20 Ιουνίου 2010

Notes on Summer IV


  • Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας. Είναι γνωστό αυτό. Επίσης, ο πιο ασφαλής αφορισμός λέει πως κανείς δεν θέλει να του λένε τι να κάνει (χωρίς προσχήματα, γιατί κατά βάση η ελευθερία της σκέψης είναι αφόρητη, οπότε όλοι τρέχουν σε αιώνιους και στιβαρούς κανόνες, θρησκείες, οικογένειες, πρότυπα συμπεριφοράς κτλ. που ορίζουν μεν τη ζωή τους απόλυτα αλλά το κάνουν με πλάγιο τρόπο και κυρίως για το καλό τους βρε παιδί μου) ή να του περιγράφει τι κάνει όταν δεν του αρέσει. Τέσπα, αυτά είναι γνωστά. Πάμε παρακάτω.
  • Ένα βασικό πρόβλημα που έχω από μικρός και με τα χρόνια έχει μάλλον χειροτερέψει είναι η απέχθειά μου απέναντι στις καταστάσεις που γίνονται για να γίνονται -μάλιστα ενοχλούμαι ακόμη περισσότερο όταν αυτός που ενεργεί έτσι ισχυρίζεται πως είναι αυθεντικός και εκφράζεται απολύτως ελεύθερα. Δεν αποδέχεται δηλαδή πως η Χ ενέργειά του ή αντίδραση είναι προμελετημένη (όχι απαραίτητα απ' τον ίδιο) και επομένως προβλέψιμη. Το εύρος εφαρμογής αυτής της συμπεριφοράς τείνει προς το άπειρο, από το πώς βλέπει κανείς τα προϊόντα της ποπ κουλτούρας ως τις συναισθηματικές του αντιδράσεις και τις πολιτικές του απόψεις.
  • Θα μου πεις βέβαια από την αρχή, κανένας δεν είναι tabula rasa και το περιβάλλον μας διαμορφώνει και οι επιρροές μας σε μικρή ηλικία κτλ. αλλά δεν εννοώ αυτό. Εννοώ ότι πολύ συχνά κάποιος επιλέγει ηθελημένα (ή μη) να μπει σε ένα κουτάκι σκέψεων και αντιδράσεων, όπως τα πιτσιρίκια διαλλέγουν κάποια στιγμή αν θα γίνουν ολυμπιακοί ή παναθηναϊκοί ή κάτι άλλο, προφανώς για να ξεμπερδεύουν μ' αυτό και να μην τους απασχολήσει ξανά το θέμα στο υπόλοιπο της ζωής τους.
  • Ok, σε μερικά πράγματα έχει πλάκα, κερδίζεις χρόνο και σου προσφέρει κάποιες απολαυστικές διαφωνίες που αξίζουν το κόπο. Ξέρεις ότι εσύ είσαι μπλε, ο άλλος είναι κόκκινο και τώρα θα συγκρουστούμε για να δούμε ποιος την έχει μακρύτερη. Το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει όταν αυτές οι τυποποιημένες συμπεριφορές μπλοκάρουν την διαδικασία του να σκέφτεσαι αυτά που συμβαίνουν στη ζωή σου.
  • Θυμάμαι πριν χρόνια, πιτσιρίκια, έναν φίλο μου που προσπαθούσε να μας πείσει ότι είναι μεθυσμένος και περνάει πάρα πολύ καλά, μέχρι που τελικά ήπιε όσο δεν άντεχε για να το αποδείξει. Ακόμη και τότε, που τον έσερνα σπίτι, του έλεγα ότι καθόλου καλά δεν πέρναγε αλλά έπινε μόνο και μόνο για να μας πει ότι έπινε (είμαι κλασικός σπασ@@δης). Μία κοπέλα από την άλλη, προσπαθούσε καιρό να με πείσει ότι είναι ερωτευμένη (που δεν...), πιο πολύ για να πείσει τον εαυτό της ότι μπορεί να κάνει μία ηρωική πράξη στο όνομα του έρωτα, να 'χει να το θυμάται. Κάποιος τρίτος έδινε υποσχέσεις αιώνιας φιλίας, ο τέταρτος απαρνιόταν το χρήμα, το lifestyle κ.ο.κ. Δεν χρειάζεται καν να πω πόσο πολύ διαψεύστηκαν στο άμεσο μέλλον, ούτε φυσικά ότι ως ένα βαθμό είναι αναμενόμενα όλ' αυτά σε μια δεδομένη ηλικία που πιστεύεις ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω σου και θέλεις οι πράξεις σου να αντανακλούν το μεγαλείο αυτής της αποστολής.
  • Αλλά ακόμη και τώρα, που περάσαμε τα 25 και πάμε για τα 30; Ακόμα και για "σοβαρά" θέματα; Νοθεύοντας ξανά τα όχι-και-τόσο-σοβαρά;
  • Απ' ό,τι φαίνεται, ναι. Κι ακόμη περισσότερο, ειδικά τώρα, ειδικά για "σοβαρά" θέματα. Ο περισσότερος κόσμος που βλέπω μοιάζει ιδεολογικά κουρασμένος πριν τα 30 (λες και είχε την πνευματική δραστηριότητα του Νίτσε στα 24 του στη Βασιλεία, αλλά λέμε τώρα) και ψάχνει μία λύση-στάση-απάντηση-στα-γρήγορα να ξεμπερδεύουμε.
  • Πιστεύουν ότι όταν συμπεριφέρονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο (υπερβολικό, μετρημένο, σκληρό, ευαίσθητο, καλλιτεχνικό, φλου, οτιδήποτε) αυτό έχει κάποιο νόημα και τους προσφέρει κάποιο αποτέλεσμα. Αλλά δεν έχει. Νομίζουν πως συμπεριφέρονται με τρόπο που τους ταιριάζει και τους εκφράζει, υποστηρίζοντας το καθιερωμένο μοτίβο και το μοτίβο αυτούς. Είναι ένα καλά στημένο άλλοθι, κοινωνικό και προσωπικό, κι όπως όλα τα άλλοθι ταιριάζουν σε όσους δεν θέλουν να ρισκάρουν την πιθανότητα πως είναι τελικά ένοχοι.
  • Οι φορεμένες λύσεις μπορούν κάλλιστα να είναι "εντός συστήματος", όσο και "εκτός". Οι γκόμενες στις CLK της παραλιακής απ' τους hipsters της Κοτζιά κι οι ψηφοφόροι του Άκη με το σπίτι στην Αεροπαγίτου απ' τους αναρχικούς ή φιλο-αναρχικούς των Εξαρχείων, μισό τσιγάρο δρόμος. Εκείνο που εξετάζω είναι το αυθόρμητο της ιδέας και η ελευθερία στην επιλογή (μην προσμετρήσουμε και την μελλοντική ανά πάσα στιγμή αναθεώρησή της γιατί θα απογοητευτούμε εντελώς), δεν κάνω καμία άλλη σύγκριση στην παρούσα φάση.
  • Τι απ' όσα πιστεύεις ότι είναι καταδικές σου επιλογές, είναι πράγματι; Δεν μπορώ να σου απαντήσω, ούτε καν στον εαυτό μου. Το σκέφτομαι όμως, και παρηγοριά μου κρατάνε οι Pink Floyd: What did you dream? It's alright, we told you what to dream.
  • Σίγουρα η αγνότητα των προθέσεων δεν μπορεί να χάθηκε μέσα σε μια νύχτα, οπότε ή κάπου μπερδεύτηκε στην πορεία το πράγμα ή πράγματι κάποιοι απλά αγόρασαν συμπεριφορά προς κατανάλωση. Είπαν, τώρα θα συγκινηθώ και το έκαναν. Τώρα θα επαναστατήσω και το έκαναν. Έτσι είναι εαν έτσι νομίζετε... Σε αρκετό κόσμο πιάνει πάντως και νιώθουν γεμάτοι μετά από αυτό. Οι υπόλοιποι περιπλανιούνται στην αμφιβολία...
  • Ειδικά αυτή η κουλ αντισυστημική στάση εντός συστήματος έχει αρχίσει να μου γίνεται ανυπόφορη, όχι όμως τόσο στο πολιτικό-κοινωνικό τερέν (ίσως γιατί εκεί από ξύλινους λόγους άλλο τίποτα, είναι απλά άλλος ένας), αλλά η ταχύτητα με την οποία γυρνάει πίσω ουσιαστικά στο προσωπικό πεδίο.
  • Να γίνω πιο σαφής: οι ταμπέλες έχουν επεκταθεί παντού, από τη μουσική μέχρι τι ποτό πίνεις, από το πού θα βγεις το βράδυ μέχρι το πού θα κάνεις διακοπές. Σπάνια βλέπεις κάτι το απρόβλεπτο, μία προσωπική αντίδραση που να μην την περιμένεις από τα ρούχα που φοράει ο άλλος ας πούμε (ή, σύμφωνα με μία άλλη σχολή, από το ζώδιό του). Αφόρητη πλήξη. Από κοντά κι εκείνοι που καταγγέλουν τις ταμπέλες, την απάθεια και την πλήξη και τις προβλεπόμενες αντιδράσεις (και καταλήξουν να έχουν άλλη μία προβλεπόμενη αντίδραση φυσικά). Και εγώ το κάνω αυτό καμιά φορά, αλλά για την ώρα οι αντιφάσεις μου με ξεπερνούν (νομίζω). Λατρεύω τους ανθρώπους που έχουν αντιφάσεις, ίσως μάλιστα μόνο αυτούς, γιατί φαντάζουν πιο αληθινοί.
  • Ο δρόμος στο παλιό μου σπίτι στο Παγκράτι ήταν κλασικό στέκι χωρισμού για λυκειόπαιδα. Χώριζαν από κάτω 1-2 ζευγάρια την εβδομάδα (κι όσο καλοκαίριαζε, ακόμη περισσότερα). Θυμάμαι να διαβάζουμε για την εξεταστική στο μπαλκόνι και να λέμε "αυτός μόλις του το πει θα το πάρει ψύχραιμα και θα φύγει", "αυτός θα πέσει πάνω στο σιδερένιο προστατευτικό του φαρμακείου για να τον λυπηθεί" κτλ. Πολλές φορές πέφταμε μέσα. Πέραν της πλάκας για να βγει το 15ωρο διάβασμα, το λυπηρό ήταν ότι μπορούσαμε να επεκτείνουμε τη λογική και σε γνωστούς μας: αυτός το παίζει σκληρός και θα κάνει εκείνο, ο άλλος εναλλακτικός κτλ. Τώρα που έχουν αρχίσει να παντρεύονται όλοι αυτοί και σιγά-σιγά "τα πράγματα μπαίνουν σε μία σειρά" (απίστευτη φράση, ε;), γυρνάμε πίσω και λέμε τι απ' όλ' αυτά ήταν ηθελημένες επιλογές, ξεκάθαρες, και τι αναμενόμενες πράξεις ενός έργου που αποφασίστηκε πολύ νωρίτερα, για να μην μπαίνουμε στον κόπο να το σκεφτόμαστε κάθε φορά;
  • Σε περιπτώσεις, η απόφαση βγάζει μάτι, και για μας και για τους άλλους. Σε άλλες, δεν έχουμε ιδέα (κι αυτό είναι τρομακτικό). Είμαστε κάτι θλιβερές απομιμήσεις (αυτών που θέλαμε να γίνουμε); Να έχετε υπόψιν σας ότι ο συμβιβασμός δεν είναι κακή λέξη, αρκεί να ξέρεις ότι πρόκειται για τέτοιον.
  • Μας λείπουν άνθρωποι που να μοιάζουν καινούργοι, σα να τους έχουν κόψει αυτή την ώρα από το λατομείο. Έχετε γνωρίσει κανέναν τελευταία;

  • Άντε να βρω μετά γκόμενα μ' αυτά που λέω. Οι γυναίκες θέλουν αυτοπεποίθηση, ανθρώπους που να ονειρεύονται κάτι συγκεκριμένο, να ζήσουν στη Κούβα, να γίνουν ζαπατίστας, να παίζουν με play mobil, να αγοράσουν καινούργιο μηχανάκι, να φτιάξουν ένα συγκρότημα, κάτι, δεν έχει σημασία.

17 σχόλια:

  1. Εμ δεν μας έλεγες ότι το θέμα είναι να βρεις γκόμενα για να βοηθάγαμε βρε αδελφέ... :P

    (Σίριουσλι νάου, αυτά τα σάμερ νόουτς σου είναι αφετηρίες για 15.000 συζητήσεις που δεν έχω τη διαύγεια να κάνω, οπότε ας το ρίξουμε στην πλάκα. Όχι ότι δεν μου αρέσει να τα διαβάζω.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ για την κατανόηση :-(

    Είμαι εκτός εποχής, αυτό είναι σίγουρο... αλλά θα συνεχίσω μέχρι να πάω διακοπές, δηλαδή για τουλάχιστον μερικές εβδομάδες ακόμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βρε συνέχισε και μετά τις διακοπές, μια χαρά το πας το θέμα ποστ-προίκα (πλήρες σετ σεντόνια & μαξιλαροθήκες). :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάντως οι άνθρωποι με αντιφάσεις είναι οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι. Άρα σα να λέμε αγαπάς όλο τον κόσμο, άρα είσαι χίπης, άρα πράγματι εκτός εποχής... Τι σου γράφω βραδιάτικα ε;! lol

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καταλαβαίνω ακριβώς τι λες. Οι ταμπέλες είναι το πιο ύπουλο κοινωνικό παιχνίδι και σε χτυπάει κατευθείαν στο υποσυνείδητο, γιατί έτσι έχεις μεγαλώσει. Πολλή ενέργεια στο να αποφασισεις τι θα είσαι σήμερα και λίγη στο να μάθεις πραγματικά τον εαυτό σου.
    Εγώ αισθάνομαι πάντως ότι όσο μεγαλώνω γίνεται πιο εύκολο το δεύτερο. Προβλέπεται καμπή στα 30 λες ;
    http://www.youtube.com/watch?v=KubnpjEKiBc
    εμένα αυτό το θέμα με παραπέμπει σε αυτό το τραγούδι . . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. [devil's advocate mode: on]

    η φύση των ανθρώπων είναι η ίδια, οτι κορδέλα κι αν φορέσουν για να πουλήσουν τον εαυτό τους στον περίγυρό τους, χαίρω πολύ. μήπως όμως οι ρόλοι που βλέπεις να υποδύονται οι άλλοι, είναι ως ένα βαθμό οι ταμπέλες που εσύ τους έχεις φορέσει και σε κάθε συμπεριφορά τους εσύ παρατηρείς μόνο αυτό που ανταποκρίνεται στην άποψη που έχεις ήδη σχηματίσει; σε τελική, και το φόκους στις αντιφάσεις μπορεί να είναι εξίσου προβλεπόμενο, με βάση το σκεπτικό σου [π.χ. του αρέσουν οι animal collective & ο νταλάρας, typical inverted_a :P)

    πάντως, το γεγονός οτι πλέον οι άνθρωποι δεν σου φαίνονται καινούργιοι, έχει μάλλον περισσότερη σχέση με το οτι μεγαλώνεις κι ολοένα και λιγότερα πράγματα σε εκπλήσσουν :)

    άσχετο αλλά σχετικό: ερωτεύονται οι άνθρωποι μετά τα 30; ίσως, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο που ερωτευόντουσαν στα 20, όχι με την ίδια ένταση και έξαψη του ανεξερεύνητου. όταν τα έχεις περπατήσει μια-δυο φορές τα συναισθηματικά μονοπάτια, ο ενθουσιασμός χάνεται λίγο, με κέρδος την εμπειρία. στα 30 ξέρεις να διαχειριστείς συναισθήματα και καταστάσεις, but the thrill is gone. στο τέλος προσαρμόζεσαι, βολεύεσαι με αυτά που δεν είχες τη γνώση και την κατανόηση να χαρείς όταν ήσουν πάνω στα ντουζένια σου. δεν είναι κι άσχημα.

    αυτά.

    (τρελό άκυρο στερεότυπο για τις γυναίκες το τελευταίο μπαλονάκι, πώς έπεσες σε τέτοια παγίδα; εκτός κι αν είναι μισο-αστείο μισο-σοβαρό, οπότε πάω πάσο :))

    [είπα να μην γράψω στα σχόλια, αλλά με έπνιγε η πουτάνα η άποψη, έπρεπε να βγει οπωσδήποτε]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Μιχάλη: αν είσαι κι εσύ εκτός εποχής, μπορείς να με αντικαταστήσεις τις μέρες που θα λείπω :-)
    Λες να είμαι χίπης τελικά;

    @satellite: πού το θυμήθηκες αυτό το τραγούδι; το κομμάτι του θηβαίου δε είναι εμπνευσμένο από το θεόπνευστο ποίημα του Σεφέρη, οπότε από το προτίμησα από το να αντιγράψω 3 σελίδες. όσο για τα 30 που λες, υποθέτω ότι είναι προσωπική επιλογή του καθενός, οπότε μην ανησυχείς.

    @spiral: (γιατί σταμάτησες το bloggin' ρε συ;;)

    δέχομαι το σχόλιο για την γκρίνια (και την ηλικία!) μου, ωστόσο οι ταμπέλες δεν είναι δικές μου σ' αυτή την περίπτωση, κι αυτό φαίνεται από το πόσο ΔΕΝ με πείθουν αυτοί που έχω κατά νου για τις αποφάσεις τους. εάν έβλεπα ότι υποστηρίζουν ψυχή τε και σώματι αυτά που λένε και κάνουν, θα έπαιρνα πίσω τις ταμπέλες μου και θα τις βάραγα στο κεφάλι μου με ευχαρίστηση.

    αυτό που λες μετά με τρομάζει λίγο, αλλά θα κάνω τον αδιάφορο ρομαντικό για λίγο ακόμα... ποιά παγίδα εννοείς στο τέλος; (αυτό πρέπει να μου το εξηγήσεις αναλυτικά :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. χεχε

    εννοώ την αυταπάτη που τρέφεις νομίζοντας πως ξέρεις τι θέλουν οι γυναίκες :P

    (προφανώς έχεις συγκεκριμένα άτομα στο μυαλό, σου εύχομαι ολόψυχα να σε διαψεύσουν για να νιώσεις ξανά τη χαρά της έκπληξης :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ένα απο τα καλύτερα posts που έχω διαβάσει τελευταία στο ίντερνετ.Και όταν γράφω "Καλύτερο" εννοώ κάτι που με βάζει σε σκέψεις , που δεν θα το ξεχάσω σε 1 λεπτό όταν μπω σε κάτι άλλο
    Καλημέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. οι ταμπελες δεν εχουν μεγαλη σημασια.

    το ασχημο ειναι να ερθει μια μερα που θα συνειδητοποιησεις οτι καποια πραγματα που πιστευες οτι ειναι επιλογες σου και αποτελεσματα ελευθερης βουλησης, να αποδυκνειονται αποτελεσματα ασυνειδητων επιρροων. να καταριπτεται μια βεβαιοτητα σου δηλαδη.

    το τι μας οριζει και τι μας επηρρεαζει συνηθως ειναι παρα πολυ δυσκολο να το διακρινουμε. η ελευθερη βουληση και η συνειδητοτητα των επιλογων μας ειναι ψεμματα.

    [τρελοι αφορισμοι και φιλοσοφιες πρωι πρωι. Καλημερα!]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οι άνθρωποι αλλάζουν (στο σύνολο εννοώ όχι ο καθένας στην πορεία της ζωής τους). Παλιά ονειρευόντουσαν περισσότερο συγκεκριμένους στόχους για την ζωή τους. Τώρα μεγαλύτερη προτεραιότητα δίνουν στο να αναζητούν ρόλους για τον εαυτό τους.
    Δεν είναι δικό μου, αυτός εδώ ο τύπος το έχει πει
    (http://en.wikipedia.org/wiki/Marshall_McLuhan). "The young today reject goals. They want roles".
    Μεγάλη μορφή. Δεν μπορώ να ψάξω τώρα όλη τη θεωρία όπως την διατύπωσε αλλά όπως την έχω καταλάβει είναι κοντά σε αυτό που λές.

    Ωραίο πόστ. Τα όσα λές είναι όντως αφορμή για τεράστια συζήτηση. Το θέμα όμως είναι ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο και ακόμα και η φύση του ανθρώπου είναι ρευστή και δεν έχει κατανοηθεί πλήρως. Δυστυχώς όμως παρόλα αυτά είμαστε καταδικασμένοι (προγραμματισμένοι?) να ψάχνουμε να βρούμε μια λύση και μια βεβαιότητα. Κάτι σταθερό μέσα στο μυαλό μας. Ακόμα και ο Σωκράτης όταν διατύπωνε το ανατρεπτικό "Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα" πιστεύω ότι το έκανε γιατί δεν πάλευε άλλο το χάος στο μυαλό του. Προσπαθεί να αποδεχτεί την αβεβαιότητα και την ρευστότητα με ένα αξίωμα! Άρα με βεβαιότητα! Κι αυτή είναι η απόλυτη αντίφαση του ανθρώπου που μπορεί να είναι βασανιστική. Γι αυτό πολλές φορές στις απαισιόδοξες στιγμές μου (όπως τώρα) καταλήγω στο "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" με την έννοια ότι Μη σκέψη = Ευτυχία.Δεν έχω καταφέρει ποτέ να το εφαρμόσω και να πατήσω το off (δεν έχω καταλάβει γιατί και ποιός δεν με αφήνει, αν είναι η φύση μου ή φταίνε όσα αποκόμισα μεγαλώνοντας) αλλά κάποιες φορές η απαλεψιά είναι τόση που το βλέπω ως λύση (μάλλον και επειδή δεν μπορώ να το κάνω). Όχι πάντα ευτυχώς και μετά συνέρχομαι και αρχίζω τις αμπελοφιλοσοφίες πάλι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αυτά δεν είναι φιλοσοφία, είναι ψυχολογία (και έχουμε διαφωνήσει πολλές φορές κι από κοντά, γιατί αρνούμαι να το δεχτώ σ' αυτή την φόρμα----Ο Νίτσε στην Βασιλεία είχε πολλά περισσότερα να πει πάνω στο θέμα :-)),

    ωστόσο,

    δεν ασχολούμαι τόσο με θέματα ιδιοσυγκρασίας και συνειδητότητας, μιλάω για στάσεις, πράξεις και τοποθετήσεις, κατά τεκμήριο (και κατά δήλωση) ρασιοναλιστικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @King Mob
    σου προτείνω ολόψυχα να διαβάσεις Wittgenstein (σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βάλουμε τάξη στο χάος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. -Δεν πιστεύω ότι μη σκέψη = ευτυχία, αυτό είναι ακόμα μια ταμπέλα που αποκλείει όσους σκέφτονατι αλλιώς.
    Ένας βοσκός στα βουνά της Μυτιλήνης που δεν έμαθε να τραγουδάει ποτέ τίποτε άλλο παρά τα παραδοσιακά του τόπου του σίγουρα θα τα πει καλύτερα από τον πιο τέλειο τραγουδιστή, αλλά αυτό δε σημαίνει πως κανείς άλλος δεν ξέρει να τραγουδά.

    το σημαντικό είναι να είσαι ευτυχισμένος με τον τρόπο που μπορείς, ανεξάρτητα αν εντάσσεσαι σε ταμπέλες, συνειδητά ή ασυνείδητα. (είναι αυτό που λεει το ποστ περί συμβιβασμού).

    συμφωνώ με oksikemia, κι εμένα αυτό που με τρομάζει αυτό είναι, η προσωπική αυταπάτη και καταναγκασμός να ανήκω κάπου.

    ο καθένας την παλεύει όπως μπορεί!

    -τι λέει ο wittgenstein αλήθεια επί του θέματος ;

    -συμφωνώ με spiral, τι ακριβώς σημαίνει "άνθρωποι που να φαίνονται καινούριοι" ? . . .

    υγ.το τραγούδι αυτό το αγαπούσα πολύ μικρή και όσο μεγάλωνα και το καταλάβαινα αποκτούσε άλλη αξία... Καλός και ο Θηβαίος-Σεφέρης, αν και λίγο πιο βαρύς . . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. σε νιώθω inverted_a, σε νιώθω. γι' αυτό μακριά απο ταμπέλες και ομάδες, κι ας είναι έμφυτη η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. φουντ φορ θοτ αλλα,
    θα μπορουσες να πας στα μπουζουκια, να φορεσεις λακοστ, να διαβασεις αρλεκιν , να ψηφισεις νδ/πασοκ, να πας αυγουστο στη μυκονο, να ερωτευτεις πλατινομυαλη, να οδηγεις τζιπακι...;

    ΑπάντησηΔιαγραφή