you're gonna need me

πρόσφατα οι roots κυκλοφόρησαν μερικές διασκευές σε κομμάτια του dilla και πραγματικά έχω ενθουσιαστεί. με την κυκλοφορία της μπάντας από τη φιλαδέλφεια σαν αφορμή, επέστρεψα σε μερικά άλμπουμ του jay dee και κυρίως στο κλασσικό πιά donuts. ένα δίσκο που αρχικά αδυνατούσα να καταλάβω τι τον έκανε τόσο πολύ σπουδαίο, αν αφαιρέσουμε την επίδραση που είχε.
ξανακούγοντας σήμερα το donuts -σχεδόν παράλληλα- με μία συλλογή με τα κομμάτια που αποτέλεσαν τα sample, καταλαβαίνω τι ακριβώς έκανε ο μεγάλος jay dee. δε θα ασχοληθώ με το πόσο καλό παράδειγμα συνέχειας/εξέλιξης της μαύρης μουσικής είναι, ούτε με το πόσο πολύ εντυπωσιάστηκα από την cut n paste δουλειά και το αποτέλεσμα που δημιουργείται, πάνω κάτω αυτά είναι γνωστά, οι κριτικοί μπορούν να τα περιγράψουν καλύτερα.

στέκομαι στις πληροφορίες από την κριτική του allmusic και σε αυτή την κομματάρα από την dionne warwick.

ο dilla έγραψε το donuts τους τελευταίους μήνες της ζωής του, στο νοσοκομείο, καθώς έπασχε από σπάνια ασθένεια του αίματος. ο δίσκος κυκλοφόρησε 3 μέρες πριν το θάνατό του το 2006 σε ηλικία 32 ετών και περιέχει 31 (παρά ένα 32 δηλαδή) μικρά σε διάρκεια "τραγούδια", τα οποία σύμφωνα με τους οικείους του φανερώνουν πολλά. samples από κομμάτια με τίτλους όπως don't cry, you're gonna need me, my people hold on, λούπες με τα λόγια broken and blue, love you, i can't stand to see you cry μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα.

όμως πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες πίσω από τα τραγούδια και για εμένα τελικά το donuts είναι η καταγραφή της συναισθηματικής κατάστασης ενός μελλοθάνατου. after all, πόσο γαμημένα συγκινητική ακούγεται η φωνή της dionne στο stop;