Alice in Wonderland (Tim Burton, 2010)

Σε πείσμα των κριτικών (που εδώ δεν αναγνώρισαν κανένα ελαφρυντικό, όπως ας πούμε στις σεναριακές γελοιότητες του Avatar, το οποίο ωστόσο τιμώρησε η ακαδημία), η Αλίκη του Μπάρτον παραμένει για δεύτερη εβδομάδα στην κορυφή του παγκόσμιου box office. Για την ακρίβεια, θα μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη επιτυχία του σκηνοθέτη (θα περάσει κατά πολύ ακόμα και τον Batman). Ειρωνεία; Ή η εκδίκηση της εμπορικότητας, στην καρδιά της οποίας εξάλλου βρισκόταν πάντα ο Μπάρτον, ακόμα κι αν αυτή η τελευταία ήταν λιγάκι πιο σκοτεινή απ' ότι συνήθως; Μην με παρεξηγείτε, είμαι μέγας Μπαρτονικός (και αμετανόητα Λιντσικός) —η Νεκρή Νύφη είναι για μένα ένα από πιο σκοτεινά διαμάντια των τελευταίων δεκαετιών— αλλά εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: περισσότερο Ντίσνεϋ και λιγότερο Μπάρτον. Πολύ χρώμα για το τίποτα συνήθως, μία άνευ λόγου ενηλικίωση, μία άθλια εισαγωγή και μία από τις πιο ξενέρωτες σκηνές μάχης στο φινάλε, ένας άνευρος Τζόνι Ντεπ... τι τα θέλετε, πρώτη φορά έπιασε κλασικό παραμύθι στα χέρια του και το υλικό δεν απογειώθηκε, όπως θα όφειλε. Ακόμη και το soundtrack του Elfman μέτριο μου φάνηκε. Αλλά, για μια στιγμή, μας οφείλει όντως κάτι ο Μπάρτον (ή ο οποιοσδήποτε); Χμ, καλή ερώτηση, και την απάντηση βρείτε την μόνοι σας. Εγώ ξέρω ότι μας έδωσε μία γυαλιστερή εκδοχή του παραμυθιού που θα εκτιμήσουμε αργότερα για αυτήν ακριβώς την προσβασιμότητά της. Δοκιμάστε και 'σεις την ταινία με κάποιον που δεν λάτρεψε τις κρυφές αρετές του Sweeney Todd και θα με θυμηθείτε. Κακή η αυτοσυγκράτηση, αλλά δεν ταυτίζεται με την αποτυχία (εκτός αν μιλάμε για γυναίκες· εκεί είναι καταστροφή).

3/5