Gonjasufi - A Sufi and a Killer (2010)

Μυστικιστής; Σωτήρας; Ο Manu Chao του dubstep; (ή του post-dubstep καλύτερα;) Ο σοφός της ερήμου; Ο μουσικός από το μέλλον; (ή μήπως από το παρελθόν;) Το απόλυτο τίποτα της μετά-twitter εποχής που προσπαθεί να φτιάξει hype πριν τη γαμημένη βαθμολογία που πιστεύει πως θα βάλει το pitchfork? Τι σκατά συμβαίνει εδώ; Ξεκίνησε ο Alejandro Jodorowsky στα 81 του να κάνει μουσική και τον έκλεισε η Warp για να συγκλονίσει το μουσικό μας 2010; Θα σας απογοητεύσω, αλλά δεν έχω ιδέα, και φοβάμαι πως δεν έχουν οι περισσότεροι απ' τους οποίους λατρεύεται ήδη. Αυτό που ξέρω είναι ότι το A Sufi and a Killer είναι ένας καλός δίσκος -περίμενε· ένας πολύ καλός δίσκος. Ξέρω επίσης πως είναι δύσκολο να τον περιγράψεις. Σου φέρνει πολλά πράγματα στο μυαλό, από ανατολή και ψυχεδέλεια έως το hip hop, την έρημο mojave και αποκρυφιστές ποιητές που θα θαύμαζε ο Τσινκ στο Ακόμα και οι Καουμπόϊσσες Μελαγχολούν του Τομ Ρόμπινς (πριν πηδήξει για άλλο ένα τετράωρο την Σίσσυ με τους μεγάλους αντίχειρες). Αινιγματικός ίσως υπέρ του δέοντος, ωστόσο αξίζει τον κόπο -τουλάχιστον η προσέγγισή του στα φωνητικά μέρη θα σας μείνει για καιρό. Για όλα τα υπόλοιπα, ο δίσκος αποτελεί έναν καλό καθρέφτη της αμηχανίας μπροστά στην ανεύρεση ενός νέου ήχου στον 21ο αιώνα, παρά ένα βήμα για την κατάκτησή του...

4/5

Αγαπημένα: Sheep, Kowboyz and indians