Richard Hawley

Δεν ήμουν στο Fuzz προχθές. Από λάθος συνεννόηση βρέθηκα εκτός χρόνου και είπα να μην το ζορίσω περισσότερο. Διάβαζα χθες τα σχόλια σε άλλα blogs για τις δύο εμφανίσεις του στη χώρα μας και, ακούγοντας τρεις φορές απανωτά όλο το Coles Corner, κατέληξα στο πικρό συμπέρασμα ότι οι συναυλίες τις οποίες δεν βλέπεις είναι σαν τις γυναίκες που 'χεις χάσει: αυτές, έτοιμες, έχουν προετοιμάσει το έδαφος και σε περιμένουν, αρκεί να κάνεις τη σωστή κίνηση, αλλά εσύ το σκέφτεσαι ακόμα, το αγνοείς, το φοβάσαι και εντέλει έρχεσαι πάντα αργά, όταν αυτές τα έχουν φτιάξει με τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς ή τον διευθυντή της επιχείρησης. Τελειώνει πάντα το ίδιο. Και μετά, όταν συναντιέστε τυχαία, κάνετε αυτές τις ανάλαφρες συζητήσεις -πού βρίσκεσαι; πώς τα περνας;- που στην ουσία σημαίνουν "βλάκα, σε περίμενα, όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι δικά σου, αλλά δεν το τόλμησες". Και 'συ γελάς, προσποιείσαι ότι δεν τρέχει τίποτα, το παίζεις άνετος και δεν ζητάς συγνώμη, γιατί ξέρεις πως θα φανείς δειλός για άλλη μία φορά, αφού ούτε καν αυτό δεν είπες την κατάλληλη στιγμή. Γάμησέ τα. Συγνώμη Richard...