1. Όλη η τέχνη είναι ένα ψέμα. Το πίστευα χρόνια (αλλά όχι ανέκαθεν), και όταν διάβασα πως συμφωνούσε ο μεγαλύτερος υπηρέτης της τον εικοστό αιώνα, βεβαιώθηκα.
2. Η γνώση δεν έκανε ποτέ κανέναν καλύτερο. Ούτε η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα ζούσαμε σ' έναν παράδεισο από τον τέταρτο αιώνα προ χριστού. Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως είναι καλύτεροι από τους άλλους γιατί ακούν καλή μουσική ή διαβάζουν σπουδαία βιβλία αξίζουν την περιφρόνησή μας.
3. Η μουσική δεν είναι μία, όπως εξάλλου και τίποτε άλλο.
4. Αντικειμενική κριτική δεν υπάρχει και ούτε θα πρέπει να υπάρχει, αλλά υπάρχει αντικειμενικότητα στην τέχνη και το μεγαλείο δεν πρέπει να αμφισβητείται αφελώς. Η μεγαλύτερη συμφορά μετά τις αυθεντίες είναι ο θρίαμβος της υποκειμενικότητας.
5. Χρειάζεται γνώση για να μιλήσεις για κάτι και πραγματικά πολύς χρόνος. Το ένστικτο είναι υπερεκτιμημένο. Το "εμένα μ' αρέσει - δε μ' αρέσει" είναι σαν να μην υπάρχει. Aπαρίθμησε τα θετικά στοιχεία και πείσε για την αισθητική αξία που διαφοροποιεί το σπουδαίο από το μέτριο.
6. Αλίμονο στα δήθεν και στις διάφορες φυλές. Οι ίντι, οι εναλλακτικοί, οι λαϊκοί και οι σοβαροί και όλοι οι γνωστοί. Ανάθεμα στο ροκ, στο ντάμπστεπ, στο δόγμα 95 και τον ιταλικό νεοραλισμό. Ειλικρίνεια και πρωτοτυπία υπάρχει παντού.
8. Φλυαρούμε στο ίντερνετ καθημερινά γιατί είναι ο τρόπος έκφρασης της εποχής μας, αλλά όπως και κάθε άλλος τρόπος έκφρασης είναι ατελής και ακρωτηριασμένος και απλά αυξάνει τη μοναξιά μας.
9. Για τις χαμένες συναυλίες τα είπαμε νωρίτερα.
10. Δεν πιστεύω στις αναμνήσεις, θέλω να θυμάμαι τα πράγματα σαν τον ντέιβιντ λιντς, με τον δικό μου τρόπο, όχι όπως πραγματικά συνέβησαν. Δεν μου αρέσουν οι φωτογραφίες, γιατί είναι οριστικές και χρήσιμες μόνο σε όσους δεν μπορούν να θυμηθούν πραγματικά, δηλαδή ενεργά.
11. Τα πάντα παίζονται πια σε προσωπικό επίπεδο και το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον είναι ο χρόνος.
*έντεκα σκόρπιες σκέψεις από παλαιότερα ποστς
24 Φεβρουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
θα ήθελα να χρησιμοποιήσω την αντιμεταθετική ιδιότητα με μια προσωπική [και ίσως στιγμιαία] οπτική γωνία για τα παραπάνω..
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά πού είναι το 7ο χορείο??
Το #7 εξαφανίστηκε κάπου στα edits του blogger γιατί δεν δεχόταν μονό διάστημα και έβαζε παντού διπλ, οπότε άρχισα να σβήνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλεγε πως στην Ελλάδα συζητάμε πολύ περί τέχνης, αλλά στην πραγματικότητα οι Έλληνες δεν αγαπούν την τέχνη, δεν έχουν ζωντανή σχέση μαζί της και την αντιμετωπίζουν πάντοτε ή πολύ σοβαρά ή πολύ ελαφρά. Έχω την αίσθηση πως γι' αυτό φταίει περισσότερο απ' όλα η τρομερή έλλειψη καλλιτεχνικής διαπεδαγώγησης στο σχολείο.
(θα το αφήσω μπαλαντέρ στα σχόλια)
1. όλη η τέχνη είναι ψυχαγωγία. και ψυχή δεν υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφή2. η γνώση δεν έκανε ποτέ κανέναν ευτυχή. ούτε η ασχήμια του κόσμου θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.
3. _
4. αντικειμενικότητα είναι μια [μειοψηφική ή όχι] συμφωνία υποκειμενικότητων υπερ κάποιας σθεναρής ή πειστικής συχνα υποκειμενικότητας. αλήθεια τ όμορφο -έσω ή έξω- αδιαφορεί για την κριτική.
5. χρειάζεται άγνοια αδογμάτιστη παρθένα φιλομαθής για να μάθεις κάτι. η γνώση είναι υπερεκτιμημένη, όπως και η ημιμάθεια υποτιμημένη. μην προσπαθείς να πείσεις, μην προσπαθείς να πειστείς.
6. _
7. _
8. φλυαρούμε στο ιντερνετ καθημερινά γιατι σιωπούμε τόσο πέρα απ αυτό [στο βασίλειο των σιωπηλών βασιλεύει ο μονόλογος-έσω ή εξω]
9. manyfingers τότε στo kinky kong
10. τί κάνεις με τον χρόνο που σου χαρίζεται απο κάποιον, πως χειρίζεσαι αυτό το βάρος; ζυγίζει λιγότερο απ αυτό της μοναχικότητας;
πρόχειρο λίγο.. μπορεί να επανέλθω για συμπλήρωση κενών ή ανα-διορθώσεις, γιατί μ άρεσε αρκετά η δημοσίευση. καλό απόγεμα
Να επανέλθεις οπωσδήποτε! Για να τα ξανασυζητήσουμε όλα μαζί.
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορώ να πω πως σοκαρίστηκα λίγο από το τελευταίο απόσπασμα του πικάσο. μα καλά τέτοια γνώμη είχε για το έργο του; τελικά οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν έχουν ιδέα για την αξία του έργου τους. εκτός και αν κάνω λάθος εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ λόγος του είναι πραγματικά συγκλονιστικός. Όταν αναφέρει τον Ρέμπραντ, τρελαίνομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφή***
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάφερα και έγραψα την διαπαιδαγώγηση με 'ε' ?
***
μα τελικά οι αναμνήσεις δεν έχουν κάτι το ελκυστικά εφιαλτικό όπως ο κόσμος του Λίντς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως αν προσπαθήσουμε να δούμε τις φωτογραφίες σαν κάτι ξέχωρο από την ανάμνηση, σαν ένα καρέ της στιγμής (αυτό είναι και όχι τίποτα άλλο, αφού περιορίζονται εξ ορισμού στην μία αίσθηση της όρασης) τους αποδίδουμε μάλλον την θέση που τους αρμόζει. Ας πούμε ότι είναι το ψέμα της προσωπικής μας τέχνης της ζωής.
Ωραία λίστα.
Είναι όσο υποκειμενική πρέπει. Και τόσο ενδιαφέρουσα ώστε να γεννήσει αλυσιδωτές σκέψεις στους δέκτες.
έχω την περαστική εντύπωση πως όσα έχουν να κάνουν με τα εκφραστικά μέσα του ανθρώπου είναι κρίση [απ τον πρωτόγονο αλαλαγμό ως τα συγχρονα μέσα επικοίνωνίας, απ την υψηλότερη τέχνη ως την χαμηλοτερη].. γενίκευση σίγουρα.. αλλά θέλω να το συνδέσω με την κριτική και την κριτική της κριτικής κοκ.. το έργο τέχνης είναι κρίση, είναι κριτική.. ωστόσο δεν μπορώ ακόμα να απενοχοποιήσω τους κριτικούς.. και ίσως γι αυτό άφησα κενά τα μουσικά σχόλια [ως πολυαγαπημένη μου μορφή τέχνης]..
ΑπάντησηΔιαγραφήμε κινητοποίησαν τα 2 πρώτα κυρίως της λίστας [καιρό μ έτρωγε ο υπότιτλος του μπλογκ σας].. και συμφωνώ με την αλήθεια του πικάσο.. και παραθέτω μια δήλωση απο συνέντευξη της δημουλά "οι ποιητές είναι μεγάλοι ψεύτες".. αλλά αποσπασματικά οι δηλώσεις των καλλιτεχνών μπορούν να παρερμηνευθούν.. η τέχνη είναι ψέμα συγκριτικά μ αυτό που πλάθει.. τη ζωή, την ψυχή, την πλάση.. το αποτέλεσμα είναι ένα ψέμα σαφώς, αλλά οπως λέει κι ο πικάσο μπορεί να βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε αλήθειες.. άρξη της υποκειμενικότητας..
και για να πάω λίγο και στο 7, παιδεία και γνώση δεν είναι αποστήθιση καλλιτεχνών, ρευμάτων, δοκιμίων.. αλλά το έργο και η ουσία του πρώτιστα..[άρξη της απενοχοποίσησης της ημιμάθειας-με τόση πληροφορία σήμερα η σκόπελος της ημιμάθειας δε μοιάζει έβερεστ;] το πόσο τα εκτιμάμε και διδασκόμαστε στην χώρα μας πολύ σχετικό..
Όταν αυτό που κάνει ή "κάνει" τον καλλιτέχνη στην Ελλάδα είναι οι καλές δημόσιες σχέσεις και η σοφία να παίζει με αποχρώσεις που ταιριάζουν με τους καναπέδες του εκάστοτε λίβινγκ ρουμ, και οι γκαλερί νοικιάζουν δημιουργούς που πληρούν τις προυποθεσεις (εκανα δύο χρόνια στο Δαφνί, είμαι γυναίκα αλλά σας υπογράφω συμβόλαιο ότι δεν μπορώ να κάνω παιδί)νομίζω πως είναι ανακουφιστικό το γεγονός ότι οι περισσότεροι Έλληνες προτιμούν να πιουν ένα φραπουτσίνο στο κέντρο παρά να βρεθούν σε μια αίθουσα "τεχνης" ασχέτως αν κάποιων η... ψυχή πονά.
ΑπάντησηΔιαγραφή