Ο νέος εσωτερικός εχθρός

Οι ίδιοι κύκλοι που προ διετίας εκστράτευσαν κατά του "εθνικά ύποπτου" βιβλίου της Στ΄ Δημοτικού, σήμερα έχουν βάλει στο στόχαστρο τη "μηδενιστική" εξέγερση της νέας γενιάς.

Δυο μήνες μετά τη δολοφονία του 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου, βρισκόμαστε πιά στη φάση της αποτίμησης της μεγαλύτερης νεανικής εξέγερσης των μεταπολιτευτικών χρόνων. Μιας εξέγερσης που, όπως συμβαίνει πάντα με τα ξεσπάσματα αυτού του είδους, δεν παρήγαγε μεν άμεσα πολιτικά αποτελέσματα, είναι όμως βέβαιο πως δεν θα μείνει χωρίς επιπτώσεις στις συνειδήσεις και την πολιτική συμπεριφορά χιλιάδων νέων (και όχι μόνο), όπως διαπιστώνουμε από την αυξημένη μαχητικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται πιά οι αθλιότητες των κυβερνώντων. Οι πρόσφατες δυναμικές αντιδράσεις στην καταστροφή του πάρκου της οδού Κύπρου στα Πατήσια αποτελούν ένα μικρό μόνο, πρώτο δείγμα αυτής της καινούριας πραγματικότητας.

Μια ειδική πτυχή της δημόσιας συζήτησης για την εξέγερση του Δεκέμβρη αφορά τη στάση του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου» απέναντι στα γεγονότα. Αναφερόμαστε στο ιδιόμορφο εκείνο δίκτυο πολιτικών κινήσεων, εντύπων, πολιτιστικών συλλόγων και ιστοσελίδων που αναδύθηκε ως διακριτό υποκείμενο πριν από δυο χρόνια, με αφορμή την εκστρατεία ενάντια στο «μειοδοτικό» βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού κι έκτοτε αποτελεί μιαν ακόμη αυτοτελή συνιστώσα της εγχώριας πολιτικής ζωής.

Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του «χώρου», που περιλαμβάνει συλλογικότητες τόσο της παραδοσιακής ακροδεξιάς όσο και προερχόμενες από τη μεταπολιτευτική αριστερά, έχουν περιγραφεί αναλυτικά σε παλιότερα δημοσιεύματά μας («Κ.Ε» 18.2.07, 11.3.07 & 24.3.07). Δεν χρειάζεται, ως εκ τούτου, να τα επαναλάβουμε εδώ. Θα σημειώσουμε απλά πως, και τούτη τη φορά, η κοινή (εχθρική) στάση του «χώρου» απέναντι στη νεανική εξέγερση αποτυπώθηκε κυρίως μέσα από τη λειτουργία ενός ενιαίου επικοινωνιακού δικτύου, με την αναπαραγωγή των ίδιων πολιτικών κειμένων κι αναλύσεων σε έντυπα και σάιτ και τη συνακόλουθη «ζύμωση» των επιμέρους συνιστωσών του πάνω σε μια κοινή προβληματική.

Δυο ήταν τα βασικά σημεία, πάνω στα οποία συνέκλιναν οι αναλύσεις του «πατριωτικού χώρου» για το κίνημα της νεολαίας:

* Πρώτον, η πάνδημη καταγγελία των προοδευτικών ιδεών της Μεταπολίτευσης (ιδίως της «αποξένωσης» του σχολείου και της κοινωνίας από τις «πατροπαράδοτες αξίες» του έθνους) ως υπεύθυνων για τον «εκτραχηλισμό», τον «εθνομηδενισμό» και την «αυθάδεια» της σημερινής νεολαίας, άμεση απόρροια των οποίων θεωρήθηκε η εξέγερση.

* Δεύτερον, η σύμπλευση με τα σενάρια που εκπορεύθηκαν από το Μαξίμου και (όπως το καλοκαίρι του 2007 με τις πυρκαγιές ή πρόσφατα με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου) αποδίδουν την «αναταραχή» σε υποτιθέμενο σχεδιασμό των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (και των «ντόπιων οργάνων» τους) με στόχο την ανατροπή της «εθνικά υπερήφανης» κυβέρνησης Καραμανλή. Ανάλογα με την ιδιοπροσωπία των επιμέρους συνιστωσών του «χώρου», τα σενάρια αυτά εμφανίζουν βέβαια κάποιες διαφορές όσον αφορά την ακριβή ταυτότητα (και κυρίως τον καταμερισμό ευθυνών μεταξύ) των υποτιθέμενων «οργάνων» της σκευωρίας. Η συνωμοτική λογική παραμένει ωστόσο κοινή σε όλες τις προσεγγίσεις. Εξίσου κοινές είναι οι παραπλανητικές συγκρίσεις της πρόσφατης εξέγερσης με τις αντικυβερνητικές «πορτοκαλί επαναστάσεις» που σημειώθηκαν -με εμφανή αμερικανική υποστήριξη- την τελευταία δεκαετία σε διάφορες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

ΙΟΣ

(άντε να πεις κακή κουβέντα για την Ε, όταν φιλοξενεί τέτοια άρθρα)