300

εδώ είμαστε, είδαμε και τους περιβόητους τρακόσιους... καταρχήν, όπως λέει και το #1 στο tagline, όλη η τέχνη είναι ένα ψέμα, τουτέστιν όποιος περιμένει να μάθει ιστορία από μία ταινία, κάπου έχει κάνει ένα λάθος -όλος αυτός ο θόρυβος είναι εντελώς αδικαιολόγητος και σε αυτή την περίπτωση, και σε πολλές άλλες, με πίνακες, ταινίες, βιβλία κ.ο.κ.
στην ταινία λοιπόν, με την κατάλληλη διάθεση, ξέροντας τι πας να δεις (=μία πολεμική ιστορία, με βάση ένα κόμικ) περνάς αρκετά καλά, αλλά δεν γίνεται και τίποτα σπουδαίο. στο πρώτο μισό της ταινίας βαριέσαι αρκετά, περιμένοντας να φτάσει η μάχη, στις δε πολεμικές σκηνές, βαριέσαι περισσότερο! περιμένεις να δεις κάτι εντυπωσιακό, κάποια φιγούρα έστω που να σου μένει χαραγμένη στην μνήμη, τίποτα! μία από τα ίδια. πολύ αίμα, σκληρότητα (αλλά ελέω κόμικ δεν χτυπάει και τόσο), λίγο χιούμορ και λίγη τρυφερότητα. λίγο sin city, λίγο matrix, λίγο braveheart, αρκετός lord of the rings και λίγο gladiator (αυτά τα λιβάδια πια!). τη μεγαλύτερη πλάκα την βλέπεις όταν οι Σπαρτιάτες τα χώνουν στους άλλους Έλληνες (με πρώτους και καλύτερους -ποιους άλλους;). όλα τα λεφτά είναι βέβαια ο Λεωνίδας, πάνω του επικεντρώνεται όλη η ιστορία, το δικό του σθένος και την δική του άποψη για την Αρετή θαυμάζουμε από την αρχή ως το τέλος - κανονικά "Λεωνίδας" θα έπρεπε να λέγεται η ταινία και όχι 300.
στον απολογισμό, περνάς καλά τις 2 ώρες που διαρκεί το έργο, δεν νιώθεις καμία αγωνία ή ένταση, το στόρυ εξελίσσεται μονοδιάστατα και έχεις μία κρυφή ικανοποίηση για την τελική νίκη (που ξέρεις ότι θα επέλθει) στο τέλος.εκείνο που μου έλειψε περισσότερο, ήταν η οποιαδήποτε προσπάθεια να γίνει λίγο spiritual η ταινία, να εμβαθύνει στην ψυχική ανωτερότητα (σαφώς το κάνει στην πολεμική) εκείνων που σκέκονται απέναντι σε στρατό εκατομμυρίων, να μην το δει απλά ως παράλογη αναμέτρηση. η ταινία χάνει δηλαδή, εκεί που κερδίζει π.χ., ο Πόλεμος των Άστρων. αλλά ίσως και αυτό να ταιριάζει περισσότερο στην σπαρτιατική αντίληψη...

2/5 + 0,5/5[*] = 2,5/5

[*] για την φωνή "SPARTAAA" του Λεωνίδα και μόνο!