Οριακός δίσκος μετά τους εσωστρεφείς (Βροχή από κάτω) και εξωστρεφείς (Διάφανος) πειραματισμούς
Η πρώτη αντίδρασή μου στην συνεργασία "κορυφής" Θανάση-Νιόνιου δεν ήταν άλλη από το σκωπτικό "άσχημο πράγμα τα γεράματα", σχόλιο το οποίο είδα να επαναλαμβάνεται συχνά (κυρίως) στο internet. Μία προσεκτική όμως ακρόαση του Σαμάνου αρκεί για να διώξει μακριά τέτοια κακεντρεχή σχόλια.
Αρχικά φαίνεται σαν ένας κλασικός δίσκος αλά Παπακωνσταντίνου: δημοτικό, κιθάρες, φανκ, παροιμίες, ληστές που καπνίζουν το τελευταίο τσιγάρο τους πριν το εκτελεστικό απόσπασμα, διονυσιακό πνεύμα, ξόρκισμα του θανάτου (και της ζωής). Αλλά η παρουσία του Σαββόπουλου δεν είναι τυχαία. Συνεργασία αφενός απελευθερωτική και συνάμα ασφυκτική και για τους δύο, άλλοτε οδηγεί τον δίσκο σε νέους δρόμους, ακόμα και αν πρόκειται για διασκευές παλαιότερων τραγουδιών (Ορυχεία), άλλοτε σε αδιάφορα περάσματα (Ζεϊμπέκικο της Κυριακής). Η φωνή του "δασκάλου" δεσπόζει σε όλο τον δίσκο, αλλά η τραγουδοποιία του "μαθητή" Παπακωνσταντίνου είναι αυτή που τον χαρακτηρίζει τελικά (όπως εξάλλου γίνεται και σε προηγούμενες συνεργασίες) κυρίως μέσω του καταλυτικού στίχου, ο οποίος αντλεί θεματολογία από ξεχασμένα συρτάρια της ιστορίας (μουσικής και μη).
12 δουλεμένα τραγούδια (οι μουσικοί του δίσκου είναι εξαιρετικοί, ξεχωρίζω ενδεικτικά την Βάσω Δημητρίου και τον Γιώτη Κιουρτσόγλου), δίνουν ένα αποτέλεσμα που σκέκεται γερά στα πόδια του και διεκδικεί περίοπτη θέση στην δισκογραφία των δύο δημιουργών του. Δύσκολα θα το καταφέρει πάντως, κυρίως γιατί αυτή η μουσική περιοχή έχει χαρτογραφηθεί πληρέστατα από τους προηγούμενους δίσκους του Παπακωνσταντίνου, ενώ απουσιάζει το "τραγούδι-σταθμός", που θα έδινε στον Σαββόπουλο μία διαχρονική ερμηνεία.
Όλα τα παραπάνω βεβαίως μπορούν να μείνουν στην φαντασία του ακροατή... Συμφωνώ με τον κ. Σπύρο Σούρλα πάντως (όπως και πιό πάνω), και αντιμετωπίζω τον δίσκο σαν το κλείσιμο ενός κύκλου (για τον Παπακωνσταντίνου), περιμένοντας κάτι πραγματικά καινούργιο την επόμενη φορά.
3.5/5
Αγαπημένο: Ramon (έχει αυτόν τον στίχο «Είναι τόσο όμορφη η μέρα, που πονάει», στον οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ...)
Όλος ο δίσκος (μόνο για ακρόαση),
και τα τραγούδια στο myspace του Σαββόπουλου.
Οι στίχοι εδώ (κλασικά)
Η πρώτη αντίδρασή μου στην συνεργασία "κορυφής" Θανάση-Νιόνιου δεν ήταν άλλη από το σκωπτικό "άσχημο πράγμα τα γεράματα", σχόλιο το οποίο είδα να επαναλαμβάνεται συχνά (κυρίως) στο internet. Μία προσεκτική όμως ακρόαση του Σαμάνου αρκεί για να διώξει μακριά τέτοια κακεντρεχή σχόλια.
Αρχικά φαίνεται σαν ένας κλασικός δίσκος αλά Παπακωνσταντίνου: δημοτικό, κιθάρες, φανκ, παροιμίες, ληστές που καπνίζουν το τελευταίο τσιγάρο τους πριν το εκτελεστικό απόσπασμα, διονυσιακό πνεύμα, ξόρκισμα του θανάτου (και της ζωής). Αλλά η παρουσία του Σαββόπουλου δεν είναι τυχαία. Συνεργασία αφενός απελευθερωτική και συνάμα ασφυκτική και για τους δύο, άλλοτε οδηγεί τον δίσκο σε νέους δρόμους, ακόμα και αν πρόκειται για διασκευές παλαιότερων τραγουδιών (Ορυχεία), άλλοτε σε αδιάφορα περάσματα (Ζεϊμπέκικο της Κυριακής). Η φωνή του "δασκάλου" δεσπόζει σε όλο τον δίσκο, αλλά η τραγουδοποιία του "μαθητή" Παπακωνσταντίνου είναι αυτή που τον χαρακτηρίζει τελικά (όπως εξάλλου γίνεται και σε προηγούμενες συνεργασίες) κυρίως μέσω του καταλυτικού στίχου, ο οποίος αντλεί θεματολογία από ξεχασμένα συρτάρια της ιστορίας (μουσικής και μη).
12 δουλεμένα τραγούδια (οι μουσικοί του δίσκου είναι εξαιρετικοί, ξεχωρίζω ενδεικτικά την Βάσω Δημητρίου και τον Γιώτη Κιουρτσόγλου), δίνουν ένα αποτέλεσμα που σκέκεται γερά στα πόδια του και διεκδικεί περίοπτη θέση στην δισκογραφία των δύο δημιουργών του. Δύσκολα θα το καταφέρει πάντως, κυρίως γιατί αυτή η μουσική περιοχή έχει χαρτογραφηθεί πληρέστατα από τους προηγούμενους δίσκους του Παπακωνσταντίνου, ενώ απουσιάζει το "τραγούδι-σταθμός", που θα έδινε στον Σαββόπουλο μία διαχρονική ερμηνεία.
Όλα τα παραπάνω βεβαίως μπορούν να μείνουν στην φαντασία του ακροατή... Συμφωνώ με τον κ. Σπύρο Σούρλα πάντως (όπως και πιό πάνω), και αντιμετωπίζω τον δίσκο σαν το κλείσιμο ενός κύκλου (για τον Παπακωνσταντίνου), περιμένοντας κάτι πραγματικά καινούργιο την επόμενη φορά.
3.5/5
Αγαπημένο: Ramon (έχει αυτόν τον στίχο «Είναι τόσο όμορφη η μέρα, που πονάει», στον οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ...)
Όλος ο δίσκος (μόνο για ακρόαση),
και τα τραγούδια στο myspace του Σαββόπουλου.
Οι στίχοι εδώ (κλασικά)
ελα μωρε με τους μαλακες και τους δυο...
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτά τα λες γιατί αγνοείς την δύναμη του στίχου και την διαδρομή του ελληνικού τραγουδιού πριν το '70 ας πούμε. καθένας απ' τους δύο αξίζει περισσότερο από ντουζίνες συγκροτημάτων που είναι ενεργά τώρα. άλλο που κάποιος μπορεί να βαριέται και μόνο στο άκουσμα του ονόματός τους, δικαίωμά του.
ΑπάντησηΔιαγραφή