Ο νέος: Radiohead, The King of Limbs
Η κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου των radiohead ήταν το πρώτο μουσικό γεγονός που "παρακολούθησα" μέσω twitter (κυρίως), σαν ένα μίνι διαδικτυακό φαινόμενο που ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή και απασχόλησε εκατομμύρια κόσμο σε όλο το globe που λένε στα μέρη μας. Έχουμε 2011 θέλω να σας θυμίσω, η προσμονή για την επόμενη κυκλοφορία μιας μπάντας είναι έννοια και συναίσθημα άγνωστα για δισεκατομμύρια κόσμου. Καλό-ξεκαλό, κοινωνιολόγοι δεν είμαστε αλλά κυκλοφορεί τόσο πολύ μουσική εκεί έξω που ο κόσμος δε νιώθει την ανάγκη να ακούσει ξανά μουσική. Απλό βάσει του οξύμωρου της υπόθεσης. Στο δια ταύτα, σιγά μη κάτσω να γράψω κάτι ακόμη, περνάμε στο copy-paste εκείνων των πρώτων ωρών:
1 φορά το έχω ακούσει... είναι καλό, έχει αυτοπεποίθηση, αλλά φαντάζομαι δεν θα εντυπωσιάσει πολλούς // εμφανείς επιρροές (από σωστά μέρη)
ότι σχολιάζουν όλοι το κωλαράκι του Τομ είναι καλό; μπερδεύτηκα
Δε νομίζω ότι οι radiohead μπορούν να κάνουν έκπληξη, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Φυσικά το ρελαντί τους είναι πολύ ψηλά.
Flattered that a lot of kids on here saying 'thekingoflimbs' sounds like some 'cosmogramma'. Now im even more curious to hear it..
[μπορω να φανταστω τον Burial και τον Flying Lotus απο πισω να πειραζουν ηδη τα λαπτοπ και τα δωματια με προγραμματα στο κεφαλι τους με αυτα τα κομματια]
ναι, είναι πραγματικά αυτό που θα έπρεπε να κάνουν οι radiohead το 2011. το bloom της αρχής ακούγεται σαν flying lotus, συνεχίζει σαν flying lotus και στα τρία πρώτα κομμάτια είναι φως φανάρι όλες οι ''κακές'' συναναστροφές του thom τα τελευταία χρόνια. μετά το ξαναγυρίζει στα επικά ακουστικά και στα μοιρολόγια και σε πιάνει νύστα. ok, μετά από 20 χρόνων καριέρα τα 4 πολύ καλά κομμάτια στο όγδοο άλμπουμ είναι μεγάλο κατόρθωμα, ειδικά όταν οι υπόλοιποι της γενιάς σου έχουν γίνει πιο βαρετοί κ απ' τον θάνατο.
Morning Mr. Magpie / Give Up The Ghost
Ο παλιός: Weather Report, Weather Report
Έχει να κάνει με το πόσο αυστηρός θέλεις να είσαι. Από τη μία, οι Weather Report έβγαλαν δισκάρες όπως αυτή. Από την άλλη, είναι "απλά" συνεχιστές της μεγαλοφυΐας που γέννησε In a Silent Way, Bitches Brew και τα ρέστα που μάθαμε να ονομάζουμε jazz fusion. Δύο από τα βασικά μέλη της μπάντας εξάλλου (και όχι μόνον αυτά) συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του Davis τα αμέσως προηγούμενα χρόνια. Θα πρέπει όμως να είμαστε δίκαιοι, καθώς πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα του είδους στα 70s και φιλοξένησε στις τάξεις του αρκετούς καλούς μουσικούς, παραδίδοντας τραγούδια με ψυχή και τεχνική, like a soundtrack for the mind. Αυτό που ξαφνιάζει ευχάριστα στο ντεμπούτο τους από το 1971 είναι η ευκολία με την οποία εναλλάσσονται από ασκήσεις αυτοσχεδιασμού (Umbrellas, Seventh Arrow) σε χαλαρωτικά κομμάτια (όπως το Orange Lady ή το Eurydice), χωρίς να χάνουν ωστόσο το ενδιαφέρον ή το προσιτό της υπόθεσης. Με άλλα λόγια, έπαιζαν άνετη και καλή μουσική, και το έκαναν με στυλ. Μοιραία, με τη σειρά τους, ακολουθήθηκαν από άλλες μπάντες και μουσικούς. [και το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο θα μπορούσαν να το γράψουν οι ραδιοκέφαλοι αν είχαν γεννηθεί καμιά σαρανταριά χρόνια νωρίτερα::“Milky Way” has no real structure and develops into nothing, uses what sounds like some sort of preset labeled “bells” that would be found on some synthesizer that was not invented by the time of this album’s recording.]
Weather Report 1971 (Part 1 of 4) / υπέροχο unofficial βίντεο για το Milky Way
1+1 Project
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου