Κυνόδοντας

Καταρχήν, νομίζω πως πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια στον Γιώργο Λάνθιμο μόνο και μόνο για τον αέρα φρεσκάδας και αισιοδοξίας που φέρνει μαζί της αυτή η ταινία, και με την πρωτιά της στις Κάννες αλλά ακόμη περισσότερο με τις ζωηρότατες συζητήσεις που έχει προκαλέσει στο σινεφίλ κοινό της Αθήνας τις τελευταίες μέρες, παρότι μάλιστα προβάλλεται σε 2 μόλις αίθουσες(!).

Δεν θα ήθελα να πλατιάσω σε υπερφίαλες αναλύσεις (εξάλλου το στόρι είναι τόσο βιβλικά δομημένο που αφενός περιγράφεται σε δυο γραμμές και αφετέρου δεν εξαντλείται ούτε στην χιλιοστή του ανάγνωση), θα το κάνουν πολλοί και για αρκετό καιρό, νομίζω όμως πως πρέπει να κρατήσουμε λίγο και τις ισορροπίες μας απέναντι στο φιλμ (απέναντι σε όλα τα φιλμ).

Σχεδόν όλα τα free press και ιντερνετικά στέκια μοιράζουν απλόχερα τους χαρακτηρισμούς αριστούργημα, καλύτερη ελληνική ταινία των τελευταίων 20 χρόνων (αυτό ίσως δεν είναι και τόσο τραβηγμένο, αν και ξεχνάμε την Αγέλαστος Πέτρα, που είχε άλλη προοπτική φυσικά), της δίνουν 5/5 αστεράκια κτλ., αντίδραση υπερβολική κατά την γνώμη μου και δείγμα μεγάλης υποκειμενικότητας (για μην γράψω τοπικισμού). Αν τουλάχιστον έβλεπα τον ίδιο ενθουσιασμό σε άλλες ανεξάρτητες ταινίες από διαφορετικές χώρες θα το καταλάβαινα, αλλά τώρα που μία ελληνική ταινία πήρε βραβείο της βάζουμε κατευθείαν 5/5 και μετά ξαναγυρίζουμε στα χολυγουντιανά;

Υπάρχει και η εξαίρεση βεβαίως, από πού αλλού, από το αθηνόραμα, το οποίο πλέον στο κεφάλι μου δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο στον τομέα "κριτική", και στον κινηματογράφο, και στην μουσική, και στις παραστάσεις και στην έξοδο. Από το αθηνόραμα λοιπόν, ο Χρήστος Μήτσης έβαλε στην ταινία 3,5 αστεράκια, δίνοντας νομίζω το σωστό χαρακτηρισμό: μία πολύ καλή ταινία, όχι αριστούργημα (όταν βάζεις 5* στο Vertigo, πρέπει μετά να τηρήσεις αποστάσεις, για να έχει μία αξία η βαθμολογία σου, διαφορετικά μην βάζεις καθόλου ή πες εξαρχής ότι μπαίνει μόνο και μόνο για να παρακινήσει κάποιον άσχετο να πάει να δει μία ταινία που διαφορετικά αποκλείεται να την έβλεπε, κι αυτό σεβαστό εκ μέρους μου).

Από εκεί και πέρα, νομίζω πως είναι μία ταινία που θα έπρεπε να είχε γυριστεί από ελληνικά χέρια τουλάχιστον δύο δεκαετίες πιο πριν ως θεματική αναγκαιότητα, αλλά και πάλι, είναι μία δυνατή αλληγορία (αλλά όχι όσο βίαιη σε αφήνει να πιστέψεις), ένα μικρό κινηματογραφικό σύμπαν κλεισμένο σε ένα ψηλό φράχτη και μία ελπίδα για ένα σινεμά, που θα ανοίξει τα φτερά του μακριά από νύφες, πολίτικες κουζίνες και άλλες αστείες ιστορίες...