οι 7 αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες

1. Στέλλα
Σε όλη την διάρκεια της ταινίας νόμιζα πως έβλεπα αρχαίο ελληνικό θέατρο. Το μαχαίρι δεν το καρφώνει ο Φούντας στο τέλος, στο πετάει η Μερκούρη όταν αρχίζει να τραγουδά Αγάπη που 'γινες...
2. Θίασος
Σε αναγκάζει να πάρεις πίσω όσα αρνητικά έχεις πει για τον Αγγελόπουλο κατά καιρούς (στα κρυφά). Μαθήματα ελληνικής ιστορίας στην τηλεόρασή σου. Μου θυμίζει τους Επτά Σαμουράι του Κουροσάβα: 4 ώρες και δεν καταλαβαίνεις πως πέρασαν.
3. Ευδοκία
Άγρια Ομορφιά. Ο θρίαμβος της σκηνοθετικής απλότητας (και ειλικρίνειας). Οι δύο κεντρικοί ηθοποιοί (άντρας-γυναίκα) ερμηνεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
4. Δράκος
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος ψάχνει καταφύγιο στους κατατρεγμένους των Αθηνών της δεκαετίας του 50. Θυμίζει Ντοστογιέφσκι. Η σκηνή του χορού στο μπαρ με το ανέκδοτο ζεϊμπέκικο του Χατζιδάκι, στο πάνθεον των καλύτερών μου σκηνών, πέραν κατηγοριοποίησης.
5. Ρεμπέτικο
Ο δίσκος δεν θα ήταν αρκετός για να αγαπηθεί τόσο αυτή η ταινία. Έχει νύχτα, μοναξιά, προσφυγιά, Αμέρικα, χώμα και υποσχέσεις. Που δεν τηρήθηκαν ποτέ.
6. Ζ
Δείχνει γαλλική, αλλά δεν είναι. Δεν έφτασε ποτέ το ομώνυμο βιβλίο, αλλά και πάλι, λέει μία ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, και την λέει εξαιρετικά.
7. Σπιρτόκουτο
Έλεγα στην παρέα μου ότι αυτή ταινία έχει μέσα της περισσότερη Ελλάδα απ' ό,τι η Πολίτικη Κουζίνα και οι Νύφες μαζί και, φυσικά, δεν με πίστεψαν. Ακόμα με κυνηγάνε βασικά! Τι να κάνουμε, δεν αλλάζουμε ποτέ τους φίλους μας για μία ταινία.

[εντελώς τυχαία(;), όλες μονολεκτικές]

εδώ μία παλαιότερη και εκτενέστερη λίστα