INLAND EMPIRE

Δημήτρης Δανίκας:
Σας έχει δει ψυχίατρος;
David Lynch:
Ναι, μία και μοναδική φορά. Του είπα ότι βλέπω κύκλους και τον ρώτησα αν αυτό θα επηρεάσει τη δημιουργικότητά μου και μου απάντησε καταφατικά. Μετά του έσφιξα το χέρι και έκλεισα την πόρτα.




[σύνεντευξη στον Ταχυδρόμο της 5ης Μαΐου 2007]




Lynch - Δανίκας: 1-0










Το "εναλλακτικό" κοινό έφευγε απογοητευμένο από την αίθουσα του Άστυ, ούτε καν την σκηνή του φινάλε με το φοβερό Sinner Man της Nina Simone δεν έκατσε να δει... Όσοι πήγαν στην ταινία για να λύσουν κάποιον ανυπόσχετο γρίφο, έφυγαν με άδεια χέρια. Ο Lynch τους ξεγέλασε όλους. Δεν είναι απατεώνας, ούτε ταχυδακτυλουργός. Κάθε άλλο. Δεν είναι πειραματικός, περφεκτιονίστας, ιδιότροπος κτλ. Σε προσκαλεί στον κόσμο του, αυτό είναι όλο. Καλά θα κάνεις την επόμενη φορά να πας με καλή καρδιά, για να κερδίσεις, κι όχι να αρπάξεις κάτι.
Αυτά σκεφτόμουν μετά τις 3 ώρες προβολής του INLAND EMPIRE, και ήθελα να βροντοφωνάξω σε όλους: ο Lynch δεν είναι ποπ κουλτούρα. Δεν ήταν ποτέ. Κι ούτε θα γίνει τώρα, επειδή πήρε κάποια βραβεία και καλές κριτικές για 1-2 ταινίες του. Θα συνεχίσει τον δρόμο του, ανεπηρέαστος, μακριά από κάθε λογής σειρήνες.
Πίσω στην ταινία τώρα, οι ομόκεντροι κύκλοι της ιστορίας που λέγαμε είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Όπως και το ότι είναι one (wo)man show, της εκπληκτικής Λόρας Ντερν (τι ρόλος!). Οι περισσότεροι λένε ότι το πρώτο μισάωρο είναι το μόνο λογικό κομμάτι της ταινίας, και φυσικά κάνουν τεράστιο λάθος: αν δώσεις βάρος στο πρώτο μισάωρο, θα παραπλανηθείς εντελώς. Μετά από εκεί, οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη και η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από ένα καταιγισμό φόβων, ενοχών και αποκαλύψεων από το μέλλον, το υποσυνείδητο, το παρελθόν, την ψευδαίθηση...
Σε όλη την ταινία, μία αβάστακτη απειλή πλανάται πάνω από την πρωταγωνίστριά μας. Γυρίζει μόνη της σε όλα τα σοκάκια του μυαλού της, άλλοτε λαμπερά και άλλοτε βρώμικα, άλλοτε σαν σταρ και άλλοτε σαν πόρνη και αναζητά μανιασμένα ένα πράγμα -την λύτρωση. Άλλα στον 210 αιώνα δεν υπάρχουν πολλοι από μηχανής θεοί για την βοηθήσουν. Ίσως ένα τραγούδι από την δεκαετία του '60 να την βοηθήσει περισσότερο...
Αν παρόλα αυτά εξακολουθείτε να ψάχνετε τα "κλειδιά" εκείνα που θα σας βοηθήσουν στην χαρτογράφηση της αβύσσσου της Λόρας Ντερν, αναζητήστε τα στα πρώτα - πρώτα λεπτά της ταινίας και στην προσωπικής της εξομολόγηση στον παλιό φωνόγραφο (και φυσικά στην τελευταία σκηνή). Μόνο αυτά θέλω να πω για την ώρα.

Το να βαθμολογήσω αυτή την ταινία δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, το 5/5 ή το 6/5 είναι απλώς φλυαρία. Θεωρώ πως είναι τύχη όλων ότι αυτός ο δημιουργός είναι ακόμα εκεί έξω, ενεργός, και μας χαρίζει τέτοια υψηλά έργα, τα οποια μπορούμε να τα παρακολουθήσουμε και να τα θαυμάσουμε στην γέννησή τους.


Υ.Γ. 1: Γενικά μου αρέσει πολύ ο Δανίκας, απλώς πιστεύω ότι ο Lynch δεν του ταιριάζει.

Υ.Γ. 2: Παραγγελιά Φίλων: Έχω λάβει πάνω από 10 mails, sms κτλ. που μου ζητάνε -σχεδόν εκδικητικά- μία σύνοψη της ταινίας, ένα κατεβατό από spoilers δηλαδή, προφανώς γιατί είναι σίγουροι πως δεν υπάρχει καμία συνοχή στην ταινία, ότι πρόκειται απλώς για συρραφή σκόρπιων σκηνών με την Λόρα Ντερν. Φυσικά και υπάρχει ιστορία, φυσικά και υπάρχει σενάριο. Και μάλιστα, είναι αρκετά πιο απλό σε σχέση με άλλες ταινίες του Lynch. Προτείνω όμως σε όλους να πάνε να δούν πρώτα την ταινία, και να το κάνουν ανάλαφρα, όχι λες και δίνουν πανελλήνιες, και τα ξαναλέμε. Το ποστ το έχω έτοιμο [και είναι κάπως... μεγαλούτσικο!], θα περιμένω μερικές μέρες να την δουν όλοι και θα το συζητήσουμε τότε.

Update: movie analysis (spoilers warning!)