The 1+1 project - Week 7: PJ Harvey, William Basinski

"Όλα έχουν να κάνουν με το γιατί ακούει μουσική κάποιος". Σύνηθες αξίωμα στις μπλογκομουσικές συζητήσεις... μα, για πόσους λόγους να θέλει να ακούσει μουσική κάποιος;


Ο νέος: PJ Harvey, Let England Shake

Είχα δει το όνομά της στις αναμενόμενες κυκλοφορίες του 2011 και δεν έδωσα καμία σημασία. Έχει κι αυτό το άθλιο εξώφυλλο που δεν σε κερδίζει καθόλου, αδιαφόρησα. Περίμενα μία κακή απομίμηση του White Chalk (ιδιαίτερος δίσκος αυτός, με είχε απορροφήσει), έλεγα δεν θα έχει κάτι καλύτερο. Χα! Η PJ Harvey επέστρεψε στα 42 της για να βγάλει ένα δίσκο που πιθανώς θα διεκδικεί αργότερα τον τίτλο του καλύτερου της καριέρας της. Εντάξει, οι περισσότεροι θα ψηφίζουν κάτι από τα 1992-95, κάποιες από το 2000 (αυτό ήταν ένα μικρό σεξιστικό αστείο), ωστόσο θέλω να ελπίζω ότι ο χρόνος θα δώσει στο Let England Shake τη θέση που του αξίζει. Δεν νομίζω δηλαδή να είχε εντάξει κανείς την Harvey στις συνηθισμένες περιπτώσεις τραγουδοποιών, αλλά αυτό που παρουσιάζει εδώ ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Μιλάμε για 12 τραγούδια που βγαίνουν πάνω από μία ατμόσφαιρα παρακμής (της Αγγλίας, της Δύσης, της Φύσης), σε στίχους που αντανακλούν μνήμες πολέμου, πτωμάτων, καταστροφής και ερμηνεία που δεν χάνει στιγμή το νεύρο και την έντασή της. Δεν υπάρχει ούτε μισό χαμόγελο στο δίσκο, the colour of the earth is the colour of blood και μάλλον δεν είναι στις προθέσεις του να προσφέρει ούτε παρηγοριά. Τι θέλει να κάνει άραγε η PJ, να τρομάξει, να προβλέψει, να προειδοποιήσει; Δεν ξέρω —πάντως το καταφέρνει.

All And Everyone / England / The Words That Maketh Murder

Ο παλιός: William Basinski, The Disintegration Loops

One day, William Basinski, an avant-garde musician, tried to re-create some sounds he'd recorded on Magnetic Tape into a digital-audio format. However, he had the misfortune to find that the tape had deteriorated--or disintegrated-- so that the music would seem to fall apart as it went on. He finished the project of re-creating the the recordings into digital-audio format the morning of September 11 of 2001, and listened to it with his friends while atop his Brooklyn apartment, the music acting as a backdrop for the scene of the disaster Basinski witnessed. [rym] Κάπως έτσι, σχεδόν τυχαία, όπως και εκείνη η μουσική που άκουγε χαμηλόφωνα ο Brian Eno στο κρεβάτι του νοσοκομείου, δημιουργήθηκε ένας από τους πιο οριακούς δίσκους στην ιστορία του ambient. Πείτε το και minimalism αν προτιμάτε, το σίγουρο είναι πως εδώ βρίσκεται ένα σημαντικό πάτημα για τη μουσική των Leyland Kirby/The Caretaker, Belong, Max Richter και πολλών άλλων, ακόμη και προγενέστερων του Basinski. Οι 4 δίσκοι των Disintegration Loops που βγήκαν συνολικά συνθέτουν πλήρως ένα ιδανικό περιβάλλον αποσύνθεσης (sic) και -προσοχή- προχωρούν πέραν της μελαγχολίας, εκεί που δημιουργούν πρόβλημα, στη σήψη. Κατά κάποιον τρόπο, είναι μουσική για να ακουστεί μετά την καταστροφή (ο ΜακΚάθρι θα μπορούσε να την ακούει γράφοντας τον Δρόμο). Πρόσφατα δε, άκουσα για μία τεχνική που μεγαλώνει τη διάρκεια μουσικών κομματιών από μερικά λεπτά σε αιώνες, κάνοντας έτσι κάθε νότα να απαιτεί αρκετά χρόνια για να ακουστεί. Κάτι τέτοιο, ειλικρινά, δεν ξέρω αν και ο θεός έχει την περιέργια να ακούσει. Κάποιοι πάντως ισχυρίζονται ότι τα Disintegration Loops ακούγονται στον παράδεισο.

an extract

1+1 Project