέναντι σε έξι μαύρους μαθητές για τον ξυλοδαρμό ενός λευκού συμμαθητή τους.

Οι έξι νεαροί αντιμετωπίζουν την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας και κινδυνεύουν με ποινή έως και 22 χρόνια. Κάποιοι λευκοί νεαροί, αντίθετα, που μήνες νωρίτερα είχαν ξυλοκοπήσει άγρια ένα μαύρο νέο στην ίδια πόλη, σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Χθες, το επίκεντρο των ταραχών ήταν ένα σχολείο μόνο για λευκούς. Σήμερα ένα δέντρο, πάλι μόνο για λευκούς!

Το Central High School, το καλύτερο σχολείο του Λιτλ Ροκ, κρατούσε τις πύλες του κλειστές για τους έγχρωμους μαθητές, παρά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, το 1954, που έκρινε παράνομο και αντισυνταγματικό το καθεστώς του φυλετικού διαχωρισμού στα σχολεία. Οταν το 1957 αποφάσισαν να εγγραφούν σε αυτό οι πρώτοι μαύροι μαθητές, η είσοδός τους στο σχολείο απαγορεύτηκε με εντολή του κυβερνήτη του Αρκάνσας και ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ αναγκάστηκε να στείλει την εθνοφρουρά για την προστασία των μαύρων μαθητών.

Σήμερα, 50 χρόνια ύστερα από εκείνο το συγκλονιστικό σκηνικό, μετά τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον Μάλκολμ Χ, το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και την κατάργηση της επιγραφής «Μόνο για λευκούς», στο προαύλιο ενός σχολείου στην Τζένα της Λουιζιάνας εξακολουθούσε να υπάρχει ένα δέντρο που στον ίσκιο του κάθονταν μόνο λευκοί.

Ενας μαύρος μαθητής ζήτησε την άδεια του γυμνασιάρχη να ξαπλώσει στον ίσκιο του. Την επόμενη μέρα από το δέντρο κρέμονταν τρεις αγχόνες που παρέπεμπαν στη βάρβαρη τακτική του λιντσαρίσματος των έγχρωμων. Ετσι, άναψαν τα πνεύματα στο σχολείο και ξεκίνησε ο καβγάς που κατέληξε στον ξυλοδαρμό του ενός και στη φυλάκιση των έξι.

Πενήντα χρόνια και ριζικά διαφορετικές συνθήκες χωρίζουν τις δυο περιπτώσεις, ωστόσο ο πυρήνας του προβλήματος είναι ο ίδιος.

Η Αμερική θα ήθελε πολύ να γιορτάσει μόνο μία από τις σημαντικότερες νίκες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, αλλά αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπη με ένα από τα χειρότερα φαντάσματά της. Ο ρατσισμός εξακολουθεί να σέρνεται στην αμερικανική κοινωνία και να δηλητηριάζει τους πολίτες, όσο και αν αυτή επίσημα επιμένει να τον παραβλέπει.

Η περίπτωση των «έξι της Τζένα», όπως έχουν γίνει γνωστοί, καταδεικνύει, μία ακόμα φορά, όχι μόνο τις περιπτώσεις κακοδικίας της οποίας πολύ συχνά πέφτουν θύματα οι έγχρωμοι, αλλά και το ότι αν και η επιγραφή «Μόνο για λευκούς» δεν βρίσκεται πια σε κοινή θέα, η νοοτροπία του φυλετικού διαχωρισμού κάθε άλλο παρά έχει εξαλειφθεί στη χώρα.

Οι εννέα του Λιτλ Ροκ το 1957 και οι έξι της Τζένα το 2007 αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. «Τον 20ό αιώνα έπρεπε να αγωνιστούμε για τη θέση μας στο λεωφορείο. Τον 21ό αιώνα πρέπει να αγωνιστούμε για τη θέση μας στο δικαστήριο» είπε ο αιδεσιμότατος Αλ Σάρπτον, ένας από τους διοργανωτές των διαδηλώσεων στην μικρή πόλη της Λουιζιάνας.

«Τίποτα δεν αλλάζει την αλήθεια για την Τζένα: εν έτει 2007 ορισμένα παιδιά είναι ανησυχητικά όμοια με τους στενοκέφαλους προγόνους τους», σχολίαζε η «Washington Post».

«Ισως από το 1957 μέχρι σήμερα η Αμερική να άφησε πολλά στη μέση, θαμπωμένη από την αυταρέσκειά της. Η κοινωνία οφείλει να έρθει αντιμέτωπη με το γεγονός ότι το άσχημο παρελθόν δεν είναι και τόσο παρελθόν και ότι θα διαιωνιστεί στο μέλλον. Ο ρατσισμός σε όλες του τις μορφές δεν βελτιώνεται απλά και μόνο με το πέρασμα του χρόνου κι εμείς δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι η επόμενη γενιά θα είναι περισσότερο συνειδητοποιημένη από την προηγούμενη».

από εδώ.