Την τελευταία μέρα της δίκης, όταν τελείωσε η διαδικασία, ρώτησαν ποιος θέλει να δευτερολογήσει. Και σηκώθηκα εγώ. Όλοι με κοίταξαν με απορία _ και ο Νίκος αφού δεν του είχα πει τίποτα. Είπα λοιπόν ότι η κυβέρνηση θέλει να με εξαιρέσει από τις εκτελέσεις, ότι αυτή είναι μία θλιβερή εξαίρεση που δεν τη δέχομαι, και ότι δεν διαχωρίζω τις ευθύνες μου από κανέναν. Δεν ζητώ, δεν ζήτησα επιείκεια από κανέναν, πολύ λιγότερο να ζητήσω φιλανθρωπία. Και θέλω, αν πρόκειται να γίνουν εκτελέσεις, να έχω την ίδια τύχη με τον Μπελογιάννη και με τον Λαζαρίδη. Η δίκη πήγε όπως πήγε, καταδικαστήκαμε σε θάνατο, και εγώ και ο Νίκος ,οκτώ συνολικά.
Ύστερα έμαθα ότι στο μεταξύ είχανε πάει στη φυλακή Αβέρωφ να πάρουνε το παιδί που φυσικά το θέλανε για εκβιασμό. Και ότι οι κοπέλες, οι κρατούμενες, δεν το δώσανε. Το έκρυβαν για πολλές μέρες+ γιατί αυτοί πηγαίνανε συνέχεια και το ζητούσανε. Οι κοπέλες το κρύβανε από θάλαμο σε θάλαμο, το είχανε κάνει πακέτο το παιδί, το βάζανε ανάμεσα σε δύο ράντσα. Και παρόλο που ψάχνανε οι φύλακες, δεν μπορέσανε τελικά να το βρούνε.
Ξέραμε ήδη ότι μας είχαν καταδικάσει. Μας είχαν ανακοινώσει τις αποφάσεις. Δις εις θάνατον για τον Νίκο, άπαξ για μένα. Ο ένας χαφιές στην Ασφάλεια μου έλεγε ότι με αυτά που έχουμε, εσύ θα καταδικαστείς τέσσερις φορές σε θάνατο. «Εντάξει», του απαντούσα, «θα με καταδικάσετε τέσσερις φορές σε θάνατο, πόσες φορές θα με εκτελέσετε;» Αφρίζανε με κάτι τέτοια.
Ο Αργυριάδης πέρασε, μου έριξε μια ματιά, πήγε προς τη σκάλα, έκανε μια αόριστη χειρονομία αποχαιρετισμού και έφυγε γρήγορα, κατέβηκε κάτω στο προαύλιο. Ήρθε ο Μπάτσης και μου είπε: «Φρόντισε και για την Ελένη αν μπορέσεις». «Αν ζήσω κι εγώ», αποκρίθηκα. Κι ήταν τρομερό αυτό που είπα και ο Νίκος έσκυψε στο παραθυράκι και τότε είδα να χάνεται το αίμα από το πρόσωπό του και να γίνεται γκρίζο. Αυτό το γκρίζο του θανάτου το είδα εκεί, εκεί. «Πρέπει να ζήσεις εσύ, και για το παιδί και για την εκδίκηση», και πρόσθεσε αυτό: «Μην ξεχάσεις όσα σου έχω πει και όσα σου έχω διδάξει». Μετά ήρθαν οι φύλακες, δώσαμε ένα τελευταίο φιλί μέσα από τα σίδερα. Αυτό ήταν.
tvxs
+Ένα πολύ ωραίο ποστ από την Εαρινή Συμφωνία
Ύστερα έμαθα ότι στο μεταξύ είχανε πάει στη φυλακή Αβέρωφ να πάρουνε το παιδί που φυσικά το θέλανε για εκβιασμό. Και ότι οι κοπέλες, οι κρατούμενες, δεν το δώσανε. Το έκρυβαν για πολλές μέρες+ γιατί αυτοί πηγαίνανε συνέχεια και το ζητούσανε. Οι κοπέλες το κρύβανε από θάλαμο σε θάλαμο, το είχανε κάνει πακέτο το παιδί, το βάζανε ανάμεσα σε δύο ράντσα. Και παρόλο που ψάχνανε οι φύλακες, δεν μπορέσανε τελικά να το βρούνε.
Ξέραμε ήδη ότι μας είχαν καταδικάσει. Μας είχαν ανακοινώσει τις αποφάσεις. Δις εις θάνατον για τον Νίκο, άπαξ για μένα. Ο ένας χαφιές στην Ασφάλεια μου έλεγε ότι με αυτά που έχουμε, εσύ θα καταδικαστείς τέσσερις φορές σε θάνατο. «Εντάξει», του απαντούσα, «θα με καταδικάσετε τέσσερις φορές σε θάνατο, πόσες φορές θα με εκτελέσετε;» Αφρίζανε με κάτι τέτοια.
Ο Αργυριάδης πέρασε, μου έριξε μια ματιά, πήγε προς τη σκάλα, έκανε μια αόριστη χειρονομία αποχαιρετισμού και έφυγε γρήγορα, κατέβηκε κάτω στο προαύλιο. Ήρθε ο Μπάτσης και μου είπε: «Φρόντισε και για την Ελένη αν μπορέσεις». «Αν ζήσω κι εγώ», αποκρίθηκα. Κι ήταν τρομερό αυτό που είπα και ο Νίκος έσκυψε στο παραθυράκι και τότε είδα να χάνεται το αίμα από το πρόσωπό του και να γίνεται γκρίζο. Αυτό το γκρίζο του θανάτου το είδα εκεί, εκεί. «Πρέπει να ζήσεις εσύ, και για το παιδί και για την εκδίκηση», και πρόσθεσε αυτό: «Μην ξεχάσεις όσα σου έχω πει και όσα σου έχω διδάξει». Μετά ήρθαν οι φύλακες, δώσαμε ένα τελευταίο φιλί μέσα από τα σίδερα. Αυτό ήταν.
tvxs
+Ένα πολύ ωραίο ποστ από την Εαρινή Συμφωνία
γκουντμπάιιι!!!!! ώρα καλή στην πρύμη σας και αέρα στα πανιά σας. χαχαχαχαχαχαχαχα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ίδιος είναι πάλι;
ΑπάντησηΔιαγραφή