Ο νέος: James Blake, James Blake
Είναι κρίμα να φύγει ο πρώτος μήνας του χρόνου και να μην αναφερθεί κανονικά ο δίσκος που συζητήθηκε περισσότερο απ' όλους μέχρι στιγμής. Ο James Blake βέβαια μας απασχόλησε αρκετά και το 2010 με τα 3 υπέροχα ep του (τα οποία και το p4k θεώρησε έναν ενιαίο δίσκο για να τον ψηφίσει στο τοπ της χρονιάς), αλλά τώρα προσπαθεί να πιάσει χώρο στην κεντρική σκηνή. Εντάξει, το CMYK ήταν υπέροχο και το Limit to your love επίσης, αμφότερα μέσα στα τραγούδια της προηγούμενης χρονιάς, αλλά χρειαζόμασταν τον δίσκο για να απολαύσουμε τον τρόπο που σπάει και ενώνει το χρόνο τη μουσική του. Ο Blake θυμίζει φυσικά σε αυτό το σημείο τους xx, αλλά αυτό δεν είναι κακό (είναι διαφορετικό είδος ωστόσο). Η κατάθεσή του μέχρι στιγμής δείχνει τεράστια αυτοπεποίθηση, έναν καλλιτέχνη με πίστη στις δυνατότητές του (κι αυτό είναι υπέροχο). Ok, ας προσπαθήσουμε για λίγο να ξεχάσουμε το hype (η περίπτωσή του μου θύμισε κάτι που είχα διαβάσει στο rolling stone παλιότερα, ότι δηλαδή το να κρατάς το freewhellin' στα τέλη των 60ς ήταν ο πιο σύντομος τρόπος να δείξεις ότι είσαι κουλ -κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τον πιτσιρικά φέτος) και ας μείνουμε σε αυτό που σχολίαζε τις προάλλες ο oksikemia: η δουλειά που έχει κάνει είναι καταπληκτική, όμως, έχει καλά τραγούδια ο Blake, τραγούδια που θα σε δέσουν μαζί του; Θα σηκώσω το γάντι: όχι, δεν έχει. Όχι ακόμα.
Limit to your love / The Wilhelm Scream live
Ο παλιός: Blood Sweat & Tears, Child Is Father to the Man
No American rock group ever started with as much daring or musical promise as Blood, Sweat & Tears, or realized their potential more fully -- and then blew it all as quickly. From their origins as a jazz-rock experiment that wowed critics and listeners, they went on -- in a somewhat more pop vein -- to sell almost six million records in three years, but ended up being dropped by their record label four years after that. Blood, Sweat & Tears started as an idea conceived by Al Kooper in July of 1967. [...] Their debut, Child Is Father to the Man, was released in February 1968, and seemed to portend a great future. The only thing it didn't have was a hit single to get AM radio play and help drive sales. Αυτά μαθαίνουμε από το Allmusic για την αρχή των BS&T με τον Al Kooper, σχήμα που απείχε δηλαδή έτη φωτός από τον μετέπειτα περιπλανώμενο θίασο. Παρακάτω τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σημαντικά καθώς σχολιάζει για το Child Is Father to the Man: [it's] an album on which he moves the folk-blues-rock amalgamation of the Blues Project into even wider pastures, taking in classical and jazz elements (including strings and horns), all without losing the pop essence that makes the hybrid work. This is one of the great albums of the eclectic post-Sgt. Pepper era of the late '60s, a time when you could borrow styles from Greenwich Village contemporary folk to San Francisco acid rock and mix them into what seemed to have the potential to become a new American musical form. Και αναρωτιέμαι, τι να το κάνεις το hit single όταν το ντεμπούτο σου είναι ένα τέτοιο διαμάντι; Τόσο απαιτητικοί ήταν οι καιροί τότε που δεν άντεχε το γκρουπ; Ή τα υπόλοιπα μέλη κοιτούσαν ήδη αλλού; This is the sound of a group of virtuosos enjoying itself in the newly open possibilities of pop music. Maybe it couldn't have lasted; anyway, it didn't. Όσον με αφορά, εάν το πρωί έρθουν να με απαγάγουν εξωγήινοι και με αφήσουν να διαλλέξω 3-4 τραγούδια για να ακούω στον πλανήτη τους, θα τους ρωτήσω πρώτα αν έχουν γυναίκες εκεί —αν η απάντηση είναι θετική, το I love you babe more than you ever know θα είναι ένα από αυτά τα τραγούδια.
I Love You More Than You'll Ever Know / My Days Are Numbered / Without her
1+1 project
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου