Ο νέος: Ketil Bjornstad & Svante Henryson, Night Song
Έχω τεράστια αγάπη για τον Ketil Bjornstad και απολαμβάνω κάθε καινούργιο δίσκο του στην θρυλική ECM (της οποιας σιγά - σιγά προσπαθώ να μαζέψω τα άπαντα, να τα ακούω την δεκαετία+ ύφεσης που έχει ξεκινήσει—άσχετο), οπότε οι προσδοκίες μου ήταν πολλές για το Night Song. Οι πρώτες ακροάσεις δεν με ικανοποίησαν, το βρήκα κάπως απλοϊκό, σαν soundtrack με πιάνο σε μελαγχολικό γουέστερν(;). Το άφησα για λίγες μέρες και το ξανάκουσα πιο ήρεμα, για να συνειδητοποιήσω ότι όλα εκείνα που εκτιμώ στη μουσική της εταιρίας βρίσκονται στη θέση τους, εννοώντας κυρίως αυτό: την ηθική διάσταση των ήχων, την ομορφία πίσω απ' τη μουσική, τον μοναδικό τρόπο που τα όργανα συνομιλούν με τη σιωπή. Ο σεβασμός μας λοιπόν αποδίδεται, για άλλη μία φορά, μέσω κατανυκτικής ακρόαση και ενδοσκοπικών ματιών. Δεν πρόκειται για έργο που μπορείς εύκολα να παρουσιάσεις σε άλλους ή ακόμη περισσότερο να το περιγράψεις, αλλά όπως έλεγε και ένας άνθρωπος που έχει ακούσει πολύ περισσότερη μουσική από 'μένα "τους δίσκους της ECM δεν τους ακούς με παρέα". Καλώς και κακώς.
Windfall Light | The Visual Language of ECM
Ο παλιός: Leonard Cohen, Songs of Leonard Cohen
Στο πρώτο τραγούδι του πρώτου του δίσκου, το Suzanne, ενυπάρχουν όλα τα κυρίαρχα μοτίβα που θα ακολουθούσε ο 34χρονος τότε Leonard Cohen και χαρακτηρίζουν πρώτ' απ' όλα τους δίσκους των "τραγουδιών" του (Songs of Leonard Cohen-1967, Songs From a Room-1969, Songs of Love and Hate-1971): η Γυναίκα, η Βίβλος, η κιθάρα, η απόλυτη εμπιστοσύνη στη δύναμη του στίχου. Ο Cohen δεν ήταν χίπης ή ροκάς, ήταν -και παρέμεινε- πρωτίστως ποιητής. Νομίζω ότι αυτή η τριάδα δίσκων είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι στη μουσική ο στίχος δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Και αν το ντεμπούτο δεν έχει να δείξει τη δύναμη ενός Bird on the Wire ή ένα Famous Blue Raincoat για να διεκδικήσει τον τίτλο του τραγουδιού με τους καλύτερους στίχους που γράφτηκαν ποτέ για μία σχέση δύο, τριών ή ενός ατόμου, είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος από τους 3. Ο Cohen εδώ εμφανίζεται αβέβαιος, σχεδόν τρέμει, δεν πιστεύει πως θα συνεχίσει, στέκεται έκπληκτος απέναντί σου. Κι όπως σ' εκείνη την εμφάνιση στο Isle of Wight το 1970, σύντομα παίρνει μαζί του τους ξαφνιασμένους ακροατές και τους οδηγεί με κομμένη ανάσα στο πικρό του σύμπαν. Ο συνδιασμός της οξυδέρκειας και της ευαισθησίας των τραγουδιών του Cohen είναι μοναδικός και χωρίς να μπορώ να ξέρω πως ταίριαξε στο μουσικό κόσμο της εποχής του, στα μάτια μου φαντάζει πάντα σαν κάτι το άχρονο και το ασύγκριτο. Τα τραγούδια αυτά είναι μια κατηγορία από μόνα τους· κάθε μέρα ακούγονται και πιο νέα, κάθε μέρα ακούγονται και πιο παλιά.
Suzanne / So Long, Marianne You Know Who I Am / The Stranger Song
1+1 Project
χρωσταω πληρωμενη απαντηση απο hornby σχετικα με ποιηση, μουσικη κ ντυλαν. επιφυλασσομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή