Monika | Avatar

No, no, no don't call me nasty baby...

Η απίστευτη συζήτηση που έχει ξεκινήσει γύρω από την Μόνικα το τελευταίο διάστημα και η άνευ όρων παράδοση σύσσωμης σχεδόν της δισκοκριτικής κοινότητας στο ντεμπούτο της -πολύ πριν κυκλοφορήσει- δείχνει πόσο αμήχανοι στεκόμαστε απέναντι σε ένα γνήσιο ταλέντο του underground που είναι ικανό να σπάσει όλα τα όρια και να κατακτήσει τους ακροατές του, όπου και αν βρίσκονται. Μία ακρόαση του Over the hill αρκεί, άλλωστε. Η αλτερνατίβα αδυνατεί να διαχειριστεί την επιτυχία και απλά αγχώνεται μήπως το γνήσιο τέκνο της αλλάξει στέκια και συνήθειες, καταλήγοντας να κάνει ντουέτα με την Αλεξίου ή την Γαλάνη σε λίγα χρόνια. Μαζί μ' αυτούς και 'γω!...
Όταν πρωτοάκουσα το Over the hill (πρέπει να ήταν πριν από δύο χρόνια περίπου) ένιωσα να με κατακλυζει ένα αίσθημα ευφορίας και μελαγχολίας μαζί, τέτοιο που μόνο τα πραγματικά σπουδαία κομμάτια μπορούν να σου χαρίσουν. Ήθελα να γράψω αυτό το άγνωστο κομμάτι σε κασσέτες και να το στείλω σε όλους τους φίλους και γνωστούς. Η χαρμολύπη αυτή φαίνεται πως βρήκε πολλούς θαυμαστές, και έτσι σύντομα οι επισκέψεις στο monikarides πολλαπλασιάστηκαν, ενώ η συζήτηση γύρω από το όνομα της νεαρής φοιτήτριας του Μαθηματικού φούντωναν μετά από κάθε νέο κομμάτι που έκανε upload, κάθε live εμφάνιση ή κάποιο single.
Τι είναι αυτό που κάνει την Μόνικα τόσο ξεχωριστή και τα τραγούδια της τόσο αγαπημένα από τον κόσμο; Σίγουρα, πρόκειται για πολύ ωραία τραγούδια -όλοι το λένε εξάλλου!- αλλά μήπως η περίφημη νέα ενναλλακτική "σκηνή" δεν έχει άλλες μπάντες με ωραία τραγούδια για να επιδείξει στο κοινό; Την απάντηση νομίζω την δίνει η ίδια η Μόνικα σε πρόσφατη συνέντευξή της στο sonik:

Με ενοχλεί και αυτή η ροκιά, σκισμένο τζιν-δύο κιθάρες-μπάσο-τύμπανο, αυτό το βλέπουμε 40 χρόνια. Πολλή ροκιά βρε παιδί μου... λες και δεν μπορούμε να ακούσουμε κάτι άλλο, Χατζιδάκι ή να πάμε στο Μέγαρο Μουσικής, μόνο Sex Pistols και Franz Ferdinand.

Η κοπέλα χτύπησε φλέβα. Των υποψιασμένων και όσων δεν το παραδέχονται ακόμα. Και μέσα στο καθαρά μπαλαντικίζων αίσθημα περί μουσικής που κυριαρχεί στην Ελλάδα από καταβολής κόσμου, η επιτυχία της μοιάζει προφανής. Και δίκαιη. Γιατί στο Avatar δεν υπάρχει ούτε ένα μέτριο τραγούδι το οποίο θα μπορούσε να αγνοήσει κανείς, ούτε ένα όμως.
Σίγουρα όλους εμάς που οι demo εκτελέσεις του Over the hill και του I'm not young in my youth (εντελώς προβοκατορικός τίτλος, ε;) φαίνονταν αναντικατάστατες μας ξένισε λίγο η τελική μορφή που πήραν τα τραγούδια με την κάπως φορτωμένη παραγωγή και ενορχήστρωση (αυτό το σχόλιο θα γίνει μόνιμη επωδός στις κριτικές του άλμπουμ), αλλά από την άλλη θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το studio έκανε καλή δουλειά και το αποτέλεσμα άξιζε την αναμονή. Μπορεί ο δίσκος να κυκλοφόρησε με έναν χρόνο καθυστέρηση, αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα να ακούσω ένα cd με 13 demo. Υπήρξε εξέλιξη πίσω από το μικρόφωνο και αυτή καταγράφτηκε (και έκλεισε αρκετά στόματα, που περίμεναν ακριβώς το ανάποδο).
Για όλους τους παραπάνω λόγους λόγους ο δίσκος θα χαρακτηρίσει μουσικά την δεκαετία περισσότερο από το 2 των Abbie Gale ή την Φτηνή Ποπ για την Ελίτ των Κόρε.Ύδρο. ή το Silent Disco από τις Ρόδες (για να δώσω μερικά πρόσφατα παραδείγματα από άλλους πραγματικά όμορφους δίσκους). Όλα δείχνουν ότι η Μόνικα ήρθε για να μείνει, και μακάρι να ΜΗΝ διαψευστούμε. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε και ο Αργύρης Ζήλος, σε κερδίζει επειδή είναι αληθινά ευγενής, τόσο που... σε κάνει ν' ανησυχείς!

5/5
(από μένα, που μ' αρέσει ο Χατζιδάκις, και η PJ Harvey, και o Jeff Buckley, και πάω και στο Μέγαρο(!), τι να περιμένει κανείς;)

Αγαπημένο: Fraud

το Over the hill δεν προσμετράται: