sunset blvd | the most beautiful girl

πριν από περίπου δύο χρόνια ο γιώργος δουδός έβγαλε τον πρώτο δίσκο του σαν sunset blvd στην klik records. μου είχε φανεί ενδιαφέρον το άλμπουμ όπως και ο γιώργος που διατύπωνε ωραίες απόψεις στις λιγοστές συνεντεύξεις του. φέτος επέστρεψε με νέο δίσκο στην ίδια εταιρία και είχα πολλές προσδοκίες που δυστυχώς δεν επαληθεύτηκαν. όχι ότι το the most beautiful girl είναι κακό, αλλά αυτή η jazzy easy listening (με την καλή έννοια) με κούρασε. ξεχώρισα μερικά κομμάτια (the most beautiful girl, train comin) και κάπου εδώ είχα σκοπό να τελειώσω μέχρι που είδα την καταπληκτηκή ιστορία του γιώργου σχετικά με το δίσκο.

Μάλλον όλα ξεκίνησαν λίγο μετά το "Baltimore Days" ένα μεσημέρι σε ένα από τα καφέ του Hilton. Ήταν αρχές Φεβρουαρίου και το μόνο που ήμουν σίγουρος ήταν ο τίτλος του album: "The Most Beautiful Girl". Μόλις είχα τελειώσει ένα MP3 Compilation στο iTunes με τα χειρότερα κομμάτια που είχα ακούσει ever. Προσπαθούσα να καταλάβω πως μπορεί κανείς να συνδυάσει με τόσο κακό τρόπο μια Ντο ελάσσονα με τη Σολ. Μία Μι μείζονα με τη Λα.

Κάθε Υoutube βράδυ μου o Blind Willie Johnson "τραγουδούσε" το depression era blues "Black was the night, Cold was the Ground". To "Rainy Night in Georgia" μου μάθαινε πόσο απλό μπορεί να είναι ένα song, ενώ ο Marvin Gay με το "Inner City Blues" μου υπενθύμιζε ότι ακόμη και περίπου 40 χρόνια αργότερα life is still cruel that "makes you wanna holler"...

Θα μπορούσα να μείνω στα delta gospel και blues samples. Προτίμησα το f***** reality. Tην broken ιστορία μιας σερβιτόρας κάπου στη Nebraska, there where the west begins. Το desperation και τα extreme feelings μιας looser στο "That Kind Of Man". Από μια electric dubby version το Μάρτιο, κατέληξα στην ηρεμία μιας σχεδόν unplugged, remorseful εκδοχής. Θα μπορούσα να μείνω σε μόλις 10’’ από τα hobo chorus του Johnny Lee Hooker, στο legacy του "Ladies and gentleman Elvis left the building"… Επέλεξα τα lyrics από έναν cutting edge tech ήχο. Την ακουστική κιθάρα και το πιάνο στα πρώτα 32 μέτρα του "Think of Me", τις τρομπέτες στο "Shea Town" και τον Ι15 vibraphone του Korg M1 στο "Rain in 57th". Μόνο με μια bossa θα μπορούσα να ισορροπήσω τους στίχους του "Loving You". Κάτι σχεδόν ουδέτερο δίπλα στο Leave me there, close enough to the ocean… Κάτι μελαγχολικό όπως το train στο "Train comin".

Πολλές φορές καταλήγεις κάπου, φτάνεις σε ένα συμπέρασμα: Protection has no end… και ξέρεις πως αυτό μπορείς να το εκφράσεις μόνο μ’ ένα runaway blues σαν το "Laetitia".

Σήμερα, οκτώ μήνες μετά, το "The Most Beautiful Girl" μου μοιάζει σαν ένα μουσικό sequence που ξεκίνησε με το "Tell me about America" χωρίς ακόμη να ξέρω πότε θα ολοκληρωθεί... Σήμερα, οκτώ μήνες μετά είμαι βέβαιος ότι η μουσική δεν μπορεί πλέον να χαρακτηρίζεται με αδιάφορους προσδιορισμούς όπως jazzy, bluesy, loungy και ακόμη χειρότερα chill.

Σήμερα I spend my days drinking, smoking, wandering, steppin to the a.m.. And all the times I remember them saying: "honey you are the most beautiful girl, the most beautiful girl in the whole world…".

Sunset Blvd

Σεπτέμβριος 2008