σ
υμπαθώ πάρα πάρα πολύ τον pete doherty. καταρχάς είναι συνυπεύθυνος για ένα δίσκο που μου άρεσε, το libertines (rough trade) του 2004. θεωρώ ότι είναι ένας αυθεντικός μουσικός σαν τους παλιούς (!), κατά τη γνώμη μου καθόλου δήθεν, απόλυτα παραδομένος στο πάθος του για τη μουσική και την αυτοκαταστροφικότητά του. με το φετινό δίσκο των babyshambles shotter´s nation (parlophone) δεν προσπαθεί να φέρει νέο ήχο, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, γράφει απλώς ροκ τραγούδια. το αν το καταφέρνει καλά δεν μπορώ να το πώ ακόμα, οι πρώτες ακροάσεις μου άφησαν πολύ θετική εντύπωση. θέλω να τον ξανακούσω. οι κριτικές πάντως είναι αντιφατικές, από 2 μέχρι 10 του έχουν βάλει! εμένα μου θύμισε πολύ kinks -που ειρήσθω εν παρόδω είναι η επιλογή της emma pollock στο κλασσικό δίλλημα beatles ή stones. και αυτό βέβαια μόνο καλό είναι.
ps. πολύ βρετανίλα ρε παιδί μου!
υμπαθώ πάρα πάρα πολύ τον pete doherty. καταρχάς είναι συνυπεύθυνος για ένα δίσκο που μου άρεσε, το libertines (rough trade) του 2004. θεωρώ ότι είναι ένας αυθεντικός μουσικός σαν τους παλιούς (!), κατά τη γνώμη μου καθόλου δήθεν, απόλυτα παραδομένος στο πάθος του για τη μουσική και την αυτοκαταστροφικότητά του. με το φετινό δίσκο των babyshambles shotter´s nation (parlophone) δεν προσπαθεί να φέρει νέο ήχο, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, γράφει απλώς ροκ τραγούδια. το αν το καταφέρνει καλά δεν μπορώ να το πώ ακόμα, οι πρώτες ακροάσεις μου άφησαν πολύ θετική εντύπωση. θέλω να τον ξανακούσω. οι κριτικές πάντως είναι αντιφατικές, από 2 μέχρι 10 του έχουν βάλει! εμένα μου θύμισε πολύ kinks -που ειρήσθω εν παρόδω είναι η επιλογή της emma pollock στο κλασσικό δίλλημα beatles ή stones. και αυτό βέβαια μόνο καλό είναι.
ps. πολύ βρετανίλα ρε παιδί μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου