INLAND EMPIRE Analysis [Spoilers Warning!!!]

On the other side i see
its falling far away from me
i can see that
the wind blows outside and i breath again and know i'll have to leave
to forget my world is ending
i have to leave
i hear my heart beat
tears are coming to my eyes
i cry i cry
my hands are tide as i wish but noone comes
something is happening...

Αυτό το τραγούδι γράφτηκε (από τον ίδιο τον Lynch) για το "χαμένο κορίτσι" (αναφέρεται απλά ως Lost Girl στους τίτλους τέλους, δεν έχουμε άλλη πληροφορία για το όνομά της) και ακούγεται λίγο μετά την αρχή και λίγο πριν το τέλος της ταινίας, δηλαδή τα μόνα -σχεδόν- σημεία όπου παρακολουθούμε την "αληθινή" ιστορία. Η Lost Girl είναι το κορίτσι που βλέπουμε στην πρώτη (και βίαιη) σκηνή της ταινίας και έπειτα παρακολουθούμε να βρίσκεται φυλακισμένη στο δωμάτιο 47 και να κλαίει συνεχώς βλέποντας τηλεόραση. Η INLAND EMPIRE είναι η ταινία της. Η βασική ιδέα είναι ότι, αν στην Χαμένη Λεωφόρο ή στο Mulholland Dr. η μισή ταινία ήταν όνειρο και η άλλη μισή πραγματικότητα, εδώ έχουμε μία αναλογία 90%-10%. Πως γίνονται όλα αυτά; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Υπάρχουν 2 κεντρικά πρόσωπα στην ταινία και μία κατάρα, ένας επινοημένος κόσμος. Η πρώτη είναι η Lost Girl, η οποια είναι πόρνη στην Πολωνία. Είναι παντρεμένη και έχει και ένα παιδί. Είναι φυλακισμένη στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας από το δεύτερο κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, τον Phantom. Ο Phantom είναι ένας εξωπραγματικός χαρακτήρας, στην παράδοση του ΒOB στο Twin Peaks. Είναι μία δύναμη του Κακού αν θέλετε να το θέσουμε έτσι. Ο Phantom έχει δημιουργήσει έναν κόσμο πόνου και οδυνής, μία δίνη στην οποια θέλει να παρασέρνει αθώες γυναίκες και να τις κρατά παγιδευμένες εκεί (γνωστό μοτίβο για ταινίες του Lynch). Ο κόσμος αυτός είναι δεν είναι άλλος από το καταραμένο Σενάριο της ταινίας που καλείται αργότερα να παίξει η Λόρα Ντερν. Το σενάριο είναι καταραμένο και βασίζεται σε έναν παλιό θρύλο. Ο Phantom είναι αυτός που κουβαλάει την κατάρα και θέλει να εγκλωβίζει τους ηθοποιούς μέσα της. Το αρχικό όνομα του σεναρίου ήταν 47 (ή 4/7 κατά κάποιους άλλους), ενώ αργότερα μετονομάστηκε σε On Sky Of Blue Tomorrows.

Η βασική ιδέα της ταινίας λοιπόν είναι η εξής: η Lost Girl κλήθηκε πρώτη να παίξει στο σενάριο του 47 και εγκλωβίστηκε στην κατάρα του. Ο Phantom την κρατά φυλακισμένη (μέσω ύπνωσης) στο δωμάτιο 47 και έτσι εκείνη κλαίει παρακολουθώντας τηλεόραση. Το υπόλοιπο της ταινίας που βλέπουμε εμείς είναι το τι προηγήθηκε έτσι ώστε να απελευθερωθεί η Lost Girl από την κατάρα του Phantom και να επιστρέψει στην οικογένειά της. Εδώ υπάρχουν 2 διαφορετικές απόψεις για το πως τελικά γίνεται αυτό: η πρώτη άποψη λέει ότι η Lost Girl τα φαντάζεται όλα και λύνει τα μάγια μόνη της ενώ βλέπει τηλεόραση, δηλαδή φαντάζεται την ιστορία με την Λόρα Ντέρν που παίρνει έναν καινούργιο ρόλο κτλ. κτλ. ώσπου στο τέλος η Λόρα Ντερν την απελευθερώνει ως ένας "φανταστικός φίλος", δημιούργημα της ίδιας της της φαντασίας (πάνω-κάτω ότι λένε οι στίχοι του τραγουδιού δηλαδή). Η δεύτερη εκδοχή λέει ότι η Lost Girl δεν μπορούσε μόνη της να λύσει τα μάγια του Phantom και γι' αυτό την βοήθησαν οι 3 γέροι φίλοι του άντρα της, οι οποίοι έφτιαξαν μία ωραία παγίδα για τον Phantom: δημιούργησαν μία δική τους φανταστική ζώνη και έβαλαν μέσα νέους τόπους και χαρακτήρες (βλέπε Λόρα Ντερν, Χόλυγουντ κτλ.) περιμένοντας τον Phantom να τσιμπήσει. Και πράγματι, στην αρχή της ταινίας τον βλέπουμε να ζητά "είσοδο" από έναν απ' αυτούς (νομίζω τον έλεγαν Πίοτρεκ). Θέλοντας δηλαδή να βοηθήσουν την Lost Girl να απελευθερωθεί, έφτιαξαν έναν νέο κόσμο, στον οποίο θα έμπαινε και ο Phantom, με την ελπίδα ότι θα τον σκοτώσουν εκεί. Το πρόσωπο που θα αναλάβει αυτή την δύσκολη αποστολή είναι η Λόρα Ντερν φυσικά, η οποια παίζει τον χαρακτήρα της Nikki.

Έχω δει την ταινία μόνο μία φορά (πριν από 1 μήνα) και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το ποια από τις 2 εκδοχές είναι η σωστή, ωστόσο θα στοιχημάτιζα στην δεύτερη, γιατί λύνει περισσότερες απορίες. Ο ίδιος ο Lynch προς το παρόν δεν λέει τίποτα, αφήνοντας κριτικούς και μη να λένε πως η ταινία δεν βγάζει κανένα νόημα... Πάντα έτσι κάνει, μην ψαρώνετε! Σε 2-3 χρόνια που η ταινία θα έχει συζητηθεί αρκετά, όλοι θα έχουν ακούσει την πιο "επίσημη" εκδοχή. Ουσιαστικά δεν έχουν και μεγάλες διαφορές βέβαια, υιοθετώ ωστόσο την δεύτερη γιατί είναι πιο πλήρης.

Η Nikki λοιπόν, η Λόρα Ντερν δηλαδή που βλέπουμε επί 3 ώρες στην INLAND EMPIRE, δεν είναι "αληθινή", τουλάχιστον όχι όπως έχουμε συνηθίσει! Είναι ένας χαρακτήρας σε έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο κινδύνους, τους οποιους όχι μόνο πρέπει να αποφύγει, αλλά επιπρόσθετα, στις πλάτες της φέρει μία βαριά ευθύνη: πρέπει να απελευθερώσει την Lost Girl από τα μάγια του Phantom. Και το χειρότερο: η ίδια δεν ξέρει τίποτα απ' όλα αυτά! Δύσκολος ρόλος, αναμφισβήτητα, αλλά ευτυχώς η Λόρα Ντερν δίνει ερμηνεία ζωής, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Η ιστορία της Nikki είναι αυτή που παρακολουθούμε στην πρώτη ώρα της ταινίας: ζει στην επαύλη της με έναν ζηλιάρη σύζυγο, περιμένοντας τον ρόλο που θα την ξαναφέρει στην κορυφή. Δέχεται την επίσκεψη της νέας γειτόνισσας που προφητεύει το "μέλλον" της, αλλά δεν αντιστέκεται στην ευκαιρία της: δέχεται τον ρόλο στο On Sky Of Blue Tomorrows και πρωταγωνιστεί μαζί με τον έτερο σταρ, Devon. Οι δυο τους ξεκινούν τα γυρίσματα, χωρίς να ξέρουν ότι η ταινία είναι καταραμένη και πως ο Phantom καραδοκεί...

Ας δούμε λίγο αυτή την καταραμένη ιστορία: το σενάριο του 47/On Sky Of Blue Tomorrows είναι ένα μελόδραμα, με άσχημη κατάληξη για όλους τους εμπλεκόμενους. Περιγράφει την μοιραία σχέση δύο παντρεμένων, της φτωχής Sue και του πλούσιου Billy. Η Sue έχει ένα αγόρι το οποιο πεθαίνει και έπειτα ο σύζυγός της γίνεται βίαιος και τελικά φεύγει με ένα τσίρκο στην Πολωνία. Μένει σύντομα έγκυος από τον Billy και εκείνος την παρατάει. Τον επισκέπτεται σπίτι του και την πετάνε έξω, ενώ μάλιστα η γυναίκα του την χαστουκίζει (τρις). Η Sue καταλήγει πόρνη στους δρόμους, αλλά τα βάσανά της δεν τελειώνουν εκεί: η γυναίκα του Billy, εξοργισμένη, την καταδιώκει και την χτυπά στην κοιλιά (για να χάσει σίγουρα το παιδί) με ένα κατσαβίδι. Η Sue αφήνει την τελευταία της πνοή στην Λεωφόρο της Δόξας (ακόμα ένα σχόλιο στον απατηλό κόσμο του Χόλυγουντ από τον Lynch).

Αυτή την ιστορία καλούνται λοιπόν να γυρίσουν τώρα οι Nikki με τον Devon (όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για μία ταινία μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο μέσα στην ταινία και όλα αυτά μπερδεύονται επί 3 ώρες συνεχώς, οπότε αν δεις επιδερμικά την INLAND EMPIRE την πάτησες άσχημα...). Τα γυρίσματα ξεκινούν και όλα πάνε καλά, ώσπου η Nikki αρχίζει να έχει πρόβλημα στο να ξεχωρίζει την ταινία από την "πραγματικότητα". Our lives are just like the script φωνάζει σε μία σκηνή στον Devon, χωρίς να έχει καταλάβει ότι βρίσκονται σε ώρα γυρίσματος... Τα πράγματα όμως εκτροχιάζονται από την στιγμή που η ίδια και ο Devon κάνουν sex (σε μία κλασική αλά David Lynch σκηνή με έντονο μπλε φωτισμό).

Από εκεί και έπειτα, για την επόμενη μία ώρα περίπου, παρακολουθούμε βασικά την ιστορία της Sue από το καταραμένο σενάριο, με hints για το τι πραγματικά έγινε στην Πολωνία με την Lost Girl και τον Phantom. Η πόρτα του Axxon club οδηγεί στα παρασκήνια των γυρισμάτων και η Sue βλέπει την Nikki ως αντανάκλαση του εαυτού της, κρύβεται τελικά στο σπίτι της Lost Girl (αυτό θα το διαπιστώσουμε στο τέλος) και κάνει παρέα με τις πόρνες που βρίσκονται στο μέσα δωμάτιο. Οι πόρνες εμφανίζονται ως τύψεις/ενοχές της, ως υποσυνείδητος φόβος του πως μπορεί να καταλήξει μετά από όλα αυτά (και βέβαια, μας προσφέρουν μερικές από τις πιο απολαυστικές σκηνές της ταινίας).

Σε αυτό το σημείο της ταινίας όλες οι ιστορίες μπλέκονται μεταξύ τους και περίπου στο κλείσιμο των 2 ωρών έχουν παρουσιαστεί πάρα πολλά στοιχεία και λεπτομέρειες για όλους... Το σημείο-κλειδί αν θέλετε είναι η "εξομολόγηση" της Λόρα Ντερν (ως Sue) στον παλιό φωνόγραφο και βέβαια η σκηνή όπου εμφανίζεται -για μία και μοναδική φορά- η Lost Girl, ο σύζυγός της και οι 3 γέροι που ανέλαβαν να την ξεμπλέξουν. Δεν αναφέρομαι περισσότερο στα υπόλοιπα, καθώς τα έχω περιγράψει στην αρχή του post (απλώς στην ταινία παρουσιάζονται σε φαινομενικά άτακτη σειρά).

Με όλα αυτά λοιπόν, τα γυρίσματα του On Sky Of Blue Tomorrows κάποτε τελειώνουν. Έχουμε περιγράψει πως: η Sue πεθαίνει στους δρόμους του L.A. (ο ανυποψίαστος θεατής παθαίνει ένα σοκ σε αυτό το σημείο). Η ταινία ολοκληρώνεται και όλοι χειροκροτούν. Η Nikki όμως δεν νιώθει καλά. Είναι επηρεασμένη από την ιστορία. Τριγυρνά σε ένα σινεμά και βλέπει στην οθόνη την εικόνα της. Συλλαμβάνει το γενικότερο πλαίσιο της ύπαρξής της και αντιλαμβάνεται ότι η αποστολή της δεν έχει ολοκληρωθεί: πρέπει να απελευθερώσει την Lost Girl. Πράγματι, παίρνει το όπλο του άντρα της, βρίσκει τον Phantom, τον πυροβολεί στο πρόσωπο (που παραμορφώνεται φρικτρά) και τελικά τον σκοτώνει. Συναντά την Lost Girl στο δωμάτιο 47 και την απελευθερώνει με ένα φιλί, για να εξαφανιστεί στην ανυπαρξία της (ή καλύτερα, σε μία κατάσταση πέρα από τον κόσμο και την πραγματικότητα, όπου συναντούνται υπαρκτοί και ανύπαρκοι χαρακτήρες, όπως αυτή της τελικής σκηνής -ένα κεντικό μοτίβο στις ταινίες του Lynch).

Αφού τα μάγια λύθηκαν, η Lost Girl τρέχει στο σπίτι της και επανασυνδέεται με την οικογένειά της. Μετά από όλον αυτό τον 3ωρο εφιαλτή (και μάλιστα σε 3 διαστάσεις!) έχουμε ένα Happy End. Εδώ που τα λέμε, δεν θα αντέχαμε και κάτι διαφορετικό. Το Sinner Man της Nina Simone κλείνει φανταστικά την ταινία, σε μία συνάντηση πέρα από το Χρόνο όπως ξαναείπαμε, κάτι ανάλογο με το πάρτυ στο φινάλε του Mulholland Dr. Η Λόρα Ντερν κάθεται ήρεμη στην πολυθρόνα της έχοντας εκτελέσει την αποστολή της και απολαμβάνει την επιτυχία της (και εμείς το τραγούδι). Ο Lynch ρωτήθηκε για την συγκεκριμένη μουσική επιλογή και απάντησε: It felt right. Πραγματι είναι.

Υ.Γ. Όπως είπα, είδα μόνο 1 φορά την ταινία όταν βγήκε (αρχές Μαΐου) και είναι λογικό να μην θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες, ούτε να έχω απάντηση σε όλα (π.χ. τι σημαίνουν τα αρχικά "LB" στο χέρι της Nikki πριν σκοτώσει τον Phantom ή γιατί ένας τύπος πριονίζει ένα κομμάτι ξύλο στην τελευταία σκηνή), αλλά τα παραπάνω νομίζω ότι δίνουν μία καλή προσέγγιση στο σενάριο της INLAND EMPIRE.

Υ.Γ. 2: Σ' αυτό το (αγγλόφωνο) blog θα βρείτε περισσότερα στοιχεία για την ταινία (στα περισσότερα συμφωνούμε, αν και φαίνεται να του διαφεύγει η ιστορία με τους 3 γέρους, κάτι που τονίστηκε μόνο σε ένα comment αν δεν κάνω λάθος. Επίσης, υποστηρίζει αρχικά πως η Λόρα Ντερν είναι υπαρκτο πρόσωπο που καλείται να ξαναπαίξει το καταραμένο σενάριο, κάτι το οποίο στην ουσία αναιρεί με όσα λέει στη συνέχεια. Γενικά πάντως είναι ένα πολύ όμορφο blog, όσοι δεν κουράζεστε από την γλώσσα να το παρακολουθείτε).

Άντε, υπομονή τώρα μέχρι να βγει σε DVD το φθινόπωρο!

also@seagazing:
επίσημο trailer | fan teaser | french trailer
review της ταινίας (χωρίς spoilers)
αφιέρωμα στον David Lynch