say it loud..

"η μουσική του τρέιν και όλα όσα έπαιζε τα τελευταία 2 3 χρόνια της ζωής του αντιπροσώπευαν για πολλούς μαύρους τη φλόγα, το πάθος, την οργή, το θυμό, την εξέγερση, αλλά και την αγάπη που ένιωθαν, ιδίως οι νεαροί μαύροι διανοούμενοι κι οι επαναστατημένοι εκείνης της εποχής. η μουσική του έκφραζε όλα εκείνα για τα οποία μιλούσαν ο χ. ραπ μπράουν, ο στόκλυ καρμάικλ, οι μαύροι πάνθηρες κι ο χιούι νιούτον από τη μια μεριά, κι από την άλλοι οι τελευταίοι ποιητές (σσ εννοεί μάλλον τους last poets, lol) κι ο αμίρι μπαράκα με την ποίησή τους. ήταν ο φωτοδότης τους στη τζαζ, βρισκότανε πια πιο μπροστά από μένα. έπαιζε αυτά που νιώθανε μέσα τους και που εκφράζανε με τις εξεγέρσεις "burn, baby, burn"- οι οποιες γίνονταν απ' άκρη σ' άκρη σ' όλη τη χώρα στη δεκαετία του 60. όλα στρέφονταν γύρω από την επανάσταση για πολλούς νεαρούς μαύρους -αφρικάνικα χτενίσματα, μαύρη δύναμη, γροθιές υψωμένες στον αέρα. ο κολτρέιν ήταν το σύμβολό τους, το καύχημά τους -το υπέροχο μαύρο καύχημά τους. "

(μετά από ένα live στο οποίο ο miles και η ορχήστρα του έπαιξαν φανταστικά).

"το ίδιο βράδυ δώσανε και ένα πάρτυ σε μια έπαυλη και πολύ γαμώ! πήγαμε όλοι μας εκεί, και το μέρος ήταν γεμάτο από ματσωμένους λευκούς. εκεί που καθόμουνα ήσυχος σε μια γωνιά και σκεφτόμουν τα δικά μου, με πλησιάζει η γυναίκα που είχε διοργανώσει το φεστιβάλ, η ηλέιν λόριλαρντ, με ένα τσούρμο ηλίθιους λευκούς με ψεύτικα χαμόγελα, και μου λέει: ¨α, να και το παιδί που μας έπαιξε τόσο όμορφα. πώς σε λένε;¨ καθότανε και με κοίταγε, με ένα χαμόγελο λες και μου έκανε καμμιά χάρη, η μαλακισμένη! της έριξα ένα βλέμμα και της είπα: ¨άει γαμήσου, μωρή, εγώ δεν είμαι παιδί κανενός! με λένε μάιλς ντέιβις και καλύτερα να το θυμάσαι αυτό αν θες να μου ξαναμιλήσεις!¨."

miles davis, the autobiography