Υπάρχει πνευματική τρομοκρατία. Τα μεγάλα ονόματα ή οι μεγάλες φίρμες ασκούν ένα είδος τρομοκρατίας. Οταν ένα όνομα είναι πολύ μεγάλο, ο κοινός αναγνώστης ή ο κοινός ακροατής ή ο κοινός θεατής διστάζει να σχηματίσει γνώμη. Αν διαφωνεί αισθάνεται ότι είναι βλάκας. Σκέφτεται ότι για να το λένε οι άλλοι έτσι θα είναι».«Ο Γκαίτε, για παράδειγμα, υπήρξε μέγας ποιητής, μέγας γλωσσοπλάστης, επιστήμονας κ.λπ. Ετσι κανείς δεν τολμάει να πει ότι ο “Φάουστ” από θεατρική πλευρά είναι μια αποτυχία, είναι κατάπλασμα και όταν βλέπεις τον “Φάουστ” βαριέσαι. Μπορεί να έχει σκέψεις περί φιλοσοφίας, περί ζωής, όμως αυτό δεν είναι θέατρο. Ενα άλλο παράδειγμα είναι αυτό που έγινε στην Αμερική με τον Αντι Γουόρχολ. Οι γκαλερί τον πλασάρισαν τόσο που δεν τολμούσε κανείς να μιλήσει. Και στο τέλος φάνηκε ότι αυτό δεν ήταν ζωγραφική αλλά μια αγυρτεία».
«Αυτό που έχουμε να φοβηθούμε είναι το επίπεδο νοημοσύνης του κοινού. Για παράδειγμα το επίπεδο της Βουλής καθρεφτίζει το επίπεδο νοημοσύνης των ψηφοφόρων. Το επίπεδο του κοινού είναι ένα θέμα που θα το θέσω και στο Ελσίνκι. Η λογοτεχνία επηρεάζεται από την ιστορία κάθε τόπου. Το Βυζάντιο κατέκτησε την Ελλάδα. Η Τουρκία στρέβλωσε τα πάντα. Ακόμη και σήμερα ο Ελληνας δεν έχει την αίσθηση ότι του ανήκει αυτή η χώρα. Υπάρχει και αυτή η δουλοφροσύνη στις ελληνικές κυβερνήσεις»
«Δεν εμπιστεύομαι καθόλου τους θεωρητικούς που παραπλέουν στη λογοτεχνία. Αυτούς που υποδεικνύουν πώς θα γράψεις. Ο κριτικός οφείλει να κρίνει το πώς έγραψες και όχι να σου υποδεικνύει πώς θα γράψεις».
«Σήμερα υπάρχει μια απεγνωσμένη υστερία να εισέλθουν στο χώρο του θεάτρου άνθρωποι που είναι άμοιροι του θεάτρου. Το ίδιο ισχύει και στο γράψιμο. Νομίζουν ότι το να συγγράψεις ένα λογοτέχνημα είναι κάτι σαν κοινωνική άνοδος, ένα είδος οικοσήμου».
5/5 κύριε.τα σέβη μου.
(*ειδικά αυτό με τον Γκαίτε και τον Γουόρχολ το καταχάρηκα!)
Ναι, γιατί τα άλλα περί "δουλοφρόνων κυβερνήσεων" τα φοβάμαι λίγο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αυτό για τον Γκαίτε και τον Γουόρχολ, ναι.. Και αυτό για τους κριτικούς:-)
Δεν έχει κι άδικο όμως - πόσες φορές βγήκαν υπουργοί (υπουργοί, μα τον θεό!) και είπαν "πού είναι το κράτος", "πρέπει να παρθούν μέτρα" (από ποιούς άραγε;) κτλ. Για να μην θυμηθώ το διαχρονικό "ποιός κυβερνάει αυτή τη χώρα;" Νομίζω ότι οι κυβερνώντες σκέφτονται κάπως έτσι, σαν δούλοι, μικροαπατεώνες, παλιοί κλεφτοκοτάδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως δεν φταίει μόνο η ξετσιπωσία που απ' ότι φαίνεται είναι το κύριο κριτήριο για να γίνει πολιτικός κανείς σήμερα. Εκτός από τα κουσούρια της τουρκοκρατίας, είχαμε ιστορικά και το πρόβλημα των εξωτερικών κυβερνητών που μας κουβαλήθηκαν για 130+ χρόνια (χρειάστηκε το αίσχος της χούντας για να απαλλαγούμε εντελώς από αυτούς) και εδραίωσαν κοινωνικά την άποψη ότι το κράτος δεν είμαστε εμείς, το κράτος είναι κάτι άλλο, εχθρικό προς εμάς και απρόσιτο. Τώρα πια, με 1,5 εκατομμύριο ρουσφέτια στο δημόσιο, μια απλή επίσκεψη σε ΙΚΑ/Εφορία/Νοσοκομείο σε πείθει ότι αυτή η εχθρότητα εναντίον μας έχει μετατραπεί σε μίσος.