Η υπερπροσφορά έχει αλλάξει τα πάντα και τώρα πια ένας χρόνος φαντάζει καιρός πολύς (δεν είναι τυχαίο που οι μπουζουκόβιοι γελάνε μαζί μας που ακούμε κάθε εβδομάδα κι άλλους δίσκους-δεν συνειδητοποιούν βέβαια πόσο θλιβερό είναι ότι αυτοί ακούν τα ίδια κομμάτια εδώ και δεκαετίες, είτε στις πίστες είτε στις εκπομπές του Παπαδόπουλου/Παυλόπουλου/Διγενής). Το παρακάτω άσμα, πεισματικά ερωτικό επί 8 μιση λεπτά ήταν για μένα το τραγούδι της χρονιάς πέρσι. Το θυμάται κανείς άραγε;
Ο oksi έπιασε τα 1000 posts, εμένα αυτό είναι το νουμ. 600 [πάρτυ στα 666]. [+τοκαλυτεροτου07]
Θα μπορούσε βέβαια να αντιστρέψει κάποιος τα πράγματα και να ξεκινήσει την πρώτη φράση του ποστ αντικαθιστώντας την "υπερπροσφορά" με την "υπερκατανάλωση"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι ότι το ίδιο θλιβεροί με τους υπανάπτυκτους και "πτωχούς" (που θα έλεγε και η Μαντά-Σουσού) μπουζουκόβιους είναι και οι λάτρεις της κλασικής μουσικής ή αυτοί που εντρυφούν στη τζαζ ακούγοντας, οι θλιβερότατοι, και δίσκους από προηγούμενες δεκαετίες. Φυσικά, δεν μιλάω καν για αυτούς που εξακολουθούν να εμβαθύνουν στο ρεμπέτικο, στο έντεχνο λαϊκό (αυτοί είναι σχεδόν μπουζουκόβιοι), ούτε βέβαια για τους παλιοροκάδες και τους άλλους που ακούνε μουσικές του παρελθόντος...
Καλό είναι να αντιστρέφουμε πάντοτε τα πράγματα. Εμένα μου αρέσει και δεν παρεξηγούμαι-είναι χρήσιμο να σκέφτεσαι σαν τον δικηγόρο του διαβόλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως ναι, το να ακούς 40 χρόνια το "Σήκω χόρεψε κουκλί μου" είναι θλιβερό. Η σχέση με την μουσική για να είναι υγιής χρειάζεται νέα ερεθίσματα. Και Μπετόβεν να ακους κάθε μέρα ή Τσιτσάνη ή Coltrane ή Dylan πάλι το ίδιο υποστηρίζω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν.
Ίσα-ίσα, έχω γράψει εκατοντάδες φορές ότι οι κορυφές στην μουσική έχουν επιτευχθεί στα περισσότερα είδη εδώ και δεκαετίες. Δεν έχω αμφιβολία ότι εκείνοι οι δίσκοι ήταν καλύτεροι από τους περισσότερους που βγήκαν φέτος π.χ. Δεν με νοιάζει αυτό όμως, βγήκαν πριν γεννηθώ, πριν γεννηθούν οι γονείς μου. Θέλω να κοινωνήσω στις μουσικές του τώρα, να ακούσω την εποχή μου και να μυριστώ αυτή που έρχεται στην συνέχεια.
// Η κατανάλωση είναι σχετική, και τα συναισθήματα τα ίδια καταναλώνουμε σύμφωνα με κάποιους. Και κυρίως, όχι γιατί μπορούμε, αλλά όσο έχουμε ανάγκη.