10 Ελληνικά τραγούδια απ' τη δεκαετία που τελειώνει

Η σειρά είναι αξιολογική, αν και δεν πιστεύω πια σε "αντικειμενικές" λίστες και απολογισμούς. Περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι τα τραγούδια που θα μου θυμίζουν αυτή την περίοδο, χωρίς να προσπαθώ να πείσω κάποιον για την σπουδαιότητά τους. Θα ήθελα πολύ όμως να ακούσω τις προτάσεις του.

10. ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Αγρύπνια (2002)

Στο γύρισμα της χιλιετίας ο Βραχνός Προφήτης του Θανάση Παπακωνσταντίνου εισέβαλε στα αυτιά όλων όσων έψαχναν έναν εναλλακτικό δρόμο στην ελληνική μουσική και τα σάρωσε όλα μεμιάς. Όχι με τον Πεχλιβάνη και το Όταν Χαράζει, αλλά από το εξώφυλλό του κιόλας. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, πρόκειται για τον πιο επιδραστικό Έλληνα καλλιτέχνη αυτής της δεκαετίας. 2 χρόνια μετά τον δίσκο που τον καθιέρωσε και 4 πριν χαθεί στους πειραματικούς παραδείσους του Eric Satie (Βροχή από Κάτω), κυκλοφόρησε τον πιο σίγουρο δίσκο της καριέρας του, την Αγρύπνια, που άνοιγε με αυτό τον μυστικιστικό ύμνο, κομμάτι αχαρτογράφητο και παντελώς διαφορετικό απ' όσα είχαν ακουστεί έως τότε.

9. RAINING PLEASURE Fake (2001)

Υπήρξε μία μέρα που ο κάθε Έλληνας πιτσιρικάς που είχε μία μπάντα πίστεψε πως μπορούσε να φτάσει στο #1 της Αγγλίας: ήταν η μέρα που ακούστηκε αυτό το τραγούδι σ' εκείνη τη κωλοδιαφήμιση...

8. ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ Δεν είναι φως (2003)

Πιστεύω πως είναι θέμα χρόνου ο Αλκίνοος να μεταπηδήσει αποκλειστικά σε ορχηστρικούς δίσκους. Όταν το κάνει, από αυτή την πρώτη φάση της καριέρας του θα απομείνουν περισσότερο αυτές οι πικραμένες μπαλάντες που όμοιές τους δεν μπορεί να γράψει και να ερμηνεύσει κανείς.

7. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ Ο Κηπουρός (2004)

Η ευαισθησία του στους στίχους φαινόταν ήδη από τα τραγούδια με τα Σπαθιά. Με το πρώτο προσωπικό του βήμα, απελευθερώθηκε πλήρως από τις ροκ φόρμες και μας συστήθηκε ξανά με κομμάτια σαν κι αυτό, που δεν είναι τρυφερό, είναι σαν μία μικρή προσευχή.

6. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΗΤΑ 13 (2004)

Ο Κωνσταντίνος Βήτα ήταν ήδη πολυαγαπημένος όταν κυκλοφόρησε η Άγρια Χλόη. "Κανονικά", το Χαζό Παιδί, η Μιράντα, το 13, το Σήμα, δεν θα έπρεπε να κολλήσουν τόσο βαθιά στο κεφάλι μου. Κι όμως, το έκαναν.

5. ΨΑΡΟΓΙΩΡΓΗΣ - Μέσα μου ο αέρας που φυσά (απ' τη Κρήτη) (2005)

Απλά πράγματα: ο Αγγελάκας από τη Θεσσαλονίκη φτιάχνει ένα σκοτεινό 4λεπτο κομμάτι με απόκοσμους ήχους και περίεργους στίχους. Το παίρνει ο Ψαρογιώργης από τ΄ Ανώγεια και το μετατρέπει σε ένα ηχητικό άρμα 7,5 λεπτών με το πιο γρήγορο λαούτο που έχεις ακούσει ποτέ (μάλλον) και αναγκάζει ακόμα και τον πιο αμετανόητο ροκά να καθίσει ήσυχα στη γωνιά του.

4. NIGHT ON EARTH Hotel (2006)

Έπαθα μεγάλο σοκ όταν πρωτοάκουσα αυτό το κομμάτι, το άκουγα βράδια ολόκληρα μόνο του στο repeat, προσπαθώντας να αντέξω τη μοναξιά του. Μάταιος κόπος φυσικά, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι το πιο σπαραχτικό τραγούδι των τελευταίων χρόνων.

3. MONIKA Over the Hill (2005)

Όταν ακόμα οι επισκέψεις στο monikarides ήταν ένα τριψήφιο νούμερο, αυτό το κομμάτι έμοιαζε να σε κάνει μέλος σε μία κοινότητα ανθρώπων που πίστευαν ότι η Αθήνα μπορεί να είναι μια όμορφη πόλη.

2. ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. Όχι πια Έρωτες (2006)

Μακριά απ' την Αθήνα, εκεί που δεν έχουνε τρένα, ένα συγκρότημα συνεχίζει με πείσμα να υφαίνει τραγούδια που ξεγυμνώνουν όλες τις μικρές μας λέξεις και σκέψεις... Κάποιοι μπορεί να νομίζουν πως τα τραγούδια των Κόρε.Ύδρο. είναι εύκολα, αλλά τότε, όπως έλεγα και το 2006, γιατί κανένας μπουζουξής δεν κατάφερε να γράψει αυτούς τους στίχους;

1. ΜΑΡΘΑ ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ Ο Ερωτευμένος (2007)

Τραγούδι ακριβό και ιδιαίτερο. Σπάνια έχουμε πιά τη τύχη να ακούμε κάτι τόσο όμορφο. Από τον Baumstrasse με τον Βασίλη Μαντζούκη, από τους πλέον αδικημένους δίσκους αυτής της δεκαετίας. Δυστυχώς δεν υπάρχει σε καλή εκτέλεση στο youtube, γιατί χάνει πάρα πολύ στις ζωντανές ηχογραφήσεις. Αναζητήστε τον δίσκο, διαφορετικά ακούστε το ολόκληρο σε αυτό το βίντεο (ήμουν παρών σ' εκείνη τη συναυλία) ή μέσα σε αυτή τη συλλογή.

Ποτήρι το ποτήρι τη θάλασσα μετρώ
σπυρί σπυρί την άμμο
κι απάνω που 'χω φτάσει σε λογαριασμό
όλα τα χάνω.

Πατάω όπου πατούσες και σ' ακολουθώ
μα σβήνονται τα χνάρια
σου δίνω ό,τι ζητούσες και σου τραγουδώ
στ' απομεινάρια.

Ξυπνάω και κοιμάμαι, κι όλο παρακαλώ
κι εσύ να με θυμάσαι
τα βράδια ξαγρυπνάω και σε νοσταλγώ
κι εσύ κοιμάσαι.