13 Ιουνίου 2010

Notes on Summer II

  • Ξεκίνησε και το μουντιάλ. Δεν έχω ιδέα από αθλητικά, συχνά τα περιφρονώ, αλλά είναι καλή δικαιολογία για σπιτομαζώξεις με μπύρα και πίτσα (πιο ελληνάρες, δεν γίνεται). Τουλάχιστον αυτές οι διοργανώσεις έχουν αρχή μέση και τέλος και μπορείς να τις παρακολουθήσεις εύκολα, χωρίς προϋπηρεσία. Οι φίλοι προσπαθούν να με πείσουν για τον διαφυλετικό χαρακτήρα του ποδοσφαίρου που ενώνει τους λαούς, αλλά βαριέμαι πιο πολύ κι απ' τη διάσπαση του σύριζα. Πάντως οι βάις φεύγουν σα νερό. Μου είπαν επίσης ότι αυτόν τον ενοχλητικό βόμβο στις μεταδόσεις θα τον ακούμε μέχρι το τέλος, γιατί υπάρχει ένα παραδοσιακό όργανο που λέγεται μουμουζέλα, βουβουζέλα, γαζέλα ή κάπως έτσι και το επέτρεψαν για ιστορικούς λόγους. Έκανα τον άνετο ότι το 'χω ακούσει ήδη.
  • Το καλύτερο σχόλιο κλασικά ήρθε από γυναικεία χείλη: έχει να πέσει κέρατο τον Ιούνιο...
  • Αλλά το χειρότερο είναι πως είδα στον ύπνο μου πως έχουμε ολυμπιακούς και κατέβηκε ξανά ο Κεντέρης να τρέξει και έκανε παγκόσμιο ρεκόρ, 1 δευτερόλεπτο κάτω από τον χρόνο του Μπολτ! (ok, είχα πιεί κάτι παραπάνω εκείνο το βράδυ, οπότε δεν ανησυχώ -ακόμα)
  • Θυμάμαι το μουντιάλ του 90 που είχα δει στο χωριό, με τηλεόραση χωρίς τηλεκοντρόλ στην αυλή και του 94, σε παραλία της Κεφαλονιάς, πίναμε πορτοκαλάδα και πέφταμε για μπάνιο. Those were the days. Στα πολύ ψιλά θυμάμαι και το κύπελο του 87. Θυμάμαι ότι οι γείτονες έριχναν με καραμπίνα και ο πατέρας μου κερνούσε κρασί.
  • Αλλά φυσικά το μελλοντικό σημείο αναφοράς για όλους μας θα είναι το γιούρο (έτσι, ελληνικά). Βλέπαμε όλους τους αγώνες στην ίδια ψησταριά (!!) στην πλατεία αττικής για να μην σπάσει το γούρι και πράγματι, έλειψα μόνο εγώ μόνο στον αγώνα με τη Ρωσία και με πήραν 20 άτομα τηλέφωνο και με έβριζαν να πάω τρέχοντας στο ημίχρονο. Τους υποσχέθηκα πως δεν θα λείψω σε κανέναν από τους επόμενους αγώνες. Νομίζω ότι συνέβαλα καθοριστικά στην κατάκτηση του πανευρωπαϊκού.
  • Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ είναι αυτό που είδα με τα μάτια μου το βράδυ του τελικού στο Σύνταγμα. Μετά από κάθε αγώνα γυρνούσαμε με τα πόδια από την πλατεία αττικής στο παγκράτι (αφού έτσι κι αλλιώς όλοι οι δρόμοι έκλειναν από τον κόσμο, ήταν κάτι σαν το καρναβάλι της πάτρας αλλά σε μαγαλύτερη έκταση). Σταματούσαμε για λίγο στην ομόνοια για να δούμε τα πανηγύρια και συνεχίζαμε προς σύνταγμα και μετά παναθηναϊκό στάδιο ή βασ. σοφίας, ανάλογα με τα κέφια. Στην ομόνοια τραγούδι, βιντεοκάμερες, ρατσιστικά συνθήματα κατά των αλβανών (κάποιους μαύρους που πανηγύριζαν μαζί τους περιέργως δεν τους έβριζαν) και πολύ χούφτωμα από γυναίκες κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Ούτε σε παραλιακό κλαμπ δεν σε χουφτώνανε έτσι. Ούτε στο 221 μεσημέρι Τετάρτης. 
  • Μετά τον τελικό λοιπόν κατά τις 2-3 το βράδυ πέρασα από το Σύνταγμα για να γυρίσω σπίτι και εκεί το είδα, το έζησα και θα το λέω μια μέρα στα παιδιά μου: στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη είχαν μαζευτεί γύρω από τους τσολιάδες 50-70 κοριτσάκια, τα περισσότερα στο όριο γυμνάσιο-λύκειο και φώναζαν με πάθος είναι βαριά η πούτσα του τσολιά είναι βαριά. Περισσότερο από σύνθημα, έμοιαζε με παράκληση-πρόσκληση, λες και έβαζαν ένα ερωτηματικό στο τέλος. Για λίγο σκέφτηκα ότι οι φαντάροι που χαμογελούσαν πάνω από τις φουστανέλες τους θα τις πετάξουν έξω και εκεί, κάτω απ' τη βουλή θα γυρίσουμε το φινάλε του Perfume όπως του άξιζε πραγματικά να γυριστεί.
  • Τελικά δεν έγινε τίποτα δημόσια.
  • Έβλεπα όλο αυτόν τον κόσμο στην πλατεία και τους μποτιλιαρισμένους δρόμους ντυμένους λες και πήγαιναν σε swinging night και προσπαθούσα να σκεφτώ αν οι στίχοι στο δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας είναι ή όχι ειρωνικοί.
  • Συνέχισα με τα πόδια ως την Υμηττού. 
  • *pic

3 σχόλια:

  1. Δυστυχώς για κάποιο πιο σημαντικό θέμα δεν έχουμε καταφέρει να κατέβουμε στους δρόμους έτσι και τόσοι πολλοί (τουλάχιστον το πλησιάσαμε φέτος άσχετα αν δεν πουλάει τόσο στα ΜΜΕ όσο η μπάλα και αποσιωπήθηκε). Ψευτο εθνική ανάταση για μια πέτσα φουσκωμένη με αέρα. Πάλι καλά που φέτος αποτύχαμε ως εθνική (δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς, το έβλεπε απο χιλιόμετρα όποιος ήξερε έστω και στοιχειωδώς ποδόσφαιρο) και γλυτώσαμε τα καραγκιοζιλίκια (δεν θα επεκταθώ), τις αναλύσεις για την μεγαλοψυχία του Έλληνα και τις ψεύτικες ελπίδες. Μείναμε μόνοι μας με την κατάθλιψη μας για την κρίση. Δεν είναι ευχάριστο αλλά δεν θα άντεχα άλλο παραμύθιασμα. Μετά σου λένε την θρησκεία όπιο του λαού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μηπως βιαζομαστε λιγο? εναν αγωνα εχουμε δωσει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν θα άντεχα σε όλο αυτό το χάλι να πάρουμε το μουντιάλ και να γιορτάσουμε σαν να τα ξεπεράσαμε όλα, ειλικρινά! Νισάφι τόσο συναίσθημα και ξέσπασμα. Ας αντιμετωπίσουμε και ένα πρόβλημα σοβαρά, έτσι, γι' αλλαγή.

    Κατεβήκαμε βέβαια πολλοί στο δρόμο, αλλά βλέπεις οι δολοφόνοι "έσπασαν" με τις μολότοφ το κοινωνικό ρεύμα. Προβοκάτσια ή μη, θα το δούμε στην πορεία.

    Εξάλλου, τα νέα μέτρα είναι θέμα χρόνου, τι 2010, τι 2011.

    υγ: Για την εθνική τι να πω, εγώ δεν ξέρω από μπάλα, αλλά θα είναι θρίαμβος αν βάλουμε έστω 1 γκολ φέτος (που δεν το βλέπω δηλαδή αλλά λέμε...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή