Διαβάζοντας αυτή την καταπληκτική είδηση θυμήθηκα εκείνη την φοβερή συνέντευξη του Μάκη Μηλάτου που είχαμε ποστάρει παλιότερα, και ανέφερε μεταξύ άλλων:
SP: Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική;
Μ.Μ.: Όχι, είναι ένα μεγάλο παραμύθι αυτό. Έχω ένα ακλόνητο επιχείρημα το οποίο δεν μπορεί κανείς να καταρρίψει. Τη δεκαετία του 80 οι χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι στην Ελλάδα γίνονταν σε διπλάσιες ποσότητες από ότι σήμερα. Ενώ υπήρχαν λοιπόν τρομερές πωλήσεις δίσκων, γιατί πολλοί δίσκοι γίνονταν χρυσοί και πλατινένιοι, η πειρατεία της κασέτας ήταν χιλιαπλάσια από την πειρατεία στα cd, που υπάρχει τώρα. Τα δισκοπωλεία τα ίδια, όλοι οι dj που έπαιζαν στα club μαζί με χιλιάδες ανθρώπους σε κάθε πλατεία με καρότσια πούλαγαν κασέτες με τα πάντα. Πούλαγαν λοιπόν αυτές οι κασέτες κι εντούτοις οι δίσκοι γίνονταν χρυσοί και πλατινένιοι. Καμία πειρατεία δεν σκοτώνει τη μουσική. Όταν υπάρχει πραγματικά ενδιαφέρουσα μουσική προς πώληση και οι τιμές είναι σε ένα λογικό επίπεδο. Και να φέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, και το ξέρουν και οι ίδιες οι εταιρίες γιατί το ομολογούν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Επειδή είχα να το δω χρόνια, από τότε που άνοιξε δεν το είχα ξαναδεί στο Metropolis –λέω για ένα μεγάλο δισκάδικο τύπου super market- μέτρησα ότι ήμουν 18ος στη σειρά και περίμενα στο ταμείο. Αυτό γιατί οι δίσκοι έκαναν 6,90 ευρώ και μπορεί να βρεις σε αυτή την τιμή δίσκους που πραγματικά θα ήθελες να έχεις. Οι τιμές έπεσαν και οι άνθρωποι αγοράζουν. Όταν ο πλανόδιος πειρατής πουλάει το cd 4 ή 5 ευρώ και μπορεί κανείς να το πάρει 6,90 ή 10 ευρώ αυθεντικό με το εξώφυλλο κλπ, νομίζω ότι οι άνθρωποι προτιμούν το original. Και αυτό καταρρίπτει και το άλλο παραμύθι που έλεγαν πάρα πολύ καιρό ότι δεν μπορεί να πέσουν οι τιμές γιατί είναι σταθερές εδώ και πάρα πολλά χρόνια, διότι είναι στο όριο και δεν μπορεί να πέσουν. Κι αφού δεν γινόταν τόσα χρόνια να πέσει, πώς έπεσε ξαφνικά; Όταν έσφιξαν οι κώλοι πάρα πολύ, οι τιμές έπεσαν. Είναι απλό, μας κλέβουν. Σας κλέβουν μάλλον -δεν κάνει να μιλάω εγώ για τιμές που παίρνω τόσους πολλούς δίσκους τζάμπα- και είναι αμαρτία για τους ανθρώπους που πληρώνουν, αγοράζω και εγώ βέβαια αλλά…Κλέβουν τους ανθρώπους και ποιο είναι το γαμώτο; Πληρώνει τα απίστευτα μεγάλα συμβόλαια και τις τρομερές διαφημίσεις που κάνουν για τους super star. Αγοράζεις το αγαπημένο σου συγκρότημα και πληρώνεις το νταβατζιλίκι της Βίσση. Είναι αμαρτία. Και αυτό ισχύει για όλη τη βιομηχανία της μουσικής παγκοσμίως. Για να κάνουν απόσβεση από αυτά τα απίστευτα λάθη που έχουν κάνει, πληρώνουμε όλοι εμείς. Και ενώ οι μεγάλες εταιρίες έχουν προβλήματα, υπάρχουν μικρές εταιρίες οι οποίες πάνε μια χαρά. Η πειρατεία δε σκοτώνει τη μουσική, οι άνθρωποι της μουσικής βιομηχανίας τη σκότωσαν. Στη δεκαετία του 50, του 60 και ως ένα βαθμό στη δεκαετία του 70, ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων της μουσικής βιομηχανίας ήταν οι ίδιοι οι μουσικοί ή άνθρωποι που αγαπούσαν τη μουσική με ένα στοιχειωδώς ανιδιοτελή τρόπο. Στη δεκαετία του 80 με όλη αυτή τη γιάπικη μαλακία που επικράτησε στην Αμερική, οι εταιρίες όπως και όλες οι επιχειρήσεις παραδόθηκαν στους λογιστές και τους δικηγόρους. Μόνο νούμερα, ανεβαίνουν έχει καλώς, δεν ανεβαίνουν κάτι πρέπει να γίνει. Και αυτό το πράγμα το πλήρωσε η μουσική βιομηχανία και το πληρώνει και τώρα. Γιατί παραδόθηκε σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τη δημιουργία. Εμπόριο είναι, δεν λέω τα στοιχειώδη, είναι επιχείρηση και πρέπει να βγάλει λεφτά, προφανώς. Αλλά επειδή απευθύνεται σε μια συγκεκριμένη συναισθηματική αντίδραση των ανθρώπων, προσφέρει δηλαδή ένα προϊόν που δεν είναι σαν αυτό που τρώμε, χρειάζεται διαφορετική συμπεριφορά. Μια στοιχειώδης δημιουργική αγάπη και ένα ενδιαφέρον από τους ανθρώπους που εμπλέκονται. Αν πρέπει να το βάλουμε με ποσοστά, η μουσική βιομηχανία με τη συμπεριφορά της τα τελευταία είκοσι χρόνια φταίει 80% για αυτό που συμβαίνει τώρα και η πειρατεία φταίει 20%.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου