Χρήστος Θηβαίος | Πέτρινοι Κήποι

Εξαρχής είχα μία ιδιαίτερη αδυναμία στο Χρήστο Θηβαίο, θεωρώντας τον από τους βασικούς τραγουδοποιούς της νέας γενιάς (κάτι το οποίο φορτώνει με περιττό άγχος κάθε ακρόαση ενός νέου δίσκου). Η αρχή της δισκογραφίας του ήταν συναρπαστική, με τον δεύτερο δίσκο των Συνήθεις Υπόπτων, Είμαι Αυτό που Κυνηγάω να φτάνει σε ύψιστα σημεία έκφρασης και ευαισθησίας. Μετά την διάλυση του συγκροτήματος ακολούθησε μία περίοδος συνεργασιών με άλλους συνθέτες, στιχουργούς και μουσικούς, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Η προσωπική του δουλειά το 2003 με τίτλο Μόνο Νερό στη Ρίζα προσπαθούσε να ανιχνεύσει νέους δρόμους (με την συνδρομή των κιθάρων της Βάσω Δημητρίου και μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχει γράψει ο τραγουδοποιός), αλλά έκτοτε η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε.
Ο νέος δίσκος που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες δεν είναι αυτό ακριβώς που λέμε ότι "προσπαθεί να πιάσει το νήμα από εκεί που σταμάτησε". 11 νέα τραγούδια σε μουσική και την πλειονότητα των στίχων δική του, εκ των οποίων 4 μιλούν για την καταστροφή του περιβάλλοντος, 1 είναι λαική προσθήκη (ντουέτο με την Ελένη Τσαλίγοπούλου), 1 είναι διασκευή του Forget Her του Jeff Buckley με ελληνικούς στίχους Μάνου Ελευθερίου (σε... διδακτικό ρόλο, κατά των ψευδαισθήσεων των ναρκωτικών) και τα υπόλοιπα 5 σε πιο γνώριμα έντεχνα μονοπάτια (π.χ. φαντάζομαι το Ας Χαθείς θα έχει μία κάποια ραδιοφωνική επιτυχία). Αναμφίβολα, η διαδρομή που διένυσε ο Θηβαίος τα τελευταία χρόνια είναι αποτυπωμένη σε αυτό το άλμπουμ!
Τι απομένει μετά από αυτές τις ήρεμες ακουστικές μπαλάντες, τι κρατάει ενοποιημένο το υλικό των πέτρινων κήπων;... Συζητώντας με φίλους σε ένα live του Θηβαίου στο Αλάβαστρον για τις τζαζ καταβολές της μουσικής του, τους πολύ προσωπικούς στίχους του και την πολυσυλλεκτικότητα των συνεργασιών του (από ορχήστρες εγχόρδων σε έργα Ιταλών συνθετών ως τη λαική παράδοση), καταλήξαμε όλοι στο προφανές: το μεγάλο προσόν του, αυτό που δεν το αποχωρίστηκε ποτέ, είναι η φωνή του. Βραχνάδα, ευαισθησία, μελωδία και πολιτικός λόγος συναντούνται εκεί.
Προσωπικά θα ήθελα διαφορετικά πράγματα από αυτό τον δίσκο -εντελώς διαφορετικά!- αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον ξεπερνάς έτσι εύκολα. Ελπίζω στον επόμενο βέβαια...

3/5

Αγαπημένο: Μείνε