for the spring

• Κρατάμε σημειώσεις για τις συναυλίες που έρχονται: Bob Dylan στο Terra Vibe (29/5) και λίγο νωρίτερα Gil Scot Heron στο Gagarin (23/5). Επίσης στο Gagarin τον ίδιο μήνα εμφανίζονται οι Κόρε.Ύδρο. μαζί με τους Electric Litany (14/5). Πολλά λεφτά θα φύγουνε εκείνες τις μέρες —όποιος δεν παίξει καλά θα εισπράξει διπλή αποδοκιμασία. Βασικά ελπίζω να έχουμε δουλειά μέχρι τότε. Και τον Ιούνιο έχουμε Metallica + Slayer + Megadeath + Anthrax στο Terra Vibe (24/6), έτσι; Ξεχνάω πολλούς αλλά αυτά τα live σκέφτομαι περισσότερο αυτές τις μέρες. Επίσης, έρχεται ο Shackleton στο bios (14/4) και ο oksikemia επιμένει να πάμε (και μάλλον έχει δίκιο).
• Οι ταινίες των τελευταίων μηνών από την άλλη (αλλά και τον επόμενων απ' ότι φαίνεται) είναι μία μεγάλη σειρά από απογοητευτικές εμπειρίες. Δεν θέλω να γίνομαι κακός ή παρελθοντολάγνος, αλλά είναι φανερό πως το επίπεδο της κινηματογραφικής τόλμης έχει πέσει κατακόρυφα τις τελευταίες δεκαετίες. Κι ας ανεβαίνουν τα κέρδη από τα εισιτήρια, με ή χωρίς 3D. Πλήρωσα 9,5 ευρώ για να δω την Αλίκη του Μπάρτον σε μούλτιπλεξ (χωρίς 3D) και βλαστήμησα την ώρα και την στιγμή, τον κακό ήχο, την μέτρια εικόνα, την καθυστέρηση στην προβολή, τις δέκα τηλεοπτικές διαφημίσεις που με ανάγκασαν να δω πριν ξεκινήσει η ταινία, την ηχορύπανση που προκαλούσαν δεκάδες πιτσιρίκια με τις μανάδες τους, τη μυρωδιά του άθλιου ποπ κορν... 
• Θα κάνω πολλούς-πολλούς μήνες να ξαναπλησιάσω κινηματογράφο. 9,5 ευρώ για... τι; Home Cinema και σπίτια μας. Αν είναι δυνατόν!
• Όπως έλεγα και στην βιβλιοφάγο Μ., αν χρεωκοπήσουμε και μείνουμε όλοι στον άσο, τουλάχιστον θα έχουμε —επιτέλους!— χρόνο να διαβάσουμε όλα τα βιβλία που θέλουμε και τώρα δεν προλαβαίνουμε. Συνιστώ και δεύτερη ανάγνωση των απάντων των Σαίξπηρ, Μπόρχες, Κάφκα, Ντοστογιέφσκι και Σαχτούρη. Θα φωνάξουμε και τον λάρυγγα για ανταλλαγή φιλολογικών σχολίων.
• Δίνω άνιση μάχη κατά της φλυαρίας της πληροφορίας. Σταμάτησα να διαβάζω εφημερίδες, free press, ελληνικά και ξένα περιοδικά (σχεδόν τα πάντα). Έσβησα τα bookmarks του firefox και ασκώ τιτάνια πίεση στα feeds του google reader (btw, είναι το πιο επιτυχημένο κάτι που έχει βγάλει η google μετά το gmail) για να μειωθούν κάτω από 300. Τώρα έχω 446, αλλά ξεκίνησα με 1000+, οπότε καλά τα πάω. Ο Narita λέει πως στο τέλος θα βάλω φωτιά στο σπίτι και θα βγω στο δρόμο γυμνός κρατώντας μία βαλίτσα.
• Θα το έκανα, αλλά λυπάμαι τον iMac μου.
• Εκεί που παθαίνουν πλάκα όλοι είναι όταν τους λέω ότι δεν έχω τηλεόραση (και δεν θέλω—κάποια στιγμή θα ήθελα ένα Home Cinema, χωρίς κεραία). Αναγκάζομαι να επιχειρηματολογήσω κι από πάνω. Με κοιτάνε λες και είμαι κανένας ανώμαλος. Δεν μπορεί σου λέει, κάτι έχει αυτός, πως γίνεται να μην βλέπει Λαζόπουλο και Βέρα στο δεξί; Ειδήσεις; Καλά, και πού βλέπεις μπάλα; (δεν βλέπω μπάλα, ο αθλητισμός είναι περισσότερο υπερεκτιμημένος κι απ' τους Rolling Stones) Και πού κοιτάνε τα έπιπλα του σπιτιού σου; (αυτή είναι κλασική ερώτηση—το ένα κοιτάει το άλλο και όλα μαζί την βεράντα, άσε που δεν έχω και κανένα μαυσωλείο, δύο-τρία έπιπλα είναι όλα κι όλα)
• Μου έστειλαν λοιπόν σε mail το link με το φετινό τραγούδι της eurovision στο youtube που "το είχα χάσει" όπως έλεγαν και έπρεπε να το δω //////// τι γαμημένη αηδία ήταν αυτό; Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, είμαι μάλλον ο χειρότερος άνθρωπος για να πει κάτι τέτοιο, αλλά μου φαίνεται πως όλα αυτά τα mainstream τηλεοπτικά πράγματα τα τελευταία χρόνια έχουν χειροτερέψει σε απόλυτο βαθμό. Δηλαδή πλέον πρέπει να ψάχνεις με απόγνωση να εντοπίσεις 2-3 καλές εκπομπές μέσα στην εβδομάδα, 1 καλό τραγούδι στο ράδιο όλη μέρα κ.ο.κ.
• Ωραία, η καταστροφή πλησιάζει (αν και φοβάμαι πως το βαρέλι δεν έχει πάτο και δεν θα σωθούμε ούτε με το νέο ημερολόγιο των Μάγια).
• Στην αναμονή των μεγάλων ονομάτων του εξωτερικού και με αφορμή διάσπαρτες συζητήσεις για την ποιότητα της νέας ελληνικής μουσικής παραγωγής, ακούω συνεχώς και ξανά ελληνικές μπάντες, ας πούμε από το 2000 και ύστερα. Και μου αρέσουν αρκετά, ίσως όχι όλοι, ίσως όχι οι ίδιοι που μου άρεσαν πριν 3-4 χρόνια, αλλά υπάρχει υλικό. Και άνθρωποι που κινούνται. Δεν ξέρω τι μπορεί να κρύβει όλο αυτό το πράγμα από πίσω (κάποιες παθογένειες τις συζητούσαμε πριν λίγες μέρες αν θυμάστε) ούτε είμαι  50 χρονών για να το συγκρίνω με τα ύστερα 80s ή τα νεαρά 90s. Δεν είναι καμία νεραϊδοχώρα (όπως διάβασα σχεδόν πριν λίγες μέρες σε κριτική ελληνικού live και δεν πίστευα στα μάτια μου, νόμιζα πως ήμουν μεθυσμένος), αλλά είναι κάτι.
• Κάτι που αξίζει την προσοχή και την αυστηρότητά μας.