8 Ιουλίου 2010

Notes on Summer V


  • Διαβάζω το 2666 του Μπολάνιο και δουλεύω. Νομίζω αυτό συνοψίζει τις ημέρες μου πριν τις διακοπές. 
  • Είναι περίεργο που κατάφερα να μαζέψω λεφτά για να πάω κάπου φέτος που καίγεται ο κόσμος ενώ τόσα χρόνια δεν είχα σάλιο συνήθως ούτε για να στρίψω τσιγάρο, αλλά έτσι είναι αυτά, και δεν πρόκειται να το αφήσω να περάσει. Εξάλλου είναι καλή ευκαιρία να θυμηθούμε την καλύτερη πλευρά των διακοπών, σε σπίτια φίλων, κάμπινγκ και παλιά φορτηγάκια μετετραμένα σε τροχόσπιτα (το άκουσα κι αυτό και χάρηκα ιδιαίτερα).
  • Οι πιο προχωρημένοι όμως δεν σχολιάζουν τα οικονομικά, αλλά την ματαιότητα της ιδέας των διακοπών, αυτό το μικροαστικό σύνδρομο του να μην κάνεις τίποτα και να νομίζεις ότι ξεκουράζεσαι κτλ. Γι' αυτούς βέβαια τα πάντα είναι ένα μικροαστικό σύνδρομο και όλοι μας α) καπιταλιστικά κατάλοιπα β) σωβινιστικά γουρούνια γ) ομοφοβικές αδερφές γ) εθνομηδενιστές προδότες δ) υδροχόοι με ωροσκόπο δίδυμο, αναλόγως εάν ο συνομιλητής μας είναι κκε / σύριζα (γυναίκα) / σύριζα (άντρας) / λάος / σκορπιός.
  • Η κατάσταση στη χώρα είναι ως συνήθως απελπιστική.
  • Ό,τι και να γίνει μέχρι το τέλους του χρόνου, θα χρειαστούμε μπόλικη τύχη και ψυχραιμία (και μάλλον δεν θα έχουμε τίποτε από τα δύο).
  • Τα 2 ναρκωτικά του καλοκαιριού που κάνουν μεγαλύτερη θραύση κι απ' τις επαναλαμβανόμενες απεργίες είναι το μουντιάλ και το τουρκικό σίριαλ. Δεν ξέρω ποιός πέρασε ή πώς λέγεται η σειρά, ωστόσο χαίρομαι που οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες της εθνικής επέστρεψαν κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Αυτό το πράμα να βλέπουν οι γυναίκες μπάλα και οι άντρες παπακαλιάτη ήταν πιο ανυπόφορο κι απ' τους ταξιτζήδες που έπαιζαν στο χρηματιστήριο.
  • Τελείωσε και η μίνι αναδρομή σε ελληνικούς δίσκους και τραγούδια των τελευταίων δεκαετιών που έκανα στον poplie, χάρις στον Winton Tostello που μου είχε "δανείσει" την συγκεκριμένη ώρα κάθε Σάββατο. Ήταν όμορφα και μου έδωσε την ευκαιρία να ξανακούσω κάποιους από τους πιο αγαπημένους και χιλιακουσμένους μου δίσκους. Ίσως το ξαναπροσπαθήσω κάποια στιγμή πιο οργανωμένα. Θα δούμε.
  • Τριγύρω κόσμος παντρεύεται, κάνει βαφτίσια (αυτοί πράγματι, πού τα βρίσκουν τα λεφτά;), συζητάμε για την αξία των θεσμών, τη μουσική στα τραπέζια, αποφεύγουμε να θίξουμε την ηλικία μας. The fundamental things apply, as time goes by...
  • Ο φίλτατος spiral επιμένει ότι μετά τα 30 δεν πρέπει να περιμένεις ιδιαίτερες συγκινήσεις, ούτε δεσίματα με νέους ανθρώπους (πέραν των παιδιών σου ενδεχομένως). Μπορεί και να 'ναι έτσι, ποιός ξέρει; θα το δοκιμάσουμε το κόλπο ξανά και ξανά πάντως, δεν θα το αφήσουμε έτσι εύκολα, κι αν αποτύχουμε πανηγυρικά, υπάρχουν αρκετά καλά βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει ακόμη, το ipad θα έχει φτάσει στην v10.4 μέχρι τότε, ο Lynch θα έχει βγάλει άλλες 3-4 ταινίες με ψηφιακό βίντεο, κάτι θα βρούμε να κάνουμε πριν το ρίξουμε στα μπουζούκια με πιτσιρίκες.
  • Αλλά δε μπορεί —that was all? 
  • Οι περισσότεροι φίλοι επιμένουν: μόνο οι αναμνήσεις μετράνε, όσο μπορείς ακόμα και φτιάχνεις αφηγήσεις είσαι μια χαρά... εξάλλου ο Λειβαδίτης το 'γραφε ξεκάθαρα έξω απ' το Βιολί για Μονόχειρα: "ακόμα κι η ζωή μου αποχτά σημασία όταν τη διηγούμαι σε κάποιον"... Αλλά δεν την αντέχω αυτή την εκτίμηση, την σιχαίνομαι από παλιά, γιατί σε μετατρέπει σε ένα δυστυχισμένο εξ' ορισμού πλάσμα, νοσταλγό αυτών που δεν έζησε ακόμα, κατακερματισμένο σε στιγμές αμφίβολης αξίας και πολλαπλής ερμηνείας. Όχι, όχι, οφείλουμε να είμαστε πολλά περισσότερα, πιο σύνθετοι και πιο πολύπλοκοι, και είμαστε, το έχω δει να συμβαίνει, η μνήμη να γίνεται ενεργή και όχι καρτ ποστάλ. 
  • Όχι, κι ας τους ποιητές να λένε.
  • Μιλώντας για ποιητές, ξανάπιασα χθες την Λάμψη της αστραπής πίσω απ' το βουνό του Μπουκόφσκι και, μέχρι να το καταλάβω, μέσα σε λίγη ώρα είχα διαβάσει όλο το βιβλίο. Όταν λένε πως η γραφή του ήταν φυσική, το εννοούν! (τα πρώτα δύο μέρη φυσικά σου κομπιάζουν πολύ λιγότερο το στομάχι)
  • Σε αντίθετη κατεύθυνση, σκέφτομαι να κόψω το τσιγάρο και -μεταξύ μας- όλα αυτά τα ιντερνετικά γραψίματα. Κουράσαμε και μας κουράζουν. Μπορεί πάλι να φταίει και το καλοκαίρι, που εμένα μου θυμίζει απόλυτα αυτό το τραγούδι:
  • Καμιά φορά όταν μπερδεύομαι, σκέφτομαι ότι με τόσο ήλιο και λίγο πάθος, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά.

3 σχόλια:

  1. καλημέρα! όσο αυξάνει η ζέστη είναι και δυσκολότερο το following . . .

    http://www.youtube.com/watch?v=NJiC6cA3dUA

    καλό μικροαστικό καλοκαίρι !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. * "κάμπινγκ και παλιά φορτηγάκια μετετραμένα σε τροχόσπιτα" --welcome to my childhood :P

    * +1000 για τον buk, υπήρξε πρώτα απ' όλα ποιητής κι όχι συγγραφέας. κι είναι όντως εντυπωσιακό πώς 500 σελίδες (ok, ποίηση κι όχι πρόζα, αλλά πάλι 500 σελίδες είναι πολλές!) μπορούν να φύγουν μέσα σε ένα βράδι χωρίς να το καταλάβεις. πολύ καλή και η μετάφραση της τριανταφύλλου.

    * και μια επισήμανση, γιατί με έβγαλες στη σέντρα :) --μετά τα τριάντα οι συγκινήσεις στον ερωτικό τομέα γίνονται σίγουρα λιγότερο έντονες (αφού ο ενθουσιασμός της πρώτης-δεύτερης-τρίτης φοράς σβήνει) αλλά (ίσως) πιο μεστές. δεν έχω ιδέα βασικά, κι εγώ στην αρχή είμαι και σκουντουφλάω στα σκοτάδια. από την άλλη, θυμάσαι τι λέει ο σωκρατάκος στο χαμένο ρούχο, έτσι; :)

    * στους άλλους τομείς, ευτυχώς που υπάρχει και το ιντερνέτι για να εκτονώνουμε τη θεμελιώδη μοναξιά μας.

    καλές διακοπές φίλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φοβάμαι εκείνο το "δεν ήμουν πια εγώ" που λέει στο τέλος (αλλά θα μου πεις, αυτό δεν αλλάζει κάθε μέρα; δεν ξέρω, δεν ξέρω...)

    Το ίντερνετ μας κάνει κακό και δεν έχω καμία αμφιβολία πάνω σ' αυτό -καλύτερα να ξαναπάρουμε τα φορτηγάκια όπως λες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή