13 Ιουνίου 2010

Notes on Summer

  • Έχει κάτι το εθιστικό αυτή η ζέστη το καλοκαίρι, στις αρχές (τώρα) σε εκνευρίζει απίστευτα, όμως γρήγορα την συνηθίζεις και βυθίζεσαι μέσα της όπως ο Τζον Μάλκοβιτς στο Sheltering Sky. Η ζέστη σε απομονώνει από τον υπόλοιπο κόσμο (και τα φορέματα των κοριτσιών στο μετρό σε επαναφέρουν).
  • Στο chat room του poplie (πολύ 1999 ακούγεται αυτό, αλλά το καλύτερο είναι ότι κάποιος χαρακτήρισε το twitter "πολύ 2009!!!!") γίνονται ομηρικές συζητήσεις επί παντός επιστητού: αδυναμία μου τα ρετρό θέματα, ηθικοπλαστικές συμβουλές και κόντρες αιωνίων (είναι ο David Lynch ένας από τους 3 μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών ή όχι και άλλα τέτοια σημαντικά ζητήματα 1ου-άντε το πολύ 2ου έτους δηλαδή).
  • Δύο 2ωρες εκπομπές πέρασαν κάτω από τους προβληματισμούς της ιντερνετικής γενιάς, που την ονομάζουμε νέα, κι ας την περνάμε λιγότερο από 10 χρόνια ηλικιακά. Τι μπορεί να συμβεί μέσα σε 10 ρημαδοχρόνια; Πολλά απ' ό,τι φαίνεται, και κυρίως αυτό που ξεχνάμε καμιά φορά στους απολογισμούς μας: η τεχνολογία σαρώνει τα πάντα. Ήμασταν η τελευταία γενιά παιδιών που μεγάλωσε χωρίς ίντερνετ και αυτή είναι η πρώτη. Χωρίς κινητό επίσης. Μικρό το κακό θα έλεγε κανείς, κι όμως, σε σημεία η διαφορά είναι τρομακτική. 
  • Το να απαριθμήσεις τις αλλαγές είναι εύκολο, κουραστικό και τελικά άχρηστο. Εξάλλου είναι ακόμα νωρίς, θα πρέπει να δούμε εάν αυτές οι διαφορές παγιωθούν με το πέρασμα του χρόνου ή αντίθετα μειωθεί η απόσταση. Το 2020 θα ξέρουμε καλύτερα.
  • Οι "ανταποκρίσεις" από νεότερους ή άτομα που δουλεύουν μαζί τους (κυρίως καθηγητές) μιλάνε για μία ψιλο-εκτροχιασμένη κατάσταση σε όλους τους τομείς με κύρια χαρακτηριστικά την αυτο-προβολή (ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω πώς ανεβάζουν ξεκωλο-φωτογραφίες μόνα τους στο ίντερνετ) και την ρηχότητα της ημιμάθειας (εδώ το ιντερνέτι ευθύνεται ακόμη περισσότερο). 
  • Αλλά δεν τσιμπάω έτσι εύκολα. Τα ίδια λέγανε και σε μας, φαντάζομαι και στους προηγούμενους. Βλέπουμε όλοι τι γίνεται, αλλά θέλω να ελπίζω πάντα στον προσωπικό παράγοντα. Εξάλλου ένα από τα πέντε-δέκα αξιώματα που θα γράψω στα ανάλεκτά μου με τη σοφία της ζωής λέει πως η νέα γενιά είναι πάντα καλύτερη, τουλάχιστον γιατί είναι πιο όμορφη (κι ας μην αναλύσουμε τώρα γιατί η ομορφιά είναι ισχυρότερη της γνώσης γιατί κάνει και ζέστη σήμερα). 
  • Έτερο θέμα συζήτησης (το συναντάς κυρίως σε βραδινές εκπομπές), all time classic, οι σχέσεις αντρών (που παίζουν playstation και έχουν iphone) και γυναικών (που μεγάλωσαν με cosmopolitan και ολοκληρώθηκαν με sex and the city). Η επιλογή των σκουπιδιών της ποπ και (αντι)σέξουαλ κουλτούρας μας είναι τυχαία.
  • Συνήθως τα βρίσκουμε (εξάλλου μέσω του chat έχει γνωριστεί κόσμος, έχουν γίνει πράγματα), ωστόσο δεν λείπουν οι τρομερές γκρίνιες του τύπου πού πήγαν όλοι οι άντρες(;), οι γυναίκες σήμερα είναι πιο δήθεν κι απ' τους κουλ γκόμενους του νίτρο στα 90s, οι κοκέτες των Β.Π. είναι καλύτερες από τις urban εναλλακτικές γκόμενες και γιατί(;) Οι απαντήσεις δικές σας.
  • Ακούγεται πολύ free press style, αλλά δεν είναι (αυτό είναι ένα τρίτο υπο-θέμα τελευταία, η πλήρης απαξίωση των free press, για όλους τους σωστούς και λάθος λόγους, πάντως το τέλος είναι κοντά). Εκεί που νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι είναι στη ματαιότητα του ατομισμού, πού είτε σε κλείνει σε μία κατάσταση όπου δεν κάνεις καμάκι σε γκόμενα αν  δεν της έχεις στείλει ήδη 500 μηνύματα στο facebook, είτε έχεις εκείνο το υπεράνω στυλάκι και καλά ανεξαρτησίας επειδή ο γκόμενος σε γάμησε από τα 15 και στο πανεπιστήμιο πήγαινες διακοπές με τις φίλες σου. 
  • Κάνουμε τραγικά λάθη και λέμε απίστευτες βλακείες γι' αυτά τα θέματα συνήθως, οπότε οι ψύχραιμες συζητήσεις σπανίζουν και η επικοινωνία είναι το ζητούμενο. Τώρα μέσω ποιάς συλλογικότητας θα σπάσει ο ατομισμός που μας φόρεσαν σαν γενιά εδώ και καιρό (και στην Ελλάδα ενισχύθηκε απίστευτα λόγω των εύκολων λύσεων), αυτό είναι θέμα του καθενός (μην μπλέξουμε μονάχα όλες αυτές τις προσωπικές μυθολογίες με θνησιγενείς "συλλογικότητες" νέου τύπου γιατί θα μπερδευτούμε).
  • Θα βρούμε τους τρόπους να συναντηθούμε και πάλι.
  • Υπάρχουν κάποια δευτερόλεπτα που πιστεύω ότι το Wait είναι το καλύτερο τραγούδι των Beatles.
  • *pic

5 σχόλια:

  1. ΚΑΘΕ τραγούδι των Beatles μπορεί για κάποια δευτερόλεπτα να φαντάζει ως το καλύτερο τους. Το έχω πάθει πολλές φορές. Απλά είναι όντως τόσο καλοί :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχουν πολλά (πάρα πολλά) όμορφα τραγούδια που μπορούν να σταθούν μόνα τους, 3λεπτα και 4λεπτα δείγματα τέλειας ποπ (και όχι μόνο). Αυτό και μόνο θα έπρεπε να είναι αρκετό για το φαινόμενο σκαθάρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το δικό μου αγαπημένο είναι το "for no one"
    σύντομο και πικρό

    lucia

    -εννοείται πως πήρα και άμεσα θέση στη σχετική διαμάχη, με αυτό το σχόλιο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "η νέα γενιά είναι πάντα καλύτερη, τουλάχιστον γιατί είναι πιο όμορφη" θα 'θελα να διαβάσω κάποια στιγμή να το αναλύεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή