monika

Στα 19 της αρχίζει να γράφει ολοκληρωμένα τραγούδια, στα 22 γίνεται talk of the town και στα 23 κυκλοφορεί τον πρώτο της προσωπικό δίσκο. Όλοι μιλούν για το κορίτσι-φαινόμενο που η φήμη του δεν αποκλείεται να εξαπλωθεί και εκτός ελληνικών συνόρων. Και ο λόγος στη Monika… χωρίς καμία δισκογραφική δουλειά στο ενεργητικό της, η δημοτικότητά της είχε αρχίσει να παίρνει… ανησυχητικές διαστάσεις και οι προτάσεις για συναυλίες έπεφταν βροχή. Μετά από ένα χρόνο, η Monika κυκλοφορεί το ντεμπούτο άλμπουμ της, με τίτλο Avatar, συμμετέχει σε συναυλία του MTV Greece, ενώ φήμες θέλουν μεγάλη κυρία του έντεχνου ρεπερτορίου να σκέφτεται συνεργασία μαζί της. Στο Avatar συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής, όπως είναι ο Martin Wenk των Calexico στα πνευστά και ο Ian Caple (παραγωγός των Tindersticks) στην παραγωγή, ενώ η μείξη του ήχου έγινε στη Νέα Υόρκη.
Δεν είναι και λίγο για την 23χρονη μουσικό, τραγουδοποιό και στιχουργό, η οποία δημιούργησε ένα hype γύρω από το όνομά της, βγάζοντας τα πρώτα τραγούδια της στο MySpace! Η ιδιαίτερη φωνή της, η απροσδόκητα ώριμη, για την ηλικία της, ερμηνεία και οι άρτιες ορχηστρικές συνθέσεις έκαναν (κάθε είδους) κοινό και μουσικοκριτικούς να παραληρούν, μιλώντας για ένα μεγάλο ταλέντο, που είχε πολλά χρόνια να κάνει την εμφάνισή του στην Ελλάδα. Η μουσική της είναι ένα κράμα folk, pop και κλασικής μουσικής με ξένο στίχο, γεγονός ασυνήθιστο για την ελληνική (λαϊκο-pop) πραγματικότητα. Παρά το γεγονός ότι η ιστορία της φαίνεται να εξελίσσεται με απίστευτα γοργούς ρυθμούς, οι κινήσεις της αποπνέουν σιγουριά και αποφασιστικότητα. Αλλά καλύτερα να μας τα πει η ίδια...

«Γεννήθηκα στην Αθήνα. Ο πατέρας μου είναι γιατρός και η μητέρα μου δικηγόρος. Έχω ζήσει στην Κόρινθο, στη Λαμία και στο Καρπενήσι. Στο σπίτι ακουγόταν πολλή κλασική μουσική και οι γονείς μου με πήγαιναν από μικρή στο Μέγαρο και στο Ηρώδειο. Ο πατέρας μου έπαιζε πιάνο και ακορντεόν και η μητέρα μου τραγουδούσε συνέχεια μέσα στο σπίτι. Δεν είχα καμία σχέση με τη μουσική, ήμουν του αθλητισμού, απλώς έκανα ό,τι έβλεπα από τον αδελφό μου. Πήγαινε σε μαθήματα πιάνου; Πήγαινα κι εγώ. Μάθαινε κιθάρα; Ήθελα κι εγώ. Γενικά, βαριόμουν πολύ εύκολα. Έκανα δύο χρόνια πιάνο, το παρατούσα και ξανάρχιζα. Τα καλοκαίρια η χειρότερή μου ώρα ήταν το μεσημέρι, όταν όλοι κοιμόντουσαν και δεν με άφηναν να βγω έξω για να μην πάθω ηλίαση. Περίμενα πώς και πώς να πάει 5 η ώρα για να βγω έξω με το ποδήλατο. Στο σχολείο ήμουν “φυτό”, κάθε χρόνο κρατούσα τη σημαία. Θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε “σταμάτα και λίγο το διάβασμα, πήγαινε να κάνεις και κάτι άλλο”. Ήμουν πιο μοναχική τότε. Στο Καρπενήσι τα παιδιά δεν είχαν τις ίδιες ασχολίες με μένα. Αργότερα έγινα πιο κοινωνική.
Σε σκηνή ανέβηκα πρώτη φορά στα 15 μου με το συγκρότημα του αδελφού μου, στην Πάτρα, όπου έπαιζα ηλεκτρική κιθάρα. Τότε ακόμη φορούσα σιδεράκια. Στις εκδρομές του σχολείου έπαιρνα πάντα την κιθάρα μαζί μου. Το τι Πυξ Λαξ και Κατσιμιχέους έχω τραγουδήσει δεν λέγεται… Η διασκέδασή μου, όταν ερχόμουν στην Αθήνα, ήταν να πηγαίνω μόνη μου σε συναυλίες. Οι γονείς μου δεν με εμπόδισαν σε τίποτα. Ίσα ίσα».
«Πέρασα πρώτη στο Πολυτεχνείο στην Πάτρα το 2003. Δήλωσα μόνο Πάτρα στο μηχανογραφικό γιατί με είχε επηρεάσει ο αδελφός μου με το συγκρότημά του. Μετά από ένα μήνα, όμως, απογοητεύτηκα πλήρως. Δεν μπορούσα να αντέξω στην ιδέα ότι θα έκανα τα ίδια πράγματα κάθε μέρα και ότι δεν είχα επιλογές. Οι φοιτητές εκεί πάνε μόνο για καφέ. Κατέθεσα ξανά το μηχανογραφικό μου και πέρασα (χωρίς εξετάσεις) στο Μαθηματικό της Αθήνας. Δυστυχώς, μόνο στην Αθήνα μπορείς να κάνεις πράγματα. Ό,τι λεφτά μού έστελναν οι γονείς μου τα ξόδευα σε συναυλίες. Στο σπίτι μου είχα πιάνο και κιθάρα. Είχα και κάποιους γνωστούς σε μπάντες από την παρέα του αδελφού μου και έτσι άρχισα να μπαίνω στο χώρο. Το κακό ή το καλό ήταν ότι, σε όποιο γκρουπ κι αν πήγαινα, μετά από λίγο καιρό αυτό διαλυόταν για κάποιο λόγο.Έτσι, κάποια στιγμή, έμεινα μόνη μου και άρχισα να γράφω μουσική στο σπίτι.
Δίνω το CD σε ένα φίλο μου ο οποίος δούλευε σε δισκάδικο. Κάποια στιγμή μου είπε: “Ρε συ, Μόνικα, δεν κάνεις κάτι με τη μουσική; Όποιος μπαίνει στο δισκάδικο και ακούει τη μουσική σου με ρωτάει τι είναι”. Στη συνέχεια (το 2004), ένας φίλος μού είπε να λάβω μέρος σε ένα φεστιβάλ για τραγουδοποιούς στο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Εκεί με άκουσε πολύς κόσμος από το χώρο της μουσικής και των media. Ήταν η πρώτη φορά που βγήκα στη σκηνή να πω τα δικά μου τραγούδια.
Από κει και πέρα τα πράγματα κύλησαν μόνα τους με έναν μαγικό τρόπο. Ήρθαν κι άλλες προτάσεις για συναυλίες, έψαξα και βρήκα πολύ καλούς μουσικούς και τα πράγματα πήραν ένα δρόμο, χωρίς στην ουσία να έχω συγκεκριμένο σκοπό στο μυαλό μου. Όταν είδα ότι αυτό που έκανα είχε ανταπόκριση, άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα λίγο πιο σοβαρά. Μου την έπεσαν απ’ όλες τις δισκογραφικές εταιρείες για να μου βγάλουν δίσκο και τότε ήταν που έβαλα τα πράγματα κάτω. Τελικά, επέλεξα μια μικρή ανεξάρτητη εταιρεία, γιατί τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, πιο άμεσα και πιο ξεκάθαρα. Στις πολυεθνικές μπλέκονται πολλοί “αρμόδιοι” και υπάρχει περισσότερη καθυστέρηση.
Δεν συμβιβάστηκα στο δίσκο μου. Ήθελα να κάνω αυτό που είχα στο μυαλό μου ή τίποτα. Ευτυχώς, στην Archangel συμμερίστηκαν αυτή μου την άποψη. Αν με ρωτούσε κάποιος τι είδους μουσική γράφω, θα του έλεγα folk-pop με κλασικά στοιχεία. Για τέσσερις μήνες, που κράτησε η διαδικασία ηχογράφησης του δίσκου, δεν είχα προσωπική ζωή. 9.00 με 5.00 ήμουν στο πανεπιστήμιο και 5.00 με 10.00 στο στούντιο. Το ευχαριστήθηκα όμως. Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος ήμουν σε πολύ περίεργη ψυχολογική κατάσταση, γιατί όλο αυτό που δούλευα επί ένα χρόνο ξαφνικά τελείωσε. Εκεί, δηλαδή, όπου για όλους τους άλλους άρχιζε, για μένα μόλις είχε τελειώσει. Πολύ περίεργο συναίσθημα...».
«Αν δεν είχα το διάβασμα, δεν θα έγραφα μουσική με τόση άνεση. Είναι διαφορετικό να ασχολείσαι όλη μέρα μόνο με τη μουσική. Εγώ γράφω τραγούδια για να ξεδώσω από το διάβασμα. Δεν μπορώ ακόμα να επενδύσω επαγγελματικά στη μουσική γιατί δεν θέλω να ασχολούμαι μόνο με αυτό και να έχω το άγχος ότι πρέπει να κάνω μουσική για να ζήσω. Δεν έχω μεγάλες προσδοκίες, για να μην απογοητευτώ. Δεν ξέρω τι θα κάνω στη ζωή μου ακόμα. Αφού πάρω το πτυχίο στα μαθηματικά, σκέφτομαι να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο, να γράφω μουσική για ταινίες. Έχω διάφορα στο μυαλό μου. Δεν πιστεύω στην τύχη, πιστεύω στην αισιοδοξία. Αν θες πραγματικά να κάνεις κάτι και είσαι καλός σε αυτό, θα βρεθεί ένας τρόπος και θα γίνει. Κι εγώ μπορεί να ήθελα να είμαι διάνοια στα μαθηματικά, αλλά δεν είμαι. Η μουσική μού βγαίνει πιο εύκολα. Η μουσική είναι κατά κάποιο τρόπο η πρακτική στη μαθηματική θεωρία. Πηγαίνω καθημερινά στη σχολή, πάω για τένις, κάνω ποδήλατο, έχω ξεκινήσει ιταλικά, κάνω και γαλλικά, διαβάζω σχεδόν καθημερινά, κάνω πρόβες και γράφω μουσική. Πολλοί πιστεύουν ότι είμαι πολύ μικρή για όλες αυτές τις ευθύνες που έχω αναλάβει, αλλά, απ’ ό,τι θυμάμαι, πάντα έτσι ήμουν. Πάντα ήθελα να ασχολούμαι με κάτι, να σκέφτομαι ότι πρέπει να κάνω κάτι. Δεν μπορώ να κάθομαι σε μια καφετέρια ή να βλέπω τηλεόραση για πολύ ώρα. Στη μουσική μου βγαίνουν τα κλασικά ερεθίσματα που έχω.
Πολλοί με ρωτάνε πώς γράφω τόσο μελαγχολική μουσική ενώ είμαι ανοιχτός και χαρούμενος άνθρωπος. Για μένα λειτουργεί ως αντίβαρο. Μου αρέσει η μελαγχολία, με ηρεμεί και μου δίνει ενέργεια, τα ξαναβρίσκω με τον εαυτό μου. Δεν είναι φυσιολογικό να είσαι συνέχεια χαρούμενος. Στους στίχους μου αναφέρομαι στα λάθη των άλλων, αλλά στην πραγματικότητα μιλάω για τα δικά μου λάθη. Τα λέω για να τα ακούω η ίδια. Με ενδιαφέρουν πολλά πράγματα για τα οποία θα μπορούσα να γράψω στίχους, όπως η πολιτική για παράδειγμα, αλλά πρέπει να παρακολουθείς τα πράγματα από πολύ κοντά για να έχεις άποψη. Η πολιτική κατάσταση είναι πολύ άσχημη, αλλά δεν μου αρέσει απλώς να γκρινιάζω. Δεν ξέρω ακόμα πώς πρέπει να αντιδράσει κανείς επί της ουσίας ως πολίτης.
Θεωρώ ότι δεν είμαι ακόμη έτοιμη να γράψω στίχους στα ελληνικά. Ο ελληνικός στίχος πρέπει να είναι ποίηση και να έχεις ουσιαστικά πράγματα να πεις. Κάποια στιγμή θέλω να το κάνω πάντως. Προς το παρόν θα κάνω ένα κομμάτι στα ιταλικά και ένα στα γαλλικά.
Αρνητικές κριτικές δεν έχω δει ακόμα για το δίσκο μου. Μόνο ο Αγγελάκας είχε πει κάπου ότι δεν είμαι και τίποτα το σπουδαίο. Μου αρέσει πολύ η ελληνική μουσική: Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Φάμελος, Αγγελάκας, Παυλίδης, Κωνσταντίνος Βήτα, Λένα Πλάτωνος, τα ρεμπέτικα. Μου αρέσει και ο Χατζηγιάννης όμως!
Πριν από το live αγχώνονται περισσότερο οι γονείς μου παρά εγώ. Θα ήθελα να κάνω μια συναυλία μόνη μου, στο Παλλάς, ας πούμε. Εκεί φαίνεται η αξία σου, γιατί ο κόσμος έρχεται μόνο για σένα. Τότε θα έχω πραγματικά άγχος».

από τη free sunday.