Πρόσφατα είδα (ή ξαναείδα) αρκετές ταινίες του 2006 (χωρίς blog τότε!...), μιας και οι περισσότερες κυκλοφόρησαν τώρα σε dvd. Θα κάνω μερικά posts γι' αυτές, και έπειτα ένα μεγάλο post με spoiler για το INLAND EMPIRE του Lynch.
Το Άρωμα με είχε προβληματίσει πολύ πριν βγει -ήταν από τα πρώτα στη λίστα των βιβλίων που δεν μπορούν να γυριστούν στο πανί (top ίσως παραμένει ο Οδυσσέας του Τζόις όπως λέει ένας φίλος μου), μέχρι κι ο Κιούμπρικ το παράτησε. Το βιβλίο το έχω διαβάσει αρκετά χρόνια πριν, μου άρεσε, αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Είναι ενδιαφέρον να το σκέφτεσαι αλληγορικά και όχι ως την ιστορία ενός μοναχικού τύπου με γερή μύτη, αλλά και πάλι, δεν το θεωρώ και κανένα αριστούργημα (διάβασε τον Οδυσσέα καλύτερα). Στην ταινία τώρα, ο σκηνοθέτης του Τρέξε Λόλα, Τρέξε, βάζει τα δυνατά του να φτιάξει την ατμόσφαιρα του Παρισιού της εποχής, και παράλληλα μας βομβαρδίζει με 200 πλάνα της μύτης του πρωταγωνιστή, για να μην ξεχάσουμε πως γι' αυτό πρόκειται. Γι' αυτό πρόκειται; Όχι βέβαια. Και στο βιβλίο συμβαίνει αυτό (κυρίως στην αρχή), αλλά ο προβληματισμός μας (θα 'πρεπε να) είναι στην μοναξιά του ήρωα, και που τον οδηγεί αυτή. 2,5 ώρες ταινία και πάλι, ο χαρακτήρας του Γκρενουίν δεν φωτίζεται ικανοποιητικά, ενώ και η ιστορία τρέχει πολύ σε κάποια σημεία (και μιλάμε για μικρό βιβλίο έτσι; όχι κανένα των 400 σελίδων!). Είχα περιέργεια να δω τις 2 κλασικές σκηνές στο τέλος, εκ των οποίων η μεν μία γυρίστηκε ως γραφική παρτούζα για όλη την οικογένεια (με slow motion και κανένα ουσιαστικά γυμνό πλάνο!) και η άλλη, το φινάλε της ταινίας, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Ανακεφαλαίωση: όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο, θα χάσει τον χρόνο του [και δεν μου αρέσει καθόλου να το λέω αυτό, το αποφεύγω πάντα, αλλά εδώ ισχύει], οι υπόλοιποι θα δουν μια γραφική ιστορία ενός περίεργου τύπου, την οποία θα ξεχάσουν πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι νομίζουν.
2/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου