Παντελής Μπουκάλας

μία από τις 3-4 καλές γραφίδες που έχουν απομείνει στις εφημερίδες...

Υποθέσεις (Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες)

παραθέτω το τέλος του άρθρου:

Συμβατική, συμβατικότατη και ολίγιστη υπήρξε η σκέψη που παρήχθη στο εσωτερικό των κυβερνητικών κομμάτων τούτες τις μέρες, πιθανότατα επειδή συμβατικά, ρηχά, επιπόλαια ήταν και τα αισθήματα που τους προκάλεσε η αλληλουχία των γεγονότων. Για όσους έχουν μάθει να εξουσιάζουν, για όσους δηλαδή έχουν μάθει να μετρούν και τις ψυχές σαν αριθμούς, ακόμα κι ένας θάνατος, μια δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου, είναι αφομοιώσιμο γεγονός, μια «παράπλευρη απώλεια» που κοστίζει όσο μια ανακοίνωση συλλυπητηρίων. Δεν συγκινήθηκαν, δεν ταρακουνήθηκαν, απλώς υποκρίθηκαν. Και δίχως αισθήματα, νέα, θερμά, γνήσια αισθήματα, δεν παράγεται σκέψη, δεν παράγεται άλλη σκέψη από εκείνη τη χαμηλότατης στάθμης που παραγόταν ώς τώρα. Εσπευσαν βέβαια πάμπολλα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, όσα είναι ήδη θρονιασμένα στην εξουσία κι όσα ελπίζουν ότι έρχεται η ώρα τους, αφού το απελπιστικό εκκρεμές Καραμανλής-Παπανδρέου-Καραμανλής-Παπανδρέου έδειξε να κινείται πάλι, να δηλώσουν με θεατρικά σπασμένη φωνή ότι «πρέπει ν’ ακούσουμε τα παιδιά» (οι πιο «λαϊκοί» προτιμούσαν το ρήμα «αφουγκραστούμε»). Και ενόσω υποτίθεται ότι τέντωναν τ’ αυτιά τους για ν’ ακούσουν καλύτερα, μίλαγαν, μίλαγαν ακατάπαυστα, μηρυκάζοντας λέξεις που τους έχουν υπεξαιρέσει όλο το νόημα («μέλλον», «αυτοκριτική», «σεβασμός», «δημοκρατία», «ισονομία», «αξιοκρατία», «όνειρο, «δικαιώματα, «ελευθερίες»), λέξεις που ποτέ δεν τις πίστεψαν και ποτέ δεν θα τις πιστέψουν. Κι όταν πια οι κάμερες αποσύρθηκαν συντονισμένες από τους δρόμους, οι «ευήκοοι» βιάστηκαν να πετάξουν τη μάσκα και να επιστρέψουν στο βαλτωμένο λιμάνι της εγωπάθειάς τους, ν’ ακούνε μόνο τον εαυτό τους, να μαγεύονται. Το ίδιο ακριβώς έπραξαν και οι προεστοί της τηλεόρασης, της πρωινής ζώνης της μεσημεριάτικης, των ειδήσεων: κουράστηκαν γρήγορα κι αυτοί να παριστάνουν ότι «ακούνε τα παιδιά» και να προσπαθούν να μιλήσουν μια γλώσσα που τους προκαλεί αλλεργία και επανέκαμψαν στην πεπατημένη τους η οποία, σαν γυάλινη, είναι πια ραγισμένη, αν και οι ίδιοι δεν φαίνεται να το έχουν συνειδητοποιήσει.

Στις συζητήσεις των «ανωνύμων», ωστόσο, γύρω από ένα τραπέζι ή και διά του τηλεφώνου, ανταλλάσσονταν αισθήματα, γι’ αυτό και σχηματίζονταν σκέψεις, μπερδεμένες ίσως και θυμικής καταγωγής, πάντως ζεστές, ανθρώπινες, με την αυθεντική αγωνία τους και την ουσιαστική έγνοια τους, με τη σκληρή κριτική τους και τη σκληρότερη αυτοκριτική τους, συμπυκνωμένη σε τούτη τη φρασούλα: «Τα μούτρα μας σπάνε με τις πέτρες τους τα παιδιά», όσα τέλος πάντων τις πετάνε. Τα μούτρα μας, δηλαδή και τα δικά τους μούτρα, τα μελλοντικά, αν μείνουν εγκλωβισμένα στη δική μας διαδρομή, μέσα στον κόσμο που ετοιμάσαμε και τους παραδώσαμε· έναν κόσμο που εκλύει βία, αυθαιρεσία, ατομικισμό, αγοραφοβία και υλοφροσύνη σχεδόν από όλους τους πόρους του, και οπωσδήποτε από όλους τους θεσμούς του. Εμείς πάντως, οι «μεγάλοι», οι «ώριμοι», μετά το πρώτο ξάφνιασμα και την αρχική υποκριτική εκδήλωση ενδιαφέροντος, κάνουμε ό,τι μπορούμε να τα κρατήσουμε εγκλωβισμένα. Γέμισε πάλι παιδονόμους ο τόπος· με αυστηρότερους ανάμεσά τους εκείνες τις «ψυχές τις μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες» του Σεφέρη που μια βδομάδα πριν παρίσταναν ότι «αφουγκράζονται τα παιδιά».