13 Ιανουαρίου 2010

Λάμπρος Σκουζ



Και όχι Σκρουτζ!

Θυμάμαι άλλη μία θυελλώδη συζήτηση με τον oksikemia για τον μουσικό τύπο και τις "αλτέρνατιβ" μόδες στην σύγχρονη μουσική που είχε ξεκινήσει από τις σκέψεις που έκανα μετά από ένα live του Σιγανίδη: έλεγα λοιπόν ότι το Wire, το Pitchfork και το κάθε παρακλάδι τους, ο κάθε πολέμιός τους και πάει λέγοντας δεν έχουν ούτε σημασία, ούτε αξιοπιστία, ούτε ιδιαίτερη βαρύτητα. Όχι πως τάσσομαι υπέρ του υποκειμενισμού ("σημασία έχει τι σου αρέσει εσένα" και άλλες δημοφιλείς παρανοήσεις). Αν με ενοχλούν δύο πράγματα, αυτά είναι οι αυθεντίες και ο υποκειμενισμός. Υπάρχει τίποτε αναμεσά τους θα μου πείτε; Υπάρχει. Η προσωπικότητα του αποδέκτη που έχει διαμορφώσει ολοκληρωμένη άποψη. Ξέρω ότι μόλις ο κουλ τύπος της νέας χιλιετίας ακούει την λέξη άποψη απαντάει αμέσως με την ατάκα του Ίστγουντ ότι οι απόψεις είναι σαν ξέρετε όλοι τι, αλλά αυτό συνήθως σημαίνει απλούστατα ότι ο ίδιος δεν έχει καμία. Ας μην αγχώνεται. Ούτε θα αποκτήσει. Διαβάστε στο MiC τις σημειώσεις για το 2009 ενός ανθρώπου που έχει (οι υπογραμίσεις δικές μου):

Η ετήσια συγκομιδή δεν ήταν τόσο καλή ή κακή, όσο ήταν κωμικότατη. Μιλάω για τα δήθεν ηλεκτρονικά πεδία όπου το κακό παράγινε. Ένας χαμός ονόματα, κι ένας σκασμός μπαρούφες. Μια λίμνη γεμάτη τρύπες στο νερό. Το ξεκαρδιστικό δεν είναι τόσο ότι όλοι αυτοί οι κυκλοφορούντες απλώς πατούν όποια πλήκτρα τους κατέβει, ηχογραφούν 3-4 στρώματα, τα βάζουν το ένα πάνω στο άλλο και ονομάζουν αυτό το πράμα ηλεκτρονική μουσική. Οι πιο έξυπνοι προτιμούν τον όρο experimental, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μη νοιώθει τουλάχιστο αποδεκτός όταν δηλώνει πειραματικές προτιμήσεις. Άλλοι αφήνουν τον αυτόματο πιλότο και αυτό βαφτίζεται ambient. Άλλοι πατούν τα πλήκτρα στο repeat κι αυτό καταχωρείται ως drone. Το αστείο είναι πως όλη αυτή η βιομηχανία έχει ένα μάτσο καταναλωτίσκους, πολύ περισσότερους απ' όσο και η ίδια φανταζόταν. Ίσως ποτέ άλλοτε μια μουσική μπίζνα δεν είχε στηριχτεί σε τόσο μη - μουσική. Σε ένα μάτσο ήχους που βαφτίζονται με χίλιους δυο όρους για να αισθάνονται τα κοινά πως εδώ τρέχει κάτι. Για άλλη μια φορά κάποιοι μας δουλεύουν κανονικά και κάποιοι άλλοι μαζεύουν χοντρά λεφτά.

Το Wire συμπορεύτηκε ιδιαίτερα έξυπνα με όλη αυτή την επιχείρηση κατασκευής προτιμήσεων, νομιμοποιώντας ένα σύμπαν όπου όλοι αυτοί νοιώθουν πως ανήκουν σε μια ακουστική ελίτ. Τουλάχιστον αντιλήφθηκαν έγκαιρα το μάταιο κι έκτοτε βάζουν στο ίδιο πανέρι Laibach, Pan American, Pan Sonic και φυσικά κάθε νεόκοπο μιμητή του Eno, του Branca, του Ralf και του Florian. Α, και του ... Gahan. Εδώ ο Basinski, εδώ και ο O' Rourke, μαζί με τους νέο χιπχόπερς και τους beck-ετιστές. Οκ ως εδώ, σου λέει αγκαλιάζουμε όλες τις μη ορθόδοξες ή mainstream προτάσεις (συζητήσιμο κι αυτό). Αλλά για μπείτε να ακούσετε τις εκάστοτε προτάσεις και προτιμήσεις του Boomkat. Αν αυτό λέγεται μουσική πρόταση, τότε κακώς όλοι καθόμαστε εδώ πέρα, γράφοντες και διαβάζοντες. Ας πάρουμε τα σύνθια κι ας βαράμε ό,τι μας κατέβει. Θα μας το βγάλουν και σε σιντί και σε βινύλιο, και σε mp3. Φτηνό κατεβαστήρι από δω, λίγο καλύτερο κατεβαστήρι από δίπλα. Και θα γράφουν οι άλλοι για μας. Ζήτω ο εναλλακτικός καπιταλισμός. Αλλά μουσική μηδέν. Όσο αυτοί οι τύποι δεν είναι ικανοί να φτιάξουν μια σύνθεση, εμείς θα τους βαριόμαστε θανάσιμα. Οτιδήποτε έχω ακούσει απ' τους εγχώριους μουσικούς σε συγκεντρώσεις τύπου Yuria είναι πολυκατοικίες ανώτερο απ' όλα αυτά.

Άλλο μανίκι πάλι στις "πρωτότυπες" μουσικές που εξίσου προτείνονται ως μοντέρνες: τόνοι ηλεκτροπόπ της συμφοράς. Οποιοσδήποτε είχε ανοιχτά τα αυτιά του στα 80ς (για να μην πω οποιοσδήποτε άκουγε ακόμα και το μιζαδόρικο ελληνικό ραδιόφωνο, με τους απατεώνες διαμορφωτές του κοινού γούστου που τα τσέπωναν από τις εταιρείες στις οποίες άλλωστε δούλευαν) θα αισθάνεται πως είναι ξαναζεσταμένες σούπες και πως από την κλειστή τηλεόραση θα ξεπηδήσει ο Γκούτης με τον Παπούλια να μας πουν καλωσορίσατε στο Μουσικόραμα. Τουλάχιστον αυτοί ήταν αυθεντικοί, ή έστω πρώτης γενιάς μιμητές. Οι διάφοροι Burn the Negative και Neon Indian ποιανής γενιάς αντιγραφείς είναι;

Κι ένα τελευταίο καπέλο που παρατηρώ στις προτιμήσεις των σκορπισμένων ατομικοτήτων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ως bloggers (σύντομα οι ψυχαναλυτές θα φαλιρίσουν: ο καθένας θα φτιάχνει ένα ιστολόγιο και θα στέλνει στους άλλους τα ποστ του (δες τι έγραψα, δες κι εκείνο), πρόσθεσε και τους δεκάδες ανώνυμους αναγνώστες - θα του βγαίνει και τσάμπα). Είναι φανερό πως όσοι αγάπησαν πολύ κάποια ονόματα, δυσκολεύονται να δεχτούν την ποιοτική τους κατάπτωσή τους. Φαίνεται λοιπόν πως και το 2033 στις λίστες με τα καλύτερα θα έχουν Sonic Youth, Manic Street Preachers, Anthony & The Klapsa-sons, Yeah Yeah Yeahs, Kasabian, Muse, Arctic Monkeys, Archive. Όσο για μερικούς υπερευαίσθητους: μην ντραπείτε να πείτε στον Richard Hawley, τον Patrick Wolf, τους Flaming Lips, τους Camera Obscura πως έβγαλαν δίσκους του πάτου. Μια φάση τους είναι, θα γυρίσει. Άλλο να τους αγαπάς, κι άλλο να τους κοροϊδεύεις μαζί με τον εαυτό σου.

*Αρκετές φορές έχω υποπέσει κι εγώ σε παρόμοια λάθη. Χαίρομαι που συναντώ ανθρώπους με φωτεινή σκέψη και βοηθούν στο να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Αντίστοιχο άρθρο πρέπει να γραφτεί και για την δήθεν alternative άνθιση της Αθήνας τα τελευταία χρόνια που απέκτησε ούρμπαν λάιφ χαρακτήρα από εβδομαδιαίες εφημερίδες και όχι μόνο. Επιφυλλάσσομαι.

14 σχόλια:

  1. τελικα το wire σου αρεσει;

    τελευταια παρατηρειται μια ταση (οχι απο σενα (μονο :ρ) ) να εξισωσουμε το wire με το pitchfork. οτι και καλα ειναι δηθεν. προφανως οσοι τα λενε δεν το διαβαζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι πανέξυπνα.

    Το θέμα όμως είναι ο αναγνώστης/ακροατής/θεατής. Πάντα είναι αυτός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το wire ειναι πολύ όμορφο διάβασμα, απο την πρώτη φορά που το πιάνεις στα χέρια σου. έχει ά-φθο-νο κείμενο. ξερά. απλά και ωραία. το αν ειναι δήθεν ή όχι ειναι μια άλλη κουβέντα, και έχει να κάνει με τους αναγνώστες, όπως ολόσωστα λέει ο απο πάνω μου. αλλά, τίποτα δεν είναι πιό ωραίο από το να έχεις μπροστά σου πολλές σελίδες γεμάτες όμορφες περιγραφές για μουσική. όποια και αν είναι αυτή.

    αγαπάω το wire, το διαβάζω με αρρωστημένη χαρά, και αλήθεια σας λέω, μου αρέσει το 20% από τα πράγματα που προτείνει. εκτός βέβαια και αν έχει τέλεια primers, ή συνεντεύξεις από θεούς τζαζίστες... βλέπε henry grimes κλπ κλπ κπλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παιδιά σας αγαπάω πολύ και το ξέρετε (σικ), αλλά το θέμα μου δεν είναι το γουάιρ. Βάλτε άλλη λέξη πάνω του, μην μένετε εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ναι, αλλά είναι πολύ ωραίο το wire, και η σειρά λογικά πρέπει να γαμάει, και οι wire γαμάνε σίγουρα. chairs missing και outdoor miner για πάντα.

    και ο λάμπρος σκουζ τα λέει τέλεια πάντως, το rationality του σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτά που λέει είναι _απευθείας_ σωστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. τι έκανες ρε μαλάκα μελ θεεέ?
    ανέφερες το outdoor miner?
    ο χριστός κ η παναγία!

    (απαράδεκτους είδες? εγώ μάλλον καταλήγω ότι το a.d είναι η πιο αστεία σειρά μετά τους απαράδεκτους)

    συγχωρέστε μου αυτήν την παρένθεση, στο θέμα μας, πάρα πολύ ωραία τα λέει ο σκουζ, αν και δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη πάνω σ'αυτό γιατί δεν παρακολουθώ αυτή τη φάση.
    στο σημείο περί άρνησης της ποιοτικής πτώσης είναι ολόσωστος.

    γενικώς πολύ μετριότητα έχουμε φάει στη μάπα τελευταία γι'αυτό και θα συμφωνήσω απόλυτα και με το πρώτο σχόλιο του μελ: "τίποτα δεν είναι πιό ωραίο από το να έχεις μπροστά σου πολλές σελίδες γεμάτες όμορφες περιγραφές για μουσική".
    το είχε αναφέρει και παλιότερα στο μπλογκ του, το πόσο ωραίο είναι να επηρεάζεσαι στην κρίση σου για ένα έργο τέχνης από την αυθεντία, όταν το κείμενο αξίζει.

    μπορεί να μη "συμφωνείς" καν με το κείμενο και να απολαμβάνεις απλά τη γραφή. μακάρι να'χαμε κ στην ελλάδα γραφιάδες σαν του πιτσφορκ. έχουμε πήξει στα κλισέ και τον κομπλεξισμό.
    εγώ διάβασα τελευταία μια κειμενάρα για τη σχέση ηλεκτρονικής μουσικής και αστικού περιβάλλοντος από εντελώς άκυρο έντυπο, και με έκανε να επανεκτιμήσω πολλά πράγματα.
    μεγάλη δουλειά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. με πριζωσατε, παω να διαβασω παλιοτερο waxpoetics που συνδεει detroit techno με soul!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. μια και τα λέτε εδώ πέρα για μουσική και γραπτό λόγο, να προτείνω βιβλιαράκι; audio culture, readings in modern music, εκδόσεις continuum. συλλογή κειμένων από πολύ και καλό κόσμο, θα σας σκάσει σα μπόμπα στο κεφάλι. μελ θα αγαπήσεις, αη πρόμις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. γειά σου σπιράλ. φοβερό είναι! το είχα στην τουαλέτα και διάβαζα σποράδικα, είναι ότι πρέπει.

    σου έχω άλλο ακόμα πιό καλό, και με πιό πολύ συνοχή.

    brandon labelle: background noise; perspectives on sound art

    και θέλω απεγνωσμένα να διαβάσω το βιβλίο του kode 9 από το mit press που μόλις κυκλοφόρησε.

    πόνος μυαλού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. kode9 κι εγώ θέλω! το άλλο δεν το ήξερα, πάω μια βόλτα πολιτεία να τσεκάγω άμα είναι. μιλμερσι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. To οτι τίποτα δεν μας κάνει αίσθηση απο τις καινούργιες κυκλοφορίες μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα:
    Το ένα οτι όλοι οι καλλιτέχνες τα χουν ρίξει στον κόκκορα, βαριούνται να βρουν κατι καινούργιο, και απλα βγάζουν κυκλοφορίες για τα λεφτά.
    Υπάρχει και μία άλλη εξήγηση όμως. Οτι τελικά συνέβη αυτό που απο καιρό περιμέναμε: Γιναμε επιτέλους εντελώς αναίσθητοι.

    Λογικό: Η ευαισθησία θέλει άλλωστε και μία κάποιου είδους νηστεία για να αναζωογονείται. Εμείς απλά παχαίνουμε καταναλώνοντας δίσκους επι δίσκων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χωρίς αμφιβολία, αυτό γίνεται από όλους μας ως ένα βαθμό.

    Αναρωτιέμαι όμως, θα λέγαμε το ίδιο σε κάποιον που πριν από 30 χρόνια π.χ. ξόδευε όλα του τα χρήματα για να αγοράσει βινύλια και άκουγε 30 δίσκους το μήνα; Ή θα τον θεωρούσαμε λάτρη της μουσικής;

    Δηλ. θέλω να πω, αυτοί που αγαπάνε τη μουσική, πάντοτε άκουγαν πολλές ώρες μουσική (κι ας μην γελιόμαστε, αυτός που άκουγε Πέγκυ Ζήνα πριν τις adsl συνδέσεις, πάλι Πέγκυ Ζήνα θα ακούσει κατά προτίμηση, όπως και όσοι άκουγαν ένα καινούργιο δίσκο το χρόνο πάλι ένα θα ακούσουν. άντε πέντε ή δέκα το πολύ.)

    Αυτές οι σκέψεις με κάνουν να γυρνάω στην πρώτη σου επιλογή, ή ακόμη και στους κύκλους που καμιά φορά κάνουν τα πράγματα για να ανακατευτούν τα χαρτιά και να αρχίζει το παιχνίδι πάλι από την αρχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν λεω οτι μας αναισθητοποιεί μόνο η ποσότητα. Πολλά πραγματα μας σπρώχνουν προσ την αναισθησία.

    Αν και για τον προ 30ετίας φίλο της μουσικής που είπες. Ξόδευε χρήματα άρα χρόνο εργασίας για να αποκτήσει τους δίσκους του. Αυτό είναι μια κάποια νηστεία.

    Για εμας απλα είναι υπερβολικά βολικό, γι αυτό παχαίνουμε.

    Τελικά αυτό που θέλω να πω είναι το ίδιο που λες σε κάποιον που δεν βρίσκει σύντροφο
    "Σίγουρα είσαι έτοιμος να ερωτευτείς;"

    Στη δικιά μας περίπτωση αναφερόμαστε απλά σε δίσκους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μου αρέσει το επιχείρημά σου για το φίλο σου που αναφέρεις. Το χρησιμοποιώ κι εγώ συχνά!

    Οι εποχές έχουν αλλάξει ήδη και δεν θα επιστρέψουν (όπως συνηθίζουν άλλωστε). Ένα μέρος της μυσταγωγίας χάθηκε για πάντα. Το γράφω αυτή τη στιγμή και στενοχωριέμαι λίγο, αλλά έτσι είναι.

    Ας δούμε λοιπόν αν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε νέα πράγματα ή θα χαθούμε στον εύκολο ελιτισμό μας.

    Δύσκολο στοίχημα, θα συμφωνήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή